De strijd om een goed plekje begint in de kleedkamers. Na een voorspoedige reis vanuit Friesland zet ik mijn tas onder één van de banken en hang mijn jas aan een haakje. Als ik even later terugkom is het inmiddels een drukte van belang, is mijn tas aan de kant geschoven en wurm ik me tussen twee andere dames op een bankje.
Voor team CENNED staan alleen Birgit en ik vandaag aan de start. Britt heeft helaas nog te veel last van haar knieën, maar hoopt er volgende week in Amsterdam weer bij te zijn. Ze staat vandaag samen met Maria langs de kant om ons aan te moedigen. Als we even later het wedstrijdplan bespreken is het duidelijk: met zijn tweeën moeten we zorgen dat we bij de ontsnappingen zitten. Geen gekke dingen doen. Ik ben zelf nog wel wat huiverig of mijn knieën het gaan houden vandaag, maar we gaan ervoor.
Met inrijden voelt het ijs vrij goed, al slaat het al wel een beetje aan. Even later knallen we uit de startblokken en duurt het niet lang voor de wedstrijd op gang is. Ik zit wat achterin, maar kan als het peloton even stilvalt heel wat plekken opschuiven. Het peloton gaat op een lint, er wordt hard gereden. Ik voel dat ik af en toe wat snelheid te kort kom en als even later Birgit voor mij schaatst en er weer hard doorgetrokken wordt aan kop van het peloton besluit ik mijn benen maar een stil te houden. Er valt meteen een gat waarop een aantal dames probeert het dicht te rijden. Een groep van 14 dames is weg en Birgit zit er mooi bij. In de tweede tussensprint werken ze daar nog goed samen en het lijkt de beslissende slag. Maar even later wordt er toch teveel naar elkaar gekeken en is in het peloton de snelheid ook weer terug en zit alles weer bij elkaar.
Ik spring bij een volgende ontsnapping mee, maar het is van korte duur. Ik kijk op het rondenbord, nog 15 rondjes. Het lijkt een massasprint te gaan worden vandaag. Dan valt er plotseling iemand twee plekken voor me en valt degene direct voor me eroverheen. Ik weet nog op de been te blijven maar sta bijna stil. In de achtervolging lopen mijn benen vol, maar doordat het peloton omhoog komt kan ik weer aansluiten en omdat ik nu meer snelheid heb besluit ik buitenom door te rijden. Even later moet ik dit bekopen en sta ik voor mijn gevoel met het melkzuur tot aan mijn oren geparkeerd en dendert het peloton buitenom om me heen. Ik denk nog bij mezelf, dit was het... misschien kan ik achteraan nog aanhaken. Maar ineens hoor ik Birgit achter me iets roepen. "Ankie, kom op, zitten" Bijna direct daarop krijg ik een harde duw tegen mijn kont en zit ik weer in de groep. O, wat is het toch fijn om zo'n ploeggenoot te hebben.In de sprint kom ik niet verder dan de 22ste plek. Birgit rijdt nog een laatste snelle ronde en komt tot plaats 10.
Ankie
