Natuurijs in Zweden. Lulea 2020

Maandag 17 februari was het dan eindelijk zo ver. We verzamelden op Schiphol om af te reizen naar het koude en mooie Zweeds Lapland. Toch wel wat nerveus stapte ik samen met de andere dames het vliegtuig in. Op de Weissensee liep ik een lichte hersenschudding en kaakbreuk op, hierdoor kon ik de 2,5 week voor Zweden niet trainen. Ik vroeg me af of ik goed genoeg hersteld zou zijn en of ik voldoende voor de meiden zou kunnen betekenen. Op de Weissensee schaatsen we op een meer maar in Zweden wordt er geschaatst op de Botnische Golf. Als ik de verhalen van de meiden mocht geloven stond mij iets heel gaafs, zwaars maar ook iets heel bijzonders te wachten.

Aangekomen in Zweden hadden we eerst twee dagen om te trainen en het ijs te verkennen. Het ijs is vooral veel harder maar heeft ook een andere structuur door het zout van de zee. Het was mooi en koud weer tijdens de trainingen en de trainingen verliepen goed. Hier en daar moest er nog wat aan de schoenen en ijzers versteld worden zodat we donderdag zo optimaal mogelijk van start konden gaan.

Donderdag 20 februari ging de wekker om 6 uur. Het vaste ritueel is dat we dan eerst onze kleren aan doen en een rondje buiten gaan lopen. Dit doen we om te kijken hoe koud het is en zodat ons lichaam op gang komt en onder andere het ontbijt beter op kan nemen. Het was buiten -24 en op het moment dat we begonnen met lopen bevroren onze neusharen. Na het ontbijt vertrokken we naar het ijs in de haven van Luleå. We gingen inlopen in onze skikleren en konden ons daarna omkleden in de grote verwarmde tent van de organisatie. Om 9.00 uur klonk het startschot voor de dameswedstrijd en de thermometer stond op dat moment op -19. Het was koud onderweg en we hadden ons flink ingesmeerd met vitalis. Ondanks dat kwam ik toch thuis met een beetje bevroren wangen. De wedstrijd was 80 km en er waren veel valpartijen door het slechte ijs. Team CENNED had een score van 15 valpartijen met Laura als topscorer met 5 valpartijen. In de koers waren we scherp en misten we geen enkele kopgroep. Uiteindelijk kwam er niks weg en moesten we ons op gaan maken voor een sprint. Een goede uitslag zat er helaas niet in door een valpartij van Ankie en Laura in de laatste ronde.

Op vrijdag, de rustdag, zorgen we dat onze schaatsen weer scherp worden, ons materiaal weer goed is en de kleren weer schoon zijn. Ook hadden we Alida ingezet als masseur waardoor ons lichaam weer wat beter aanvoelde. Er werd even gefietst, geslapen, koffie gedronken en we hebben nog de omgeving verkend. Toen zat de rustdag er alweer op en konden we na het avondeten de wedstrijd weer voorbespreken.

Zaterdag 22 februari startte de wedstrijd om 11 uur. De wedstrijd ging over 40 kilometer, de temperatuur was gestegen tot net boven nul en de wind stak flink op. We vertrokken met windkracht 4, dat betekende dat het een waar slagveld ging worden. Nienke en Chantal zaten in het peloton en Ankie en Laura in de kopgroep. Na een valpartij van Ankie op het tegenwindse stuk kon ze niet meer terugkomen bij de kopgroep en moest Laura het alleen gaan doen. Zij reed een mooie wedstrijd en reed naar een 11e plaats. De andere dames finishten in het peloton.

Zondag 23 februari stonden we om 9.00 uur aan de start van de laatste wedstrijd. De finale van de natuurijs Grand Prix en er waren extra punten te verdienen. Het rondje was helaas ingekort van 12 kilometer naar 6 kilometer omdat we in verband met de lichte dooi niet meer onder de brug door konden. Ze hadden in het 6 km rondje net voor de brug een flink scherpe bocht gelegd dus we waren allemaal gespannen. We gingen van start voor 17 rondjes, wat ons bracht op een totaal van 100 km. Ik zat de eerste kopgroepjes mee, puur omdat ik dan voor in het peloton de bocht goed kon inschatten. Na heel wat vliegwerk door die haakse bocht waren we na 3 rondjes allemaal een beetje gewend aan de bocht. In ronde 4 zaten we goed van voren, we versnelden de bocht uit en we waren met een groep los. We zaten in een kopgroep van 13 rijders met daarbij maar liefst 3 CENNED rijders! Ankie, Nienke en ik waren vertegenwoordigd in de kopgroep en Laura zat in het peloton scherp aan het opletten. In de kopgroep draaiden we goed mee op kop en we probeerden als Team CENNED eerst Nienke en mij zoveel mogelijk in te zetten om Ankie fris te houden. Uiteindelijk moest ik na hard werken de wedstrijd staken na 12 rondes. Nienke moest de kopgroep ook laten gaan na een sterk optreden, en finishte nog knap in het peloton. De kopgroep met daarin nog 6 dames wist de voorsprong uit te bouwen naar ruim 4 minuten en Ankie sprintte naar een knappe tweede plaats! Een mooie beloning en afsluiting van het natuurijsseizoen met de ploeg.


Was Zweden wat ik er van verwacht had? Nee totaal niet. Het was nog veel meer. Het was genieten, afzien, koud, bijzonder en vooral heel gaaf om dit met mijn teamgenoten en Alida te mogen beleven. Als kroon op dit seizoen mag ik volgend jaar mijn opwachting gaan maken in het Topdivsieteam van CENNED ter vervanging van Laura. Mijn seizoen kon niet mooier eindigen dan deze fantastische week waarin ik weer heel veel heb morgen leren en ontzettend genoten heb.

Zaterdag is nog ter afsluiting de finalewedstrijd van de KPN Cup op onze thuisbaan in Leeuwarden. Komen jullie kijken?

Groetjes, Chantal

KPN Cup 13 Tilburg

Een verslag van Annemarie: Gisteravond stond in Tilburg voor mij de laatste marathon van dit seizoen op het programma. Het was de laatste doorstroom wedstrijd, dus ik mocht nog een keer bij de topdivisie mee doen. Ik had er zin in maar ik vond het ook wel een beetje spannend. Het zijn namelijk hele andere wedstrijden dan wij gewend zijn in de Belofte competitie.

Voor mij was het geen goede wedstrijd, de benen werkten vanaf het begin af aan niet mee en ik moest de strijd helaas al vroeg staken. Daar baalde ik wel van want ik had het seizoen graag anders afgesloten.

Ik kleedde mij snel om en ging terug naar de baan om bij Alida te polsen hoe het ging en de meiden aan te moedigen. En goed ging het! Laura zat bij een grote kopgroep van elf dames, waar de meeste ploegen vertegenwoordigd waren. Voor in het peloton waren Ankie en Maya goed aan het afstoppen. Na een aantal ronden kreeg Nienke het teken dat ze zich af moest laten zakken, waarna ze hard op kop reed voor de kopgroep. Doordat Nienke zo hard reed werd het gat naar het peloton gedicht en moest het peloton eerder af sprinten, maar de bel werd pas op het laatste moment aangekondigd. Ankie was nog aan het afstoppen en kwam daardoor op gesloten in het peloton. Maya kon nog wel de buitenkant nemen en reed een nette peloton sprint! Voor Nienke zat de wedstrijd er ook op, want zodra het peloton gefinisht is mag je de kopgroep niet meer helpen.

Met nog 5 ronden te gaan begonnen de overgebleven dames aan hun finale. Er was een kansrijke ontsnapping, echter werd deze met 1 ronde te gaan dicht gereden. Het ging dus een sprint worden, Laura zat op de goede plek en reed naar de 3e plaats! Hiermee pakte ze haar eerste podium op kunstijs. De meiden hebben allemaal erg goed gereden en dit was dan ook een hele mooie teamprestatie!

Vandaag mogen de meiden nog even nagenieten, want morgen vertrekken zij naar Lulea in Zweden voor de laatste natuurijs wedstrijden. Daar staan nog 3 KPN Grand Prix wedstrijden op het programma. Dit zal te volgen zijn via schaatsen.nl en de samenvattingen zijn te zien op nos.nl.

KPN Cup 12 Hoorn

Na inmiddels heel wat jaren mee te draaien in de topdivisie heb ik er al heel wat trainingsuren opzitten. Op de schaats, maar misschien nog wel meer op de fiets. Gedurende het schaatsseizoen staat zondag, de dag na de wedstrijd, in het teken van een herstel/duurrit op die fiets. Maar storm Ciara strooit vanmorgen roet in het eten. Code oranje met windstoten van 100 tot 130 km/u. Het lijkt dat er niks anders opzit dan toch maar de fiets op de tacx (hometrainer) te zetten en zo de benen het nodige herstel te geven. Maar in de loop van al die jaren heb ik een lichte afkeer ontwikkeld tegen deze vorm van training. Veel liever stap ik op de fiets voor een rondje in de frisse buitenlucht.

Hoe erg kun je opzien tegen drie kwartier doelloos trappen zonder enige vorm van afleiding. Ik duik mijn kledingkast in. Eerst maar een windvanger aan (thermoshirt met speciaal aan de voorkant een winddicht materiaal). Terwijl ik hem aantrek bedenk ik mij dat het enige wat ik zometeen eigenlijk niet wil is wind vangen. Ik pak mijn zwaarste fiets uit de schuur, voor wat echt wegligging en vol goede moed loop ik het tuinpad af. Ik besluit een rondje om Leeuwarden heen te maken. Een beetje tussen de bebouwing door dan zal het allemaal wel meevallen. Maar even later word ik gepakt door een windvlaag en kan ik nog net een stoeprandje ontwijken. Ik vervolg mijn weg, beducht op de volgende windstoot en speurend naar elk hobbeltje, paaltje, hekje of stoeprand. Het doet me denken aan het natuurijs van vorige week op de Weissensee, daar is hetzelfde vereist maar dan met scheuren. Na iets meer dan een uur rij ik het tuinpad weer op en constateer dat ik het niet eens aangedurfd heb om onderweg een slokje uit mijn bidon te nemen. Als kunstfietsen ooit nog eens Olympisch wordt dan ben ik in ieder geval voorbereid.

Dan naar de wedstrijd van gisteravond. Bij de voorbespreking geven we allemaal aan nog wat last te hebben van pijntjes. Ruggen kraken, voeten knellen en door werk en studie is het energielevel nog niet helemaal op peil. Maar vooral de trots overheerst van die mooie overwinning op de Alternatieve Elfstedentocht. We besluiten het in de wedstrijd even aan te kijken en gewoon lekker mee te rijden.

Gelijk vanaf de start knalt het peloton erin en is er van even aankijken geen spraken. Het is weer wennen om na elke 100m rechtdoor een bocht te moeten lopen en ook hier op kunstijs zitten een paar gaten in het ijs, dus is het opletten geblazen. Om beurten springen we mee met kopgroepjes en vooral Laura heeft het op de heupen. Dan valt het even stil en rijdt er heel stiekem een groepje weg. We zitten er niet bij en ik probeer de oversteek te maken. Helaas is het gat al te groot en kan in de aansluiting niet vinden. Dan doen Laura en Maya nog een poging, maar ook die strand even later. Het kopgroepje van 7 dames pakt een ronde voorsprong en wij maken ons op voor de pelotonsprint. Samen met Nienke zit ik met 7 rondjes te gaan mooi voorin maar we raken elkaar weer kwijt. Dan zie ik Laura langskomen en ook Maya sluit aan. De Cennedtrein schuift naar voren en we gaan er vol overtuiging in. Laura trekt hem aan en ik neem het even later van haar over. Het laatste wagonnetje is Maya die naar een mooie 5e plek in het peloton sprint. Met de 7 koplopers erbij eindigt ze dus op plek 13. Nienke, Laura en ik zitten verder van achter.

Volgende week mogen wij naar Tilburg toe, waarna we maandag richting Lulea vertrekken voor het vervolg van de Grandprix natuurijs wedstrijden.

Grand Prix 3 de Alternatieve Elfstedentocht

Woensdag 29 januari 2020.
Grand Prix 3 de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. Door de ogen van de ploegleider.

Het is dinsdag. De dag voor de Alternatieve Elfstedentocht. Een dag die volledig in het teken staat van de voorbereiding. Voor de rijdsters met losfietsen, pannenkoeken eten, slapen, weer eten, schaatsen slijpen en wedstrijdbespreking. Voor de ploegleider met regelzaken zoals bidons, repen en gels tellen. Tape, bananen, smarties, tasjes, verrekijker en dergelijke klaarleggen. De spanning begint al iets op te lopen. Morgen is immers de allerbelangrijkste wedstrijd. De 200 km Alternatieve Elfstedentocht. Ik maak nog  een wandelingetje naar het grote prijswinnaarsbord waar mijn eigen naam ook 2x op staat. Wat zou het mooi zijn als daar morgen de naam van een CENNED rijdster bij op komt te staan.
Tijdens het avondeten komt een appje van Willem Hut. Er zijn verzorgingstenten weggewaaid. Ook onze verzorgingstent is keurig opgebouwd voordat het donker wordt. Masseur Willy en papa Willem spoeden zich naar het ijs. Lastig zoeken in het donker. Maar ze vinden onze tent. Kapotgewaaid en opgekruld over een wc hokje. Dat wordt morgen buiten staan. Ach de zon gaat schijnen en vroeger hadden we ook geen tenten.

Het is woensdag. Koersdag. Om 4.30 uur gaat de wekker. De start van de dames is om 7.30 uur. 200 km. Poeh dat is ver. In de voorbespreking hadden we Maya de rol van vooruitgeschoven pion gegeven. In de eerste 100 km met alle kopgroepen mee. Nienke, Ankie en Laura zouden dan in het begin hun krachten kunnen sparen. Beloftenrijdsters Annemarie en Chantal gingen voor hun eigen koers en mochten ongeveer 100 km meerijden. Chantal was in een eerdere wedstrijd al hard gevallen en als de hoofdpijn terugkwam was het stoppen.


Wat is het mooi als een plan uitkomt. Maya zat zoals afgesproken in alle kopgroepen en ook in wat uiteindelijk de definitieve kopgroep bleek te zijn. Maya was de perfecte blimsemafleider. Na ongeveer 120 km sprong Nienke samen met Demi van Benthem richting de kopgroep als vooruitgeschoven post en konden Ankie en Laura naar Nienke toe springen. Dankzij het beulswerk op kop van Nienke konden Laura en later ook Ankie aansluiten in de kopgroep. En daar zaten we dan met drie CENNED rijdsters in de kopgroep.

Wat doet een ploegleider in die tijd? Over het ijs van lus naar lus fietsen op mijn ATB met spijkerbanden. De voorsprong qua tijd aan de kopgroep doorgeven. Nienke naar achteren sturen om eerst Laura en vervolgens Ankie op te halen. Het klaarzetten van de bidons was ondertussen door papa Smit overgenomen. Nienke was nog nooit zo diep gegaan en moest de kopgroep en later ook het peloton laten gaan. Maar ze werd toch als 40e geklasseerd. Ondertussen was de voorsprong van de kopgroep van 5 minuten wat aan het teruglopen. Ankie hielt het tempo in de kopgroep hoog en er vielen steeds meer rijdsters af. Totdat de kopgroep brak en Laura voorin met 5 rijdsters overbleef. Het groepje van Ankie viel terug in het peloton waar Ankie nog mooi wat stoorzender werk kon verrichten. In de finale bleef Laura demarreren en kwam ze solo juichend over de streep. “Ik heb gewoon gewonnen” zei ze. Wel tien keer. En ik? Ik heb vol trots een traantje weggepinkt. Wat een geweldige teamprestatie. Ik ben beretrots op de CENNED meiden.

Johan Boef omschrijft het als volgt:
Het recht van de sterkste
Het is een monsterafstand, die 200 kilometer. Het is een afstand die scheidt, die pelotons doet verschrompelen, die zich in je spieren vastbijt en niet meer loslaat. Het is een afstand die het marathonschaatsen terugbrengt tot de kern, tot de strijd van man tegen man, tot een gevecht van vrouw tegen vrouw. En dan is die sport op z'n mooist. Als het ploegenspel is uitgespeeld, als het gevecht gaat om de sterkste, om de slimste, de taaiste, de wilskrachtigste. En hoe moeilijk is dat, als je rondrijdt in een kopgroep met de hardste rijders van dat moment. Wachten op de sprint? Vroeg in de finale al in de aanval? Frank Vreugdenhil deed het eerste, Laura van Ramshorst het tweede: het bewijs dat een vast recept niet bestaat. Maar beiden wonnen die wedstrijd die iedere marathonschaatser wil winnen. En het publiek? Zelfs het publiek was buiten adem van twee formidabele races. Dit was geen gewone marathon, dit was #meermarathon.

Donderdag 30 januari.
Nog een laatste dagje Weissensee. Bijkomen van alle inspanning, de euforie en alle aandacht voor Team CENNED. Op het grote prijswinnaarsbord wordt de naam van CENNED rijdster Laura van Ramshorst bijgeplakt.

Vrijdag 31 januari.
We rijden naar huis. Ik lever de bus weer in bij co-sponsor Stichting Phusis in Assen. Weekendje opruimen en de was doen. Over twee weken gaan we naar Zweden voor het vervolg van de natuurijscompetitie. Maar eerst op maandag gewoon weer aan het werk bij SportDrenthe.

Maandag 3 februari 2020. Alida Pasveer. Ploegleider team CENNED.