Opening Flevonice

Na een prima ontbijtje in ons hotel om 6.45 uur rijden we een uurtje later naar Flevonice en maken we ons klaar voor de eerste wedstrijd van vandaag. De ploegentijdrit. Jurjen is vanaf het trainingskamp van wielerploeg Piels ook naar Flevonice gekomen en helpt de Cenned ladies met tape tegen rugprobleempjes. De tijdrit gaat redelijk maar natuurlijk missen we hier Maria als echte hardrijder. Team Cenned had de 8e tijd.

Voor de pelotonskoers stonden zo’n 50 dames aan de start. Een mooi deelnemersveld. Vlak voor de start bleek dat ook de 400 meter baan in het parcours werd opgenomen en veranderde het aantal rondjes. Ach het is toch een beetje natuurijs en dan kan dat. Niemand kijkt hier raar van op.

Een wedstrijd op Flevonice is toch altijd iets bijzonders. Jurjen en ik staan relaxt op het ijs in de finishstraat. We geven een paar keer een bidonnetje met sportvoeding aan en verder kunnen we niet zoveel doen. Vooral de rijders zelf moeten goed opletten. Birgit zit goed in de voorste geledingen en is vaak met een kopgroep een beetje los. Maar een echte kopgroep komt niet weg. 5 ronden voor tijd breekt het peloton in twee stukken. Helaas zitten Ankie en Britt in het tweede stuk. Ankie heeft wat rugproblemen en was niet scherp genoeg om op tijd te reageren.
Britt rijdt al vanaf de vierde ronde rond met een gebroken brug van haar linkerschaats. Afzetten is lastig. Nadenken wil dan blijkbaar ook niet meer zo goed. Britt gaat namelijk volle bak afsprinten op de verkeerde finishlijn op de 400 meter baan. De ploegentijdrit finishte immers ook op de 400 meter baan, de pelotonskoers echter gewoon zoals altijd onder de start/finishboog. Ankie wordt 35e en Britt 37e. In de voorste groep probeert Birgit in de slotronde nog weg te rijden en vervolgens voorin te zitten bij de sprint maar het kaarsje gaat uit en ze wordt 19e.

Verzorgen Jurjen neemt na afloop ruim de tijd om de beentjes, heupen en ruggen goed te verzorgen. Volgende week in Tilburg nieuwe ronde nieuwe kansen. Hopelijk is Maria dan ook weer zover dan ze kan meerijden. Voor Birgit is het wedstrijdprogramma voor vandaag nog niet vol genoeg. Ze rijdt vanavond nog in Amsterdam de Waterman Trofee. Voor de Amsterdamse schaatsers de belangrijkste wedstrijd van het jaar. Tja. Maar een extra rustdagje inlassen dan volgende week.

Groetjes, Alida Pasveer. Ploegleider.

KPN Cup 7 - Assen

Dit weekend staan er twee wedstrijden op het programma. Vandaag in Assen alweer nummer 7 van de KPN Cup en morgen rijden we in Biddinghuizen op de 3 km lange buitenijsbaan van Flevonice. Het verslag wordt deze keer door ploegleider Alida geschreven. Deze zaterdag was het voor mij al heel vroeg aanwezig zijn in Assen want er was 's middags eerst nog een vergadering van het Damesplatform. Het Damesplatform is een vertegenwoordiging van de damesmarathonploegen en heeft regelmatig overleg met de KNSB over beleid en actuele zaken. Het Damesplatform fungeert ook als klankbord voor de KNSB en als doorgeefluik voor alle ploegleiders. Het Damesplatform bestaat uit de ploegleiders Cees Roemer (Team Blue Dune), Cindy van den Berg (Team Woonconcept) en Alida Pasveer (Team Cenned) en de rijdsters Carien Kleibeuker en Danielle Bekkering. Brandende agendapunten zijn er op dit moment zeker. Veiligheid, doorstroming Regio Rijdsters, Mass Start, PR en KNSB website. Genoeg zaken om over te praten.

Na de vergadering waren de rijdsters van Team Cenned ook bij De Bonte Wever gearriveerd en hebben we samen nog even een kop koffie gedronken. Voor mij een mooi moment om al even te observeren hoe de koppies erbij staan. Is iedereen fit? Moeten er met een rolletje gekleurd wondertape nog wat kleine probleempjes verholpen worden? De rijdsters gaan vervolgens samen inlopen en ik kijk altijd eerst even naar het ijs en de wind en andere bijzonderheden. Zo ongeveer 40 minuten voor de start doen we een korte ploegbespreking. Opletten bij de tussensprints en een Cenned pak bij iedere kopgroep is de strategie voor vandaag. Door alle extra publiciteit omtrent de sluiting van de ijsbaan per 1 maart 2015 zijn er flink veel bezoekers op de wedstrijd afgekomen. Het is zowaar gezellig druk. 62 dames starten om precies half acht.
Zoals gebruikelijk sta ik ergens midden op het rechte stuk op het ijs de Cenned rijdsters aan te moedigen. Dan staat er ineens een jurylid vanaf het middenterrein druk te gebaren en te roepen naar de ploegleiders. Wat zou hij bedoelen? Ploegleiders van het ijs? Ja dikke toeter dat is niet gecommuniceerd en ook niet conform de regels. Dat doen die eigenwijze ploegleiders dus mooi niet. Het jurylid raakt zo opgewonden dat hij op zijn fluitje gaat blazen. Direct zie je een schok door het reeds gestarte damespeloton gaan. Fluitje? Valpartij? Neutralisatie? Nu al? Gelukkig is het loos alarm en kan de koers normaal beginnen. Al snel blijkt dat er grote gaten in het ijs zitten en dat er meerdere rijdsters hard vallen. Heel slim om de gaten met sneeuw op te vullen zodat de rijdsters ze niet kunnen zien. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Ook Maria stapt in zo’n gat en gaat vol voorover op haar knieën. Ze probeert nog op te staan en weer op gang te komen maar haar knieën zijn zo gekneusd dat ze helaas alweer door een valpartij uit koers moet. Driemaal is scheepsrecht dus vanaf nu is het hopelijk afgelopen met dat gestuiter. Zonder Maria is het nu de taak van Birgit om bij de kopgroepen te zitten. Ankie en een erg sterk rijdende Britt zitten halverwege het peloton en ondersteunen Birgit waar mogelijk. Net als ik tegen sponsor Bertus van DGS die achter ons staan zeg dat de wedstrijd een beetje doodvalt is het actie in de taxi. Drie dames vooruit, Birgit erachteraan met ook drie en nog 3 ronden te rijden. Ha spannend, nu is het alles of niks. Er blijven twee rijdsters vooruit en het groepje van Birgit wordt in de laatste ronde teruggepakt en het hele peloton dendert er overheen. Moegestreden wordt Birgit 39e. Britt is de beste Cenned lady met de 26e plek en Ankie wordt 33e.
Geen goede uitslagen maar Team Cenned heeft zich in Assen wel goed laten zien.

De Cenned ladies gaan snel omkleden en goed uitlopen en dan vertrekken we naar Hotel Dorhout Mees in Biddinghuizen waar we overnachten om zondagmorgen fris en fruitig op Flevonice te starten. Tenminste dat is de bedoeling. Maria komt verdrietig aangelopen met de boodschap dathaar knieën zo pijn doen dat ze zondag beslist niet kan schaatsen. Zelfs gewoon lopen is al heel lastig met die knie. Vet balen. Schaatsers willen koersen en nu kan dat niet. Wat een pech, nu maar hopen dat het snel hersteld.

We pakken alle spullen van Ankie nu ook in mijn auto en met Ankie en Britt en Danielle Bekkering vertrekken we naar Dorhout Mees waar we overnachten op 3 minuten van Flevonice. Birgit rijdt met haar ouders net voor ons aan.

Regio vs landelijke competitie

Mogelijk is het u al opgevallen dat ik, in tegenstelling tot de andere CENNED rijdsters, zowel in de landelijke als regionale uitslagen genoemd wordt. De oorzaak hiervan is gelegen in het feit dat ik eigenlijk helemaal geen landelijk rijdster ben, de regiocompetitie is mijn ‘hoofdcompetitie’. Dit klinkt misschien wat raar, want landelijk rijden is zeker wel het hoofddoel, echter om mezelf officieel tot de hoogste categorie te mogen rekenen moet ik eerst laten zien ‘that I have what it takes’.

Hoe is dit allemaal zo gekomen?
Een aantal jaar geleden heb ik al landelijk mee gekoerst, met Alida als ploegleidster, prachtige natuurijswedstrijd gereden, waaronder het eerste NK natuurijs sinds zeer lange tijd en de ronde van Earnewald. Het waren mooie seizoenen, maar het plezier in de sport verdween volledig. Hiermee verloor ik ook mijn grote drijfveer, want elke training en wedstrijd het uiterste van jezelf vragen valt niet mee als je er niet op een bepaalde manier van kunt genieten. Ik koos ervoor op de schaatsen aan de wilgen te hangen en hield dit 3 jaar vol. Ik vond een nieuwe liefde in het windsurfen en de ijssport verdween volledig naar de achtergrond. Tot afgelopen voorjaar.. Opeens begon het weer in volle hevigheid te kriebelen en wist ik het zeker: ik moet weer beginnen, ik wil terug het landelijke peloton in! Zo gedacht, zo gedaan: ik pakte de trainingen weer op en genoot van (vrijwel) elke.. Ook werden er skeelerwedstrijden gereden, natuurlijk viel dit van tijd tot tijd behoorlijk tegen, maar ik was blij met elke vooruitgang.

Aan het eind van de zomer trainde ik een keer met team CENNED mee, want zowel Alida als ik waren wel benieuwd hoe mijn niveau inmiddels was. Het viel me alles mee, ik reed lekker en wat het belangrijkste was: ik genoot! Een weekje later kwam de vraag: Britt, zou jij als reserverijdster bij team CENNED willen aansluiten? Annemarie heeft gezondheidsproblemen, dus zij kan niet alle koersen rijden en ik zoek iemand die dit op kan vangen.

Ik hoefde niet lang na te denken: natuurlijk! Wat is nou prettiger dan rustig weer aan het landelijke peloton te mogen snuffelen, af en toe mee te rijden en verder lekker vertrouwen op te doen in de regionale wedstrijden?
Uiteindelijk pakt dat rustig snuffelen iets anders uit dan verwacht, want helaas zijn de problemen van Annemarie hardnekkiger dan verwacht. Moeilijk op te lossen ook, waardoor ik een heel groot deel van de landelijke competitie mee kan rijden. Opeens vol met de neus in de boter.. Als regiorijdster, met geel nummer, dat wel. Om het witte nummer te verdienen moet ik hoog blijven eindigen in ‘mijn’ competitie.
Wie had dit verwacht, precies een jaar geleden, toen ik in deze periode nog op het vloeibare water stond en blij was met elke herfststorm.. Ik in ieder geval absoluut niet!
Het is een vol programma, met meerdere competities naast elkaar, het ‘natuurijs’ van Biddinghuizen nog niet eens meegerekend, maar ik geniet er met volle teugen van: wat is het geweldig om ‘terug’ te zijn. En wat fijn om het plezier in deze geweldige sport terug te hebben gevonden!

Ik ben dan ook heel erg dankbaar voor de kans die ik krijg en het vertrouwen dat mensen in mij hebben, dat betekent veel voor me. Via deze weg wil ik Alida, Herman en absoluut ook Jur dan ook hartelijk danken. En natuurlijk de andere CENNED meiden: Annemarie, Ankie, Birgit en Maria, die me zo goed opvangen en opnemen in de ploeg. Ik voel me deel van het team, niet ‘slechts’ een invaller.
Laat maar komen, de rest van het seizoen, ik ben er klaar voor!

Britt

Regiowedstrijd - Deventer

Vandaag staat een tripje naar de andere Hanzestad op de agenda: het is koers in Deventer.
 Gisteravond heb ik de landelijke wedstrijd via Youtube gevolgd, want voor mij stond een avondje rust op het programma. Even wennen na al die dubbele weekenden (iets waar ik later nog op terug kom), ik heb opeens heel veel vrije uurtjes over, maar niet verkeerd gezien de lengte van het seizoen.

Aan het eind van de middag stappen we in de auto en ik bedenk me dat ik als langebaanrijdster talloze keren in De Scheg heb gereden, soms op schuurpapierijs, soms met dichte mist, maar nog nooit terwijl er een ‘dak’ op zat. Zal deze baan nu opeens een soort Kardinge zijn? Met glij-ijs?

Aangekomen op de locatie constateer ik meteen dat het inderdaad een soort Kardinge is, maar helaas wel een maandagavond-Kardinge: de baan ligt er aangeslagen bij en de rijders gaan bij bosjes onderuit.
Niet teveel bij nadenken en lekker inlopen, we moeten er immers allemaal overheen. In de kleedkamer doen inmiddels de wildste verhalen de ronde: als ik de andere meiden mag geloven zit er een enorme krater in 1 van de bochten. Jeetje, spannend!

Tijdens het inrijden blijkt dat de pionnen, vanwege de slechte plek, niet in de baan gezet worden, als we allemaal binnen de blauwe strook blijven moet het goed komen.
Na de start merk ik meteen dat het lekker gaat, de beentjes voelen prima en snelheid maken gaat makkelijk. Ook valt me op dat er ontzettend veel geduwd wordt, het begint al in de loze ronde.. Mogelijk hebben sommige andere rijdsters niet door dat er nog 50 ronden te rijden zijn? Gedurende de wedstrijd wordt er veel naar elkaar geroepen, klappen ijzers tegen elkaar aan en gaan de nodige dames tegen de vlakte. Ik heb van dit alles gelukkig weinig last en kan in de tussensprintjes lekker meedoen. In de finale zit ik helaas wat opgesloten en moet ik wachten met snelheid maken tot er ruimte is. Ok, Britt, niet paniekeren, gewoon knallen, alles eruit! En dat doe ik, de laatste 300 meter sprint ik voor wat ik waard ben, haal ik weer wat meters in en weet uiteindelijk als 2e te finishen. Een resultaat waar ik tevreden mee ben. Ik weet de 2e plek in het tussenklassement te behouden en neem een mooi bosje bloemen mee terug.

Britt

KPN Cup 6 - Hoorn

Net als twee weken geleden staan er ook vandaag twee wedstrijden op het programma: de mass start en de marathon. En net als twee weken geleden zou Ankie in de B-groep starten terwijl Maria en ik samen in de A-groep zouden rijden. Maar zo rond de middag komt er op de groepsapp van team CENNED een berichtje binnen van Ankie: "Ik krijg net een mail dat de mass start B-groep geschrapt is vanmiddag!". Alle rijdsters uit de B-groep mogen starten in de A-groep, mits het maximaal aantal rijdsters van 2 per ploeg niet wordt overschreden. En omdat Maria en ik allebei al in de A-groep starten, mag zij niet rijden. Daar staan dan wel gratis klassementspunten tegenover.

Rond half 4 staat mijn taxi voor de deur, met als chauffeur mijn vader en extra reiziger mijn moeder. Ik gooi mijn tas achter in, en stap in. En in plaats van "goedemiddag" of "hoi", is het eerste wat ik hoor "heb je je helm bij  je? En je transponders?". Uhh, transponders wel, helm niet. Fijn, zo een moeder die met je mee denkt. Ik stap weer uit de auto, ren naar boven, haal mijn helm op en sprint weer terug. Het zit nog niet helemaal in mijn systeem: schaatsen en helm. Maar in Hoorn aangekomen blijk ik niet de enige te zijn voor wie dit geldt.

Na het opstellen van ons strijdplan (punten halen in de tussensprints) halen we onze helm-nummers op, gaan warmlopen en trekken onze schaatsen (zoals gebruikelijk) aan in de kleedkamers. Maria heeft die van haar al helemaal aan, ik ben nog bezig met de tweede als er ineens een dame binnen komt wandelen en zegt dat we via het middenterrein de ijsbaan op moeten. Trap af, trap op, met schaatsen lijkt ons geen goed idee. Dus gaan ze snel weer uit, haasten ons naar het middenterrein en strikken ze daar opnieuw. En dan gaan we van start. Het begint rustig, maar zodra de bel heeft geklonken voor de eerste sprint wordt er tempo gemaakt. Maria zit goed voorin en pakt 1 puntje mee. Ik zit attent voorin, maar pak net geen punten in de tweede serie sprints. Er wordt meteen doorgereden, en ik sluit aan. Wie weet kunnen we met een klein groepje loskomen van het peloton en de volgende tussensprint onderling uitvechten. Maar het peloton is ook alert en geeft ons weinig ruimte. Vlak voor we de derde bel krijgen komt Maria voorbij, en ik kan mooi achter haar als 3e in het treintje, aansluiten. In die derde sprint pakt Maria de volle 5 punten, ik word 2e en pak dus 3 punten. Maar ik heb niet goed opgelet wie er nog meer punten heeft gepakt, en probeer ook nog een goede eindklassering te rijden. Dat lukt, en het levert mij een 8e plek in totaal op. Door Maria haar 6 punten wordt zij zelfs 4e in de daguitslag, en zo staan we na twee wedstrijden in de mass start competitie mooie 3e en 6e. Er volgt nog 1 wedstrijd in deze competitie, en dan moeten we bij de eerste 10 van het klassement staan om ons te plaatsten voor de NK mass start. Dat gaat waarschijnlijk wel lukken.

De schaatsen gaan snel uit, we krijgen een warme bidon sportvoeding in onze handen gedrukt en na een korte pauze is het al weer tijd om ons voor te bereiden op de marathon. Zowel Maria als ik reden de mass start erg lekker, maar vandaag trekken we een ander strijdplan. We gaan vooral reageren op andere groepjes in plaats van zelf de wedstrijd hard te maken. Vandaag moeten we het met z'n drieën doen, Britt rijdt morgen regiocompetitie en had donderdag ook al gereden, Hoewel ze sterk is, is dat toch net even te veel van het goede. Het duurt lang voordat de marathon echt op gang komt, maar als het eenmaal zo ver is dan zitten we goed mee voorin. Om de beurt springen we mee, één keer volgt zelfs een actie "uit het boekje" zoals Alida in de nabespreking zegt. Ankie zat voorin en sprong meteen mee, ik zat achter Maria die in een tweede treintje naar voren rijdt. Eenmaal vooraan stap ik naar links, op kop van het peloton, en Maria haar groepje kan aansluiten bij Ankie haar groepje. Toch is deze aanval niet succesvol. Vlak voor de tweede serie tussensprints heeft Maria weer een goed groepje gevonden, ik zit er vlak achter en wacht totdat de sprints komen. Ik hoop dat er dan weer zo'n mooie actie kan volgen en wie weet is die dan wel succesvol. Maar nog voordat het zo ver is wordt Maria ineens aangetikt en valt. Ik kan haar niet opvangen en er maar ter nauwer nood omheen rijden. Ze probeert snel op te staan en aan te sluiten maar dat lukt helaas niet meer. Wanneer in de tweede serie sprints een klein kopgroepje ontstaat grijp ik mijn eigen kansen en spring mee. Zo sprokkel ik nog wat extra puntjes voor het klassement, maar langzaam begint mijn rug toch wel erg veel pijn te doen. De finale is in zicht, Ankie springt nog een keer mee, maar haar tankje is leeg. Ik heb zelf nog maar net voldoende energie over om een redelijke sprint te kunnen rijden, reageren op de kopgroep die pas in de laatste 5 rondes ontstond lukte helaas niet meer. Het resultaat: voor mij een 10e en voor Ankie een 34e plek. De winnares van de wedstrijd (Aggie Walsma; gefeliciteerd!!) is onverwacht maar geheel terecht.

Birgit

Heideman Bokaal - Dronten

Vandaag staat een extra wedstrijd in Dronten op het programma. Op deze doordeweekse avond staan er toch nog 52 dames aan de start. Het grootste gedeelte heeft gewoon gewerkt of gestudeerd. En zo ook de dames van team Cenned. Britt hoorde om 10.30 uur pas dat ze van start mocht gaan. Ik stond zelf vanmorgen op de ijsbaan in en zat 's middags op de grasmaaier op de Pitch&Putt golfbaan in Leeuwarden.

In de IJshal Leeuwarden geef ik les bij het schoolschaatsen. Een van de kinderen wilde wel leren klunen. “Klunen” riep de rest van de groep bijna in koor. “Ja klunen” zei ik, “dat doe je als er natuurijs ligt. Bijvoorbeeld als het ijs onder een brug niet dik genoeg is om overheen te schaatsen. Dan stap je de kant op, ren je over de matten naar de andere kant, om vervolgens daar weer op het ijs te stappen. Dat kunnen we wel even oefenen want wie weet komt er deze winter wel natuurijs.” En zo reden we even later een rondje om bij het eerste poortje van het ijs te stappen, rennend over de matten naar het volgend poortje om er daar weer op te springen. “Dit is leuk, nog een keer!”. “Is er ook koek en zopie?” Ja de sfeer zat er goed in. Het hoeft alleen nog maar te gaan vriezen. En dat doet mij denken aan de wedstrijd vanavond in Dronten, brrrr daar is het altijd koud.

In de hal in Dronten vriest het in elk geval goed, het is inderdaad koud. Voor het eerst dit jaar kan er een echt thermoshirt onder het wedstrijdpak. Na het vaste ritueel van even langs Jurjen voor tape op de rug, inlopen en de ploegbespreking staan we even later zijn drieën aan de start, Birgit, Britt en ikzelf. Maria is niet helemaal fit en laat deze wedstrijd aan zich voorbij gaan.
Het eerste gedeelte van de wedstrijd wordt er nog wat afgetast maar even later komt er toch wat tempo in. Birgit is goed vandaag. Verschillende ontsnappingen volgen waar Birgit dan wel gelijk bij zit of even later naar toe sprint. Helaas volgt er elke keer vanuit het peloton vrijwel direct reactie waardoor alles weer bij elkaar komt en de ruggen worden gerecht. Britt zit goed in de wedstrijd en komt met nog 20 ronden te gaan naar voren. Ik zit zelf aan de buitenkant achter een dame die er vandoor gaat en spring mee. Na een rondje sluiten er nog aantal dames aan. Maar niet veel later sluit het peloton weer aan. Bijna direct springen twee dames weg en pakken honderd meter. Om mij heen wordt alleen gekeken en zie ik Birgit buitenom snelheid maken. Ze gaat ervoor en krijgt één dame mee. Even later springen er nog twee dames weg. We zien dat de zes dames elkaar vinden maar het gat naar het peloton blijft gelijk. Als de bel klinkt lijkt het nog te gaan lukken met de kopgroep maar het wordt krap. Birgit perst er in de sprint alles uit en eindigt als 5de. Het verschil is klein met het podium. Brit en ik zitten in de spint te ver van achter en eindigen als 29ste en 24ste.
Op naar zaterdag, met net als in Den Haag een mass start en marathon.

Ankie

KPN Cup 5 - Haarlem

In de auto naar Haarlem bedenk ik me dat ik al wel lang meerijd in het schaatspeloton. Ik weet nog goed dat Haarlem nog niet overdekt was, en als ik dat vertel zitten de dames mij toch wel vreemd aan te kijken. Ik houd van het schaatsen in de buitenlucht, ik was dan ook een beetje teleurgesteld toen Haarlem een overdekte ijsbaan werd. Het resultaat is daarentegen wel mooi geworden, maar toch blijft het jammer dat alleen Amsterdam nog overblijft als onoverdekte baan.

De marathon in Haarlem wordt aangekondigd door middel van een mooie poster waarop Birgit prominent op kop van het peloton rijdt. Mooie reclame voor Schaatsteam Cenned!

Bij het inrijden zie ik grote gaten in de bochten. Ook de KNSB heeft dit geconstateerd en in één bocht worden de pylonen verwijderd. De wedstrijd begint onrustig en na ca. 15 ronden volgt een neutralisatie in verband met een valpartij. Wat ik toen nog niet in de gaten had was dat Inge Ruth Visser bij deze valpartij betrokken is.

Birgit en ik hebben afgesproken dat, als de strijd dat toelaat, we onze kansen pakken om voor de aanval te gaan. Birgit en ik hebben beiden een goede aanval gepleegd, maar we krijgen beiden niet de juiste dames mee om de uitlooppoging tot een succes te maken. Ook daarna blijft het peloton bij elkaar. Ik heb zelf het idee dat ik steeds op het verkeerde moment op de verkeerde plek zit. Het is niet ‘mijn’ wedstrijd. Ook net als het beslissende groepje wegrijdt in de finale zit ik helemaal ‘opgesloten’. Wederom een gemiste kans… Helaas voor team Cenned geen succesvolle wedstrijd, maar toch hebben we ons laten zien en krijgt zelfs Birgit voor haar solo uitlooppoging nog 1 punt voor de DVG trofee.

Na de wedstrijd krijg ik in de kleedkamer te horen dat Inge Ruth door haar val mogelijk een scheurtje in haar hielbeen heeft opgelopen. Inge Ruth is een van onze vaste fietstrainingsmaatjes op de zondagochtend en reed ook met ons mee naar Haarlem. Zo eindigt de reis naar Haarlem op de spoedeisende hulp in het Medisch Centrum Leeuwarden, waar inderdaad geconstateerd wordt dat Inge Ruth een klein scheurtje in het hielbeen heeft opgelopen. We wensen Inge Ruth als Schaatsteam Cenned beterschap toe.

Wij gaan toewerken naar de marathon in Dronten welke voor donderdag 20 november op de agenda staat!

Maria

KPN Cup 4 - Den Haag

Oh Oh Den Haag..

U moet weten dat ik met veel plezier in Groningen woon, maar op dagen als deze vraag ik me toch heel stiekem af waarom ook alweer.. Koersen in Den Haag, dat betekent lang in de auto zitten en behoorlijk laat thuis. Gelukkig mag ik op de achterbank van Alida’s bolide plaatsnemen en zo volgt een ontspannen rit richting De Uithof.

Vandaag wordt, naast de marathon, ook een mass start verreden. Deze sla ik echter over, omdat er morgen ook alweer een regiowedstrijd op het programma staat. Eerlijk gezegd heb ik wel even getwijfeld, want het leek me machtig mooi om zo’n korte, snelle wedstrijd te rijden, maar gelukkig kreeg ik van Alida een strenge blik: nee, Britt, niet te gek, 2x koers in 1 weekend is al zwaar genoeg.

Als we aankomen in het stadion zijn de dames al aan de warming up begonnen en zie ik allemaal meiden met schaatsen en helmpjes rennen. Later blijkt dat de achterkant van alle ijzers gecontroleerd moet worden (deze moet afgerond zijn), alvorens men mag starten. Dit kost toch een beetje extra tijd, wat niet iedereen ingecalculeerd heeft. Ankie start in de B-poule: een redelijk kalme wedstrijd waarin veel naar elkaar gekeken wordt. Het is, naar eigen zeggen, nog niet echt haar ding. Vervolgens begint de A wedstrijd, met een behoorlijk aantal langebaantoppers. Een snelle wedstrijd, waarin Birgit en Maria beide punten weten te pakken en mooie klasseringen behalen. Bij mij begint het wel wat te kriebelen: de volgende keer, in Hoorn, ga ik graag van start!

In de kleedkamer worden de koersjes even nabesproken en dan is het ook alweer tijd om ons langzaam te gaan klaarmaken voor het ‘echte’ werk: 70 ronden koers. Even de beentjes opwarmen en voorbespreken. Het plan is om af en toe aan te vallen en beurtelings mee te zitten. Mijn plan is om weer uit te rijden en voor de finale de anderen op te zoeken en voorin te geraken. Normaal gesproken doe ik 3,5 pogingen om naar voren te rijden, welke stranden omdat ik geen duidelijk doel heb en een beetje blijf hangen: werkt niet, Britt!
Eenmaal gestart raken we helaas al vrij snel Maria kwijt, ze is betrokken bij een valpartij en het materiaal werkt vervolgens niet meer mee.
Birgit en Ankie weten elkaar goed te vinden, voorin het peloton, maar missen helaas de beslissende kopgroep.
Het einde van de koers nadert en ik bereid me voor om naar voren te rijden, we moeten immers nog 6 rondjes dus dit is het moment! Tenminste.. Dat denk ik en met mij alle overgebleven dames, maar de jury heeft toch anders besloten: we krijgen plotsklaps de bel, zonder aankondiging. Goed, dan nu maar sprinten voor wat ik waard ben, er vallen tenslotte rankingpunten te behalen. Ankie en Birgit zitten mooi voorin de groep en eindigen op plek 12 en 13, ik word 37e. Een paar plekjes hoger dan vorige week, dat is mooi en het gevoel is bovendien al een stuk beter. Ik doe vertrouwen op voor de koers van morgen, laat maar komen!

Britt

KPN Cup 3 - Utrecht

Vandaag is het 1 november. Eén november! November is de maand van Sint Maarten, de aankomst van Sinterklaas en de herfststormen die de naderende (hopelijk strenge) winter aankondigen. En bij zo’n strak blauwe lucht als vanmiddag zou het dan koud aan moeten voelen, terwijl je dieper in je warme shawl kruipt. Maar vandaag niet, nee vandaag lijkt het wel zomer, op zijn minst voorjaar, en is de winter nog ver weg. Toch starten we vandaag al weer voor de derde wedstrijd van de KPN Marathon Cup, in Utrecht.

Ik ben een beetje een diesel, dus sinds een paar jaar stap ik zaterdagmiddag eerst op de fiets. Eigenlijk altijd thuis op de Tacx, voor de tv met een opgenomen programma van ongeveer een uurtje. Net lang genoeg om de benen los te fietsen, en de reclame-onderbrekingen kan ik dan mooi gebruiken om even iets harder te trappen (spanning op de benen, hartslag een beetje omhoog). Maar met dit soort weer lijk ik wel gek als ik binnen op de Tacx stap, en dus ga ik vanmiddag buiten een rondje fietsen. Langs de Amstel, richting Ouderkerk aan de Amstel, dan de Ronde Hoep, en weer terug langs de Amstel naar huis. Al langs de Amstel valt me op dat ik vandaag niet de enige ben die besloten heeft een rondje te gaan fietsen, er zijn meer fietsers. Ik zie veel mensen in korte broek en T-shirt rijden; zelf twijfelde ik maar het is vandaag 1 november en dus vind ik dat dat toch eigenlijk niet meer kan en trek mijn arm- en kniestukken aan. Al peddelend dwalen mijn gedachten af: “zou het bij minder zonnig weer ook zo druk zijn als nu?” (waarschijnlijk niet denk ik) en “dit is toch wel ideaal weer voor een lange duurrit” (maar ja, we hebben vanavond wedstrijd en hopelijk is het morgen ook nog zulk weer). Dus na iets meer dan een uurtje zet ik thuis mijn fiets weer aan de kant, pak mijn schaatsen en vertrek richting Utrecht.

Vandaag zou Annemarie weer starten, maar al aan het begin van de week liet ze ons weten dat ze voorlopig nog even geen wedstrijden zal rijden. We balen er allemaal van, we gunnen het haar zo ontzettend, maar het gaat nu helaas echt nog niet. Toch is ze er in Utrecht wel bij, en zorgt voor de belangrijke morele support. Door regiorijdster Britt staat er trouwens gelukkig wel een complete CENNED-ploeg aan de start. Zij heeft van ons allemaal het drukste programma; naast de landelijke marathons op zaterdag rijdt zij ook haar regiowedstrijden op zondag. Dat betekent voor haar bijna elk weekend twee wedstrijden, en dat lijkt ze goed aan te kunnen: twee weken geleden werd ze al 3e en vorige week zelfs 2e.

Enkele rijdsters van andere ploegen ontbreken in Utrecht, zij hebben in Heerenveen het NK afstanden al gereden. Maar vandaag gaan wij uit van onze eigen krachten, we willen zelf een paar keer in de aanval gaan en in ieder geval bij elke kopgroep meezitten. We missen dan toch de eerste kopgroep, maar die wordt al snel teruggereden. Ik wacht even wat er gaat gebeuren, en precies op het moment dat ik van achter naar voren wil rijden wordt er aangezet. Ik spring meteen mee, maar veel voorsprong krijgen we niet. Enkele rondes later ontstaat er weer een groepje en weer zit ik mee. Er sluit een tweede groepje aan, met Maria daarin, maar het tempo valt een beetje stil. Hoewel de eerste serie sprintjes er bijna aankomt besluit ik toch door te versnellen. Ik krijg 3 andere dames mee, en de bel luidt voor de eerst sprint. We sprinten er niet om, doorrijden en meters pakken zijn op dit moment belangrijker. Dat lukt, en bovendien sprokkel ik zo nog even mooi 3 punten mee voor het klassement. We hebben een halve baan voorsprong, maar lijken dan niet echt meer dichter bij te komen. Ronden lang rijden we kop over kop, mijn benen gaan protesteren en op kop van het peloton wordt af en toe gedemarreerd. Ineens zien we dan toch de staart van het peloton in de rug, nu moeten we doorrijden. Eén van de drie andere dames moet lossen, en dus lijkt een podiumplaats er in te zitten. Maar dan ineens wordt er aangezet in onze kopgroep. Ik kan de versnelling niet aan en zie dat het gaatje tussen mij en de andere twee steeds groter wordt. Mijn benen willen niet meer, en na een paar ronden geef ik op. Ik laat mij terugzakken naar het peloton, hopelijk kan ik een beetje herstellen, al komt de tweede serie tussensprintjes er meteen aan. Het gaat hard, ik bijt op mijn tandvlees en wonder boven wonder herstel ik. Maria wil eigenlijk nog wel een keer demarreren maar krijgt niemand mee. We maken ons langzaam op voor de eindsprint. Er ontstaat een mooi CENNED-treintje, helaas midden in het peloton in plaats van op kop, maar het geeft een goed gevoel. Na een ronde raken we elkaar in het gedrang helaas al weer kwijt, en samen met Ankie rij ik naar voren. Ankie op kop, en ik zeg tegen haar dat er zo echt wel wat omheen zal komen. Uiteindelijk gebeurt dat ook, maar helaas zakken wij ook weer te ver naar achteren. Nog maar een paar rondes voor we de bel krijgen, zie ik Maria op kop van het peloton rijden. Ik wil ook naar voren en kan als tweede aansluiten in het treintje. Dat is mooi, nu blijven zitten en wachten tot te bel klinkt. Met nog 300m te gaan tot de finish stap ik naar buiten, en zet de sprint in. Rechts van mij komen een paar dames langs zij, maar toch vooraan het sprintgeweld duik ik het laatste rechte stuk op. Maria zit vlak naast mij, en samen sprinten we voor wat we waard zijn; het worden een 7e en 8e plek. Ankie en Britt finishen in de tweede helft van het peloton op de 37e en 39e plek. Een mooie wedstrijd, een mooie uitslag, en toch ben ik teleurgesteld. Gelukkig is het seizoen nog lang, en komen er hopelijk nog veel meer van dit soort kansen.

Birgit