KPN Grandprix 2 - Weissensee (Alternatieve Elfstedentocht)

Donderdags na het ONK stond altijd een criterium op het programma van de Weissensee. Hoewel de meeste dames (en heren) nog wat moe zijn van de wedstrijd en de daarop aansluitende traditionele bingo in de grote tent van gisteren, werd er toch altijd gestreden bij het criterium. Maar dit jaar wilde de organisatie vernieuwen, en dus werd het vervangen door een mass start over 16 rondes van ongeveer 600m. Er hadden zich veel dames ingeschreven, waardoor er in twee heats bepaald werd welke 24 dames de finale mass start zouden rijden (de beste 12 uit elke heat). Heat en start nummer waren toebedeeld via loting; Ankie en Britt kwamen in de eerste heat terecht, ik in de tweede. We zouden volgens de internationale wedstrijd-regels rijden, wat bij het afgelopen NK mass start en de competitie betekende dat er elke 4 rondes voor punten gesprint zou worden. Maar wij marathonners willen dan vooral weten wanneer de bel voor de sprint klinkt, en als ‘rekenwonder’ kon ik de andere dames van team CENNED vertellen dat die zou klinken als het rondenbord op 13, 9, 5 en uiteraard 1 zou staan. Maar nadat de loze ronde verreden was, hoorde ik de speaker zeggen dat de bel zou klinken met het rondenbord op 12, 8, 4, en 1. Ik was even verbaasd en ging er direct van uit dat hij zich versprak. Ik telde de rondes mee, na 3 rondes klonk er geen bel. Hij had zich dus toch niet versproken, de organisatie hield andere regelementen aan dan die internationaal gelden. Maar gelukkig hadden Ankie en Britt ook in de gaten dat er op andere momenten gesprint zou worden dan ik ze vooraf had verteld. Helaas lukte het beide dames niet om in een tussensprint of eindsprint bij de eerste 3 te eindigen. Ankie had na gisteren nog niet de juiste slag te pakken en moest het peloton laten rijden. Britt kon een klein gaatje vlak voor de finish weer dichtrijden, maar we hadden niet goed bijgehouden hoeveel mensen er voor haar in de sprint zaten die wel of geen punten hadden verzameld. En die zijn juist belangrijk voor de uiteindelijke plaatsing voor de finale. Britt bleef dus nog even in dubio. Na hun heat kon ik mij opmaken voor mijn heat. Het was dezelfde ronde als de ploegenachtervolging, en waar op kunstijs de dweilmachine nog wel eens de uitgetrapte bochten kan repareren kan dat op natuurijs niet. De bochten lagen er niet zo best bij, en ook op het rechte stuk voor de finish moest je een goede lijn kiezen om niet te veel scheuren hoeven te ontwijken. Onze heat begon rustig, maar in de eerste en tweede tussensprint lukte het mij niet om die goede sprintlijn te vinden. Ik pakte geen punten, maar bij de bel voor de derde tussensprint besloot ik alles te geven. Ik reed weg, in de achtervolging op twee andere dames die al ontsnapt waren uit het peloton. De eerste haalde ik bij, de tweede was te ver weg. Vlak voor de finish zag ik haar in mijn ooghoek toch nog voorbij schuiven, maar 2e of 3e maakte me niet zo veel uit; punten zijn immers punten. Ik hield dus net voor de finish mijn benen al stil. En dat was niet zo verstandig. Er kwam nog een dam heel dicht bij, en ik was er niet zo heel erg gerust op dat ik ook echt punten had gepakt. Dus sprintte ik ook nog voor wat ik waard was in de eindsprint, om zo maar hoog genoeg te eindigen en mij te plaatsen voor de finale. Terug op het bankje kon Jurjen mij niet vertellen of ik punten had of niet. Dat bleek wel zo te zijn, en dus had ik mij in ieder geval geplaatst. De B-rijders reden hun mass start, en in de volle overtuiging dat na hun finale de finale van de A-rijders (of misschien zelfs wel eerst de heats) zou worden verreden, liep ik op mijn gemak richting tent. Halverwege die wandeling hoorde ik dat onze finale al weer na de B-rijders zou zijn, dus maakte ik vlug rechts om keert. De speaker riep alle dames om die zich hadden geplaatst, en ook Britt had zich geplaatst. Ook zij had er geen rekening mee gehouden dat die finale zo snel verreden zou worden en kwam dus hard aangelopen. Die finale zelf ging daarna niet helemaal volgens plan; we kwamen niet in de buurt van de eerste 3 bij de tussensprints of de eindsprint. We vinden onze namen terug in de onderste regio van de einduitslag. We genieten nog even na van het zonnetje en maken ons dan op voor weer een goede massage van verzorger Jurjen.

Vrijdags voor onze Alternatieve Elfstedentocht wordt er weer een toertocht georganiseerd. Bijna 1500 rijders en rijdsters vertrekken om 7:00 uur voor hun tocht over 200km. Onder hen ruim 100 deelnemers aan de vijfde editie van Skate4Air, om zo veel mogelijk geld in te zamelen voor onderzoek naar Cystic Fibrosis (taaislijmziekte). Een aantal vrienden van mij is daar al jaren lang nauw bij betrokken en zodoende heb ik vorig jaar al eens een clinic verzorgt aan deze enthousiaste deelnemers. Ook dit jaar heb ik geholpen bij twee clinics en staan er een aantal van die vrienden dus ook aan de start. Het voor mij de dag voor dé wedstrijd, die wedstrijd waar ik de hele zomer en winter hard voor heb getraind. Dus vrijdags begint het bij mij toch al een beetje te kriebelen, en om mijn gedachten te verzetten en nog even het ijs te proeven heb ik beloofd om mijn vrienden een ronde uit de wind te houden. Maar als ik ’s morgens de gordijnen open trek is de groene Weissensee in 1 nacht helemaal wit geworden; er ligt toch zeker 10cm sneeuw in onze tuin. Desondanks besluit ik samen met Ankie en Britt naar het ijs te fietsen. De eerste ronde rijden we samen, het is koud en we kunnen de scheuren en gaten slecht zien door de sneeuw, maar het is een prachtig gezicht (veel mooier dan die groene bergen van de afgelopen dagen al zeg ik het zelf). Na die ronde ga ik op zoek naar mijn S4A-vrienden, die niet veel later voorbij komen. De mannen hebben er al bijna 125km op zitten; het zware stuk van de tocht begint nu. Na een halve ronde komt een van de mannen hard ten val. De rest rijdt door, maar ik blijf wachten totdat hij weer omhoog krabbelt. Samen zoeken we het goede ritme weer, en zo rijden we een paar kilometers rond. Niet veel later stap ik van het ijs af; het is genoeg voor vandaag, nu op naar het huisje om pannenkoeken te bakken. De rest van de middag wordt er rustig aan gedaan, de schaatsen worden geslepen en de tas wordt ingepakt. We gaan op tijd naar bed, maar ik val niet makkelijk in slaap. Voor de zekerheid heb ik twee wekkers gezet, eentje om 5:30, de andere 5 minuten later.

Toch word ik vandaag net voor de wekker wakker. Vlug kleed ik mij aan, en ga alvast even met Ankie een rondje buiten wandelen om te voelen hoe koud het is en om een beetje wakkerder te worden. Zo ver kwam het vorig jaar niet, toen werd de tocht afgelast vanwege de hevige sneeuwval de nacht ervoor. Het begint meer te kriebelen in mijn buik… Terug bij het huisje zien we dat het kouder is dan voorspeld was: -13 ipv -1 tot -6. Brrr, dat is koud, en dus besluit ik een extra laagje onder mijn wedstrijdpak aan te trekken. Als Ankie en ik later naar het ijs fietsen (we moeten het zonder Britt doen, zij gaat vandaag terug naar Nederland omdat ze morgen nog een belangrijke regiocompetitie heeft), roept Alida naar ons dat de therometer in de bus zelfs -18 aan gaf. Zo lang mogelijk hou ik al mijn kleren aan voor de start, maar als de speaker roept “1 minuut voor de start” gaat mijn dikke jas toch echt uit. Veel dames hebben een dun jasje extra aangehouden, ik ook.
Het kanonschot klinkt, en rustig zetten we ons in beweging. De eerste rondes lijken wel een toertocht, het gaat niet hard en om mij heen zie ik dames zich warm proberen te slaan. Mijn eigen tenen voelen meteen al koud aan, net als mijn linker hand die maar niet warm wil worden. Ik wiebel uit alle macht, maar het gevoel wil nog niet terugkomen. Even ben ik bang dat ik straks langs de kant beland met bevriezingsverschijnselen. Maar gelukkig komt het zonnetje achter de bergen vandaan en wordt het langzaamaan toch wat warmer. Het gevoel in mijn linker hand is weer terug, en ook mijn tenen lijken weer ontdooid. Inmiddels is er een kopgroepje ontstaan, en groeit hun voorsprong. Het gaat nog precies zoals we gisteren besproken hadden, maar als de voorsprong ruim 5 minuten bedraagt komt Ankie toch enigszins ongerust vragen of het gat toch niet te groot wordt. “Nee hoor, laat maar rijden” antwoord ik haar, “de wedstrijd is nog lang, we hebben nog geen 100km gereden”. Enkele rondes later zijn er nog maar 2 van de 6 of 7 dames uit de kopgroep over.
Het tempo in het peloton gaat langzaam omhoog en we passeren de 100km-grens. Er rijden weer twee dames weg uit het peloton, ook deze laten we rijden al wordt Ankie toch een beetje ongerust. Ik heb er nog alle vertrouwen in dat het goed gaat komen, en na een ronde halen we die twee weer bij. Er volgt weer een demarrage, en nu begint het bij mij toch ook wel te kriebelen. En niet alleen bij mij, want het tempo gaat weer een beetje omhoog. Het gaatje met de voorste groep wordt kleiner en kleiner, het is al minder dan 1 minuut. We passeren de 125km-grens; een mentaal breekpunt. Nu wordt het echt zwaar, tot ongeveer 175km want daarna begint het aftellen dan weer. Meer dames worden onrustig, er wordt hier en daar geprobeerd een achtervolgende groep op de zetten, maar het lukt niet om een goede groep te formeren. Ik zit veel voorin, spring regelmatig mee, maar als ik van kop af kom valt het peloton weer stil. Dan komt Ankie vragen of ze nog wat kan doen. Ja, en zodra het peloton weer even stil valt rijdt ze door. Ze krijgt niet heel veel ruimte, maar het tempo blijft er wel in. Maar zodra zij weer terug is gepakt valt het peloton weer stil. Moedeloos word ik er van; langzaam begin ik te twijfelen of er wel een kopgroep zal ontstaan die zal gaan strijden om de winst. De omstandigheden zijn niet zwaar genoeg, er staat bijna geen wind en het ijs ligt er prachtig bij. Terwijl voor mij geld: hoe zwaarder hoe beter. Ik heb toch niet een hele zomer hard getraind om in een sprint uit te gaan maken wie de Alternatieve wint?! Sprinten na 200km is heel wat anders, maar met een groot peloton naar de finish rijden is niet mijn droomscenario voor een Elfstedentocht. Langs de kant roept Alida dat ik mij rustig moet houden, en dat het nog wel goed gaat komen. Dat klopt, we rijden de kopgroep terug en de wedstrijd is weer helemaal open. Ankie rijdt nog een paar keer vooruit, de finale staat op het punt om te beginnen, nog 37,5km te gaan. Ik zet zelf eens aan, maar krijg weinig ruimte. Het peloton dunt uit, de kilometers gaan tellen, maar ik voel met (gezien de omstandigheden) nog best fris. Het rondenbord staat op 2, nog 25km te gaan. Nu wordt het toch wel een beetje spannend, ik blijf alert voorin en spring overal mee. En dan ineens zie ik weer een demarrage, Yvonne Spigt zit er bij en ook Sharon Hendriks en Iris van der Stelt. Dit zou wel eens de beslissende groep kunnen zijn, hier moet ik mee zitten. We draaien terug richting de brug en ik kijk opzij; we hebben een klein gaatje, al lijken er nog wel 1 of 2 achtervolgers aan te komen. Met z’n vieren draaien we kop over kop. Bij elke bocht kijk ik op zij, het gaatje wordt groter. De bel klinkt, zouden we dit volhouden? Ik begin af te tellen, maar luister ook goed naar wat anderen toe wordt geroepen. Er komt een groepje dichterbij, hoor ik. Nog 10km te gaan, weer een bocht. Het lijkt mee te vallen, het gat is nog best groot. Maar ik heb geen idee hoe groot; waar is de scheidsrechter met zijn informatie als je hem nodig hebt?! Weer een bocht, is het nu groter of kleiner geworden? Tja, die scheidsrechter met zijn informatie… Nog 5km, nog 4km, nog 3km, de laatste bocht rechtsom. Nog een keer kijken, nee het lijkt er op dat wij mijn z’n vieren uit gaan maken wie de Alternatieve Elfstedentocht wint, en wie er op en naast het podium zullen belanden. Ik heb in ieder geval twee goede sprinters mee, dat wordt lastig. Maar ze zullen we ook niet zomaar laten rijden. Sprinten na 200km is wat anders hou ik mijzelf voor. De laatste bocht naar links, het 1000m-bord, de verzorgingsstraat. Het wordt spannend, iedereen kijkt naar iedereen. Wanneer moet ik de sprint inzetten, kan ik er beter achter blijven zitten of moet ik hem aangaan, ik weet het niet maar het spookt allemaal door mijn hoofd. De finishbogen komen dichter bij, de sprint wordt ingezet. Met al mijn energie probeer ik er voorbij te komen, maar de drie dames rijden bij mij weg. Ik let op de scheuren om mij heen, wil niet vallen, maar het podium is toch eigenlijk al buiten bereik. Met alles wat ik nog in mij heb kom ik er niet voorbij, er rest mij niets anders dan een 4e plek. Hoewel ik er toch even van baal weet ik ook dat er vandaag niet meer in zat voor mij… In het peloton sprint Ankie naar een keurige 12e plek, haar tweede 200km keurig volbracht. We kunnen trots op ons zelf zijn!!

Woensdag vertrekken we al weer naar Zweden, nu moeten we daar nog even niet aan denken. Nu vooral maar eerst even rust.

Birgit

ONK Natuurijs - Weissensee

Zondag
Na de wedstrijd van gister konden we vanmorgen rustig aan doen. Maar na een poging tot uitslapen zaten we uiteindelijk toch om 8.00 uur aan het ontbijt. Vervolgens ging ieder zijn eigen weg. Britt koos voor een rustig ritje op de fiets. Alida voor het bankje voor ons huisje in de zon en Birgit en ik gingen voor een rustige training op het ijs. Als het we het ijs opstappen constateer ik hier en daar wat pijntjes maar na het eerste blokje voelt het al een stuk beter. Zo rijden we met zijn tweeën twee ronden van 12,5 km en krijgen onderweg nog gezelschap van een aantal jong talenten uit Haarlem die Birgit kent. Even later in de tent, als we aan een warme chocomel zitten krijgen we een berichtje dat Alida en Britt dat ze aan de lunch zitten op het terras in de zon. Tijd om te gaan.
Na een broodje en een kopje thee stap ik even op de tacx om mijn benen nog wat los te trappen. Hierna worden we super verzorgt door Jurjen met een stevige massage.

Maandag
Vandaag staat de ploegenachtervolging op het programma. De tactiek is doorgesproken en na een goed ontbijt stappen we op onze fiets richting de grote tent. We starten in rit 8 wat betekent dat we nog even een paar ritten kunnen bekijken en een warming-up kunnen doen.
Door de speaker worden we één voor één aangekondigd en staan we klaar voor een start uit stilstand. Dit is voor ons marathonners geen gewone kost en we hebben nagedacht over wie hiervoor het beste op kop kan starten. Onze directe tegenstander staat aan de overkant en uiteraard willen we die verslaan, maar het gaat in eerste instantie om de eindtijd. De eerste vier ploegen gaan door naar de finale. Het startschot klink en weg zijn we voor 4 rondjes van 600m. Birgit start op kop en na driekwart ronde neem ik het stokje van haar over. Ik kan lekker doortrekken. Vervolgens rijdt Britt haar halve rondje op kop en is Birgit weer aan de beurt. Britt komt met haar beurt afgeven niet helemaal lekker door de bocht en komt er iets op achterstand uit. Ze roep “ho!” zodat Birgit iets kan inhouden. Maar ik krijg niet het gevoel dat Birgit het hoort. Nogmaals “ho!”. Ja in de volgende bocht sluit Britt weer aan en ben ik weer aan de beurt om kop over te nemen. De verzuring is nu duidelijk aanwezig in mijn bovenbenen maar we moeten nu nog maar iets meer dan een rondje. In de volgende bocht neem Britt voor de laatste keer over en geeft nog een laatste keer alles. Birgit maakt het af en met zijn tweeën naast elkaar sprinten we het laatste stukje tot de finish. Onze directe tegenstander is verslagen, maar het is nog afwachten de hoeveelste tijd we tot nu toe hebben gereden. Met twee tiende achterstand staan we op plaats twee. Met nog twee ritten en dus vier ploegen te gaan betekend dat dus gegarandeerd een plaats bij de eerste zes. In de rit na ons duikt één team onder onze tijd en in de laatste rit zijn beide ploegen sneller. Een vijfde tijd dus en daar zijn we best tevreden mee.
Naar huis voor een douche, een broodje en daarna naar Jurjen voor een goede massage.

Dinsdag
Na het ontbijt om 8.00 uur maken we ons klaar voor een ijstraining. Het is weer heerlijk weer en met de nodige zonnebrand op stappen we om 10.00 uur op het ijs. Ook Alida trekt vandaag haar schaatsen aan. Na wat blessure leed lijkt het nu weer de goede kant op te gaan. We rijden een paar blokjes en willen na de eerste ronde aan een paar steigerungs beginnen als achter ons ineens een enorm geluid klinkt. Vandaag is de tweede Alternatieve Elfstedentocht voor toerrijders en als we omkijken zien we een groep naderen van wel honderd man. Nog net op tijd stappen we aan de kant en denderen ze ons voorbij. En schitterend gezicht, mannen en vrouwen, jong en oud. Sommige volledig ingepakt, anderen lurkend aan een bidonnetje. Als ze ons voorbij zijn wachten we nog even en beginnen aan onze versnellingen.
De rest van de dag relaxen we wat en vangt Britt haar ouders op die dit jaar voor het eerst naar de Weissensee zijn gekomen om eens rond te kijken. S ’avonds gaan we nog even naar Jurjen die ons met tape en een korte massage klaar maakt voor het Open Nederlands Kampioenschap morgen.

Woensdag
Nadat de wekker om 6.00 uur klinkt, kleden we ons aan en wandelen Birgit en ik buiten even op en neer om wat wakker te worden. Het voelt koud aan en als Alida even later op de thermometer kijkt geeft deze -9 ⁰C aan. Met inlopen is het nog altijd erg koud en als we eenmaal aan de start staan komt langzaam de zon over de bergen. Maar om mij heen staan een aantal dames met skibrillen op en enorm dikke handschoenen aan. Mijn normale snijvaste handschoenen ruil ik nog even snel om voor een paar iets dikkere.
In de eerste ronde zijn mijn tenen nog wat koud maar even later heb ik nergens last meer van. Ik ben vergeten een paar gelletjes in mijn achterzakje te steken dus bij de eerste doorkomst door de verzorgingsstraat staat Alida voor mij klaar met een bidon met daaraan de gelletjes getaped. Ze weten deze gelletje met de gekste smaken te bedenken en dus zit ik even later aan de cappuccino. In de tweede ronde zit ik in een kopgroepje, maar ik zie dat één van de grote ploegen niet vertegenwoordigd is. En dus worden niet veel later terug gepakt. Britt zit mooi van voren en Birgit rijdt heel scherp zodat we om en om mee kunnen met een aanval. Maar als we in de derde ronden bijna weer rond zijn zie ik Birgit voor me onderuit gaan in een bocht. Op dat moment wordt er behoorlijk hard doorgereden. Maar Birgit blijft rustig en ziet dat we al bijna in de verzorgingsstraat zijn waar het meestal even stilvalt. Britt schaatst met twee handjes op de rug op kop van het peloton om de gang er een beetje uit te halen. Ik zit voorin en zie een aantal dames aanzetten, als ik over mijn rechterschouder kijk vliegt daar ineens Birgit voorbij. Ok denk ik bij mezelf, ze is er weer bij en er nu ook vandoor. Helaas komt er gelijk reactie uit het peloton en wordt het gat weer dicht gereden. Ik zie iedereen overeind komen en recht zelf ook even mijn rug. Tot een dame voor mijn aanzet en ik buitenom nog een paar een versnelling zie inzetten. Ze rijden hard en ik kan nog net aanhaken. Ik kijk om me heen en zie dat we met ongeveer tien dames zijn. Van alle grote ploegen zit er wel wat mee. Sommige zijn met zijn tweeën, andere alleen. Bij doorkomst door de finish hoor ik de speaker roepen dat we 12 seconde voorspong hebben. Voor mijn gevoel blijft onze voorsprong een hele tijd ongeveer hetzelfde. In het peloton zijn nog een aantal dames die proberen om erbij te komen. Birgit zit mooi voorin de groep en wacht af of er nog dames gaan proberen te springen zodat ze mee kan. Na een ronde in de kopgroep krijg ik de slag weer lekker te pakken en pak in de verzorging weer een bidonnetje aan met dit keer een stuk banaan en een gelletje eraan geplakt. De banaan ben ik binnen 100 meter alweer kwijt maar gelukkig heb ik het gelletje nog wel want die kan ik goed gebruiken. In de laatste ronde hebben we inmiddels 56 seconden te pakken. In de kopgroep spelen ze het ploegenspel en proberen omstebeurten te ontsnappen. Het is hard werken om er bij te blijven. Met de laatste kilometer te gaan wordt er naar elkaar gekeken en besluit ik door te rijden en er voor te gaan. Aangezien ik verwacht de sprinters zometeen niet te kunnen volgen. Een klein gaatje valt er, maar 400 meter voor de finish komt de groep er hard overheen. Ik kan inmiddels niet meer fatsoenlijk op mijn benen staan en als ik over de finish glijd rij ik in een scheur en kieper achterover. Ik wordt 8ste en ben daar natuurlijk super blij mee. Het peloton komt er nu ook aan met Birgit voorin. Ze word uiteindelijk 12de. Britt zit er ook goed bij en lijkt voor een top 20 te gaan maar stapt vlak voor de finish op volle snelheid in een scheur en wordt daardoor 42ste.

Ankie

KPN Grandprix 1 - Weissensee (AKM)

Het is half 6, woensdagochtend, eigenlijk veel te vroeg om op te staan, maar toch spring ik bij het horen van mijn wekker onder de dekens vandaan. Vandaag gaan we naar de Weissensee! Vorig jaar werkte ik nog bij de organisatie, maar dit jaar is dat heel anders, dit jaar start ik in de koersen.
De eerste stop is in Hoogeveen, daar pikken Alida en ik Birgit & Ankie op, daarna rijden we in 1 ruk door naar Techendorf. De reis verloopt voorspoedig, aan het begin van de avond komen we aan bij ons appartement. Na het uitpakken genieten we van een bord snert, gemaakt door de moeder van Ankie.

Donderdag ontbijten we om 8u en vertrekken we vervolgens naar het ijs: we willen even 1,5 uur op het ijs staan, uiteindelijk komen we er na een kleine 2 uur vanaf... Daaruit valt op te maken dat het ijs goed is en wij best lekker in de rondte toeren. Na afloop van de training gaan we voor de 3e ronde: een herstelomel in de tent, niet te onderschatten. Mocht u zich afvragen wat een herstelomel is: een herstel chocomel met of zonder slagroom, afhankelijk van de voorkeur van de drinker.
De rest van de dag bestaat uit boodschappen doen, weer even naar de tent fietsen, een boekje lezen: ons aanpassen aan het ritme van de Weissensee. ’s Avonds gaan we de strijd met elkaar aan, er wordt ouderwets gerummicubt, we hebben het gezellig.
Op vrijdag is het schema hetzelfde, we proberen in het wedstrijdritme te komen. Ontbijten om 8 uur en op het ijs om half 11. Dit keer rijden we iets minder lang, omdat er toch wat lichamelijk ongemak is na de eerste natuurijsdag van gisteren. Uiteraard volgt de gang naar de grote tent: even bijtanken.
’s Middags komt onze masseur aan, uiteraard vereren we hem met een bezoekje. Jurjen (de masseur) heeft zijn eigen koffiezetapparaat meegenomen, echt super chill, dus we drinken gezellig een bakkie en kletsen bij. Dan komen we ook tot de conclusie dat het ritme wat we aan het opdoen zijn helemaal niet strookt met dat van de wedstrijd, we starten om 9 uur i.p.v. half 11. Dat betekent vanavond niet te lang spelletjes spelen en op tijd naar bed. Slapen lukt me de nacht voor de koers altijd maar matig, ik voel toch al enige spanning, dus ook deze nacht verloopt niet helemaal zoals ik in mijn hoofd had.

Zaterdag, de dag van de Aart Koopman Memorial. Goed ontbijten, we hebben de energie straks heel hard nodig. Ik vraag me af of ik gespannen ben. Voel ik kriebels of ben ik nou echt zo rustig als het lijkt. Dat kan haast niet, dit is de 3e keer dat ik in deze wedstrijd start en de laatste keer was toch echt in mijn vorige schaatsleven, in 2010. Aangekomen bij het ijs kom ik, na enig klankborden met mijn ploeggenoten Ankie en Birgit, tot de conclusie dat inlopen in meerdere laagjes kleding nog steeds bijzonder oncomfortabel is. Toch jammer. Inmiddels hebben Jurjen en de vader van Birgit onze verzorgingstent opgezet, een solide exemplaar met een prachtige banner op de voorkant. Hier kunnen we ons prima in omkleden en even focussen voor de start.
Om 9 uur klinkt het kanonschot: we zijn gestart. Na een paar honderd meter besluit ik even een stuk op kop van het peloton te gaan rijden, om te testen hoe ik over het ijs ga en een beetje zelfvertrouwen op te doen. Voelt toch wel machtig, het aanvoeren van zo’n grote groep dames. Gedurende de koers zijn er diverse uitloop pogingen, Ankie en Birgit springen vrijwel altijd mee, ze rijden heel attent. Ik probeer vooral voorin te zitten en ze op te vangen waar nodig. Af en toe pak ik de kop om wat af te stoppen of sluit ik aan bij een achtervolgende trein. Al vrij snel kom ik tot de conclusie dat ik het rijden op natuurijs nog niet verleerd ben: het gaat verdorie hartstikke lekker! Ik word een beetje enthousiast en besluit de benen nog wat meer te testen: in het voorste gedeelte van het peloton, daar wil ik blijven zitten. Mijn zelfvertrouwen groeit en ik zeg tegen mezelf: Britt, je kunt vandaag top 20 rijden, dit ga je je niet laten ontnemen! In de laatste ronde schuif ik nog wat verder naar voren en tot mijn verbazing kan ik op het laatste stuk, naar de finish, zo naar de kop van de groep rijden. Even vraag ik me af of we misschien nog heel ver moeten.. Het zal toch niet zo zijn dat ik bij de top 15 kan finishen?! ‘He, ik zie de finishboog!’ ‘Ik zie de eerste rijdsters’ ‘Sprinten Britt, doortrappen, je bent er bijna’. Dit is een selectie van mijn gedachten de laatste paar honderd meter. De laatste 50 meter zijn mijn hersenen, zo voelt het althans, doordrenkt met melkzuur, geen gedachten meer, alleen nog maar zo snel mogelijk bij de lijn willen zijn, klaar willen zijn.
Ploeggenootje Birgit rijdt een paar plekken voor me. Ankie reed achter me, maar wordt onderuit gereden door een kamikaze pilote. Uiteindelijk gaat mijn schaats als 12e over de finishlijn. Birgit wordt netjes 6e. Ankie komt er even later ook aan. Gelukkig heeft ze zich niet heel erg bezeerd, haar pak daarentegen is niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen.
We zijn tevreden met de koers, team CENNED heeft zich goed laten zien. Ikzelf ben nog een beetje beduusd… 12e… Dat had ik niet durven dromen toen ik vorig jaar deze koers volgde vanuit de organisatietent. Heel gaaf! Ik ben trots op mezelf en natuurlijk ook op mijn teamies en onze verzorging, want zij zijn onmisbaar tijdens wedstrijden als deze.

Na afloop krijg ik heel veel lieve berichtjes. Bedankt allemaal! Nu goed herstellen en op naar maandag, de ploegenachtervolging en woensdag, het Open Nederlands Kampioenschap. Laat maar komen, we zijn er klaar voor!

Britt

KPN Cup 14 - Heerenveen

Mijn laatste marathon...

Afgelopen week was een vreemde week. Zondag heb ik op facebook gemeld dat ik heb besloten niet meer op de Weissensee en Zweden in actie te komen en mijn laatste marathon in Thialf te rijden. De reden hiervoor is dat ik 16 weken zwanger ben.
Het was een lastige beslissing om de knoop door te hakken en niet meer op natuurijs te gaan rijden. Wikken en wegen en uiteindelijk een beslissing nemen. Enerzijds wil ik geen onnodige risico’s nemen en aan de andere kant is schaatsen op natuurijs het mooiste wat er is.
Zondag had ik het er wel moeilijk mee, voor mijn gevoel was het dan toch definitief. Nu kon iedereen het lezen.
Maar ongelooflijk wat een reacties, echt supermooi. Met tranen in mijn ogen heb ik alle reacties gelezen. Afscheid nemen van mijn sport is moeilijk.

Na mijn facebook bericht hebben de kranten mij gebeld en er is een groot stuk geplaatst in de Leeuwarder Courant en het Friesch Dagblad. Donderdag zijn er nog opnames gemaakt voor Podium TV, aan aandacht geen gebrek. Al deze aandacht had ik echt niet verwacht maar doet me ook zeker goed.

Vanmorgen werd ik wakker met een steen in mijn maag. Iedereen zegt dat ik moet genieten van mijn laatste marathon, maar hoe doe je dat?! Het is mijn laatste marathon, ik verwacht niet een super resultaat neer te kunnen zetten. Dit seizoen heb ik minder energie dan anders, en dat is ook niet zo gek. Ik mis net dat extra’s wat je voor goede resultaten nodig hebt. Ik kan meerijden en een keer een uitlooppoging mee, maar dat is dan ook alles.
Ik zie er als een berg tegenop, mijn laatste marathon komt eerder dan verwacht. Wel vind ik het mooi om in Thialf af te kunnen sluiten, op mijn thuisbaan.
De hele dag blijft die steen in mijn maag en gaat niet weg. Het zijn niet de zenuwen die ik normaalgesproken heb voor een marathon, dat wat je noemt ‘gezonde wedstrijdspanning’. Nee, dit is anders.

In Thialf aangekomen, zie ik allemaal bekenden. Heel veel mensen die speciaal naar Thialf zijn gereden om mij voor de laatste keer te zien rijden. Het voelt goed en ook erg dubbel. Samen met Birgit, Britt en Ankie ga ik inlopen en mijn warming-up. De bespreking is gelukkig net als anders, we gaan weer gewoon lekker koersen. Niet alleen voor mij is de wedstrijd anders, Britt en Birgit hebben privé lastige weken achter de rug. Voor hen is de wedstrijd ook moeilijk, zij het op een andere manier. We gaan er ‘gewoon’ weer voor!

Ik ben blij dat we bijna kunnen starten, helaas wordt de wedstrijd nog een kwartier uitgesteld en moeten we nog langer wachten...
Eenmaal op het ijs voelt het gelukkig goed, nog steeds heb ik dat rare gevoel in mijn maag. De loze ronde mag ik op kop rijden, omdat het mijn laatste marathon is. Het is een snelle koers, zoals we hadden verwacht in Thialf. Uiteindelijk is er een uitlooppoging van 4 meiden, waar wij als team helaas niet bij zitten. We komen er niet aan te pas. Jammer maar het is niet anders. Britt moest eerder uit koers en Birgit, Ankie en ik finishen in het peloton.
Ik houd het na de finish niet droog. Het rare gevoel in mijn maag is weg, maar nu is het dan echt klaar. Na ruim 12,5 jaar marathons te hebben gereden… Ik kan het nog niet echt beseffen, maar dat komt misschien nog.

Na de huldiging van de dames word ik nog naar voren geroepen door de speaker. Ik heb werkelijk geen idee wat me te wachten staat...

Wat blijkt?! Een afvaardiging van de Ferwerter IJsclub (inclusief Douwe en mijn broer Mathijs), het hele Team FrySk en al mijn ploeggenootjes van de afgelopen 12,5 jaar in de marathon staan mij op te wachten!!!!
Allemaal op de 300m baan en allemaal op schaatsen. Werkelijk fantastisch, wat een huldiging en een afscheid, echt super. Samen met deze groep rijd ik nog een ereronde voor het publiek in Thialf en ik krijg een staande ovatie! Kippenvel!!! Ik krijg kado’s en allemaal bloemen. Een overweldigend afscheid in mijn eigen Thialf.

Iedereen bedankt, het was een afscheid dat ik nooit had durven dromen!!!!

Team Cenned heel veel succes met de komende marathons op natuurijs op de Weissensee, ik ga jullie volgen. In Deventer en Amsterdam ben ik erbij om jullie aan te moedigen!!!

Maria

KPN Cup 13 - Eindhoven

Vandaag staat weer een Cup wedstrijd op het programma, dit maal reizen we met drie dames van CENNED af naar het zuiden, Britt is helaas niet helemaal fit en laat vandaag aan zich voorbij gaan. Voor mij persoonlijk was afgelopen week een drukke week, dus in de auto vlak voor Eindhoven doe ik nog even een power-napje. We zijn ruim op tijd, kijken nog even naar de dames regio-top wedstrijd en het begin van de wedstrijd van de B-rijders en maken ons daarna klaar om warm te lopen. Het ijs ziet er zwaar uit, de hoge temperatuur buiten doet in ieder geval niet vermoeden dat het al weer januari is, maar zorgt er wel voor dat het ijs dus snel wit aanslaat.

We bespreken de wedstrijd voor, wat wordt onze tactiek, wat verwachten we van de wedstrijd en bovenal hoe voelen we ons. Iedereen is het er over eens, het wordt weer eens tijd voor een kopgroep, maar schatten in dat die pas na de eerste serie tussensprints zal onstaan. Dat zou ons wel goed uitkomen, dan kunnen we de eerste 10-15 rondes even rustig op gang komen.

Maar de wedstrijd loopt toch niet helemaal zoals wij hadden bedacht. We zijn slechts enkele rondes vertrokken, één speldenprikje is er pas uitgedeeld, als ik aan de binnenkant 3 dames snelheid zie maken. Aan de buitenkant zien andere dames dat ook en sluiten meteen aan. Ik zit opgesloten, maar omdat dit toch eigenlijk wel eens dé kopgroep zou kunnen zijn probeer ik naar buiten te stappen. Het lukt, maar de kopgroep is al vertrokken. Toch maak ik maar snelheid, de dood of de gladiolen denk ik, en ik ga in de achtervolging. Het duurt een paar rondes, maar ik sluit wel aan. Het gat met het peloton is meteen groot, veel ploegen verrichten goed afstopwerk. Langzaam wordt het gaatje met de achterkant van het peloton steeds  kleiner, dit gaat toch best soepeltjes.. Maar als we het peloton tot een meter of 50/60 zijn genaderd wordt het ineens tactisch gespeeld; ze laten een gaatje vallen midden in de kopgroep, anderen springen er om heen en 2 dames sprinten door naar het peloton. Het gaatje wordt kleiner, hoewel het tempo op kop van het peloton omhoog gaat. Ik zit er nog niet bij, het gaatje is nog maar 30 meter, en ik zet een laatste keer aan. Het kost kracht, veel kracht, maar uiteindelijk pak ik ook die ronde voorsprong. Nu proberen zo goed mogelijk te herstellen, voorzichtig weer een beetje naar voren rijdend, want het tempo gaat omhoog en achter in het peloton vallen gaten. Ankie en Maria zitten voorin, dus ik probeer me daar op te focussen. Het lukt me om bij hen te komen, maar herstellen is een tweede. Er wordt weer gedemarreerd, maar ik zit verkeerd. Gelukkig zit Ankie in de buurt en zij rijdt het gaatje dicht. Dan valt het tempo toch weer stil, krijg ik tijd om te herstellen en probeer goed op te letten waar de rest zit. De finish van het peloton is chaotisch, Ankie en Maria finishen midden in het peloton als 26e en 21e. Dan moet ik nog 5 rondjes door. Een aantal andere dames uit de kopgroep zaten verder voorin dan ik, een podiumplek zit er niet meer in, en dus rest er voor mij niets anders dan rustig uitrijden om zo als 7e over de finish te glijden.

Na afloop praten we de wedstrijd nog na; die kopgroep kwam er inderdaad, hoewel veel eerder dan verwacht. Maar er zat een CENNED-dame bij en dat was mooi. Terwijl we één voor één op de massagetafel liggen wordt er ook alvast gesproken over de aanstaande Weissensee. Maria heeft de beslissing genomen om niet meer naar Oostenrijk en Zweden te reizen: ze is nu inmiddels bijna 16 weken zwanger. Maar dat betekent ook dat zij in Heerenveen (haar thuisbaan) volgende week zaterdag haar laatste landelijke marathon zal rijden. Daarna gaan haar schaatsen de wilgen in. Schaatsteam CENNED feliciteert haar en man Douwe en wenst haar een goede zwangerschap, en bedankt haar voor de mooie wedstrijden!

Birgit

NK Marathon - Groningen

De zaterdagmiddag voelde een beetje onwennig. Normaal gesproken is deze volledig gericht op de voorbereiding op een marathon ’s avonds. Nu heb ik na rondje op de racefiets mijn tantes over de vloer en kletsen we bij en geef ik een cursus ‘wat kun je allemaal met een smartphone’.

Zondagmorgen is het nog even schaatsen slijpen, losfietsen en pannenkoeken eten, waarna we net als twee weken geleden richting Groningen rijden. Maar deze keer voor de belangrijkste wedstrijd op kunstijs dit seizoen. Hoewel het er rond kerst even op leek dat er natuurijs zou komen is dat voorlopig van de baan. Bij Sportcentrum Kardinge aangekomen zien we kinderen zwemmen in het buitenbad. En groter contrast is er niet. We zijn ruim op tijd dus is er genoeg tijd om even bij de kletsen, een plekje voor de massagetafel te zoeken en even te kijken bij de wedstrijd voor neo-senioren die net is begonnen.

Om drie uur start onze wedstrijd. Van tevoren bespreken we met elkaar wat voor ons team de mogelijkheden zouden kunnen zijn. Helaas mag Britt vandaag niet starten omdat ze officieel geen landelijk maar regiorijdster is. Ze staat natuurlijk langs de kant om ons aan te moedigen.

De wedstrijd gaat vandaag over 80 ronden zonder tussensprints. Eenmaal van start gaat de gaskraan meteen open. Er is een titel te behalen en de wedstrijd is live bij de NOS te volgen en dit lijkt zijn uitwerking te hebben op het peloton. We zitten allemaal scherp voorin en bij elke ontsnapping zit één van ons mee. De belangen zijn groot en helaas lukt het niet om een echte kopgroep te forceren. Het tempo ligt hoog en aan de staart van het peloton valt de een na de ander af. In de finale piep ik in de binnenbocht binnendoor en kan er bij Birgit en Maria tussen. Als even later een groepje weg rijdt roept Maria van achter. Ik spring er achteraan en sluit aan. Helaas wordt ook dit gat weer dicht gereden en gaan we de laatste paar rondjes in. Birgit zit goed en lijkt voor een mooie uitslag te gaan tot ze in de voorlaatste bocht onderuit gaat. Maria finished als 13^de en ik zelf als 30^ste.

Even later mogen we om de beurt bij Jurjen op de massagetafel en bespreken we de wedstrijd na. We genieten nog even na van deze mooie wedstrijd en kijken de wedstrijd van de heren. Volgende week weer een gewone KPN Cup in Eindhoven.

Bekijk hier de wedstrijd NOS studio sport

Ankie