Vandaag was het al weer de laatste dag van ons trainingskamp. Alida had gisteravond een mooie route bedacht, en vroeg Ankie en mij om nog even mee te kijken: zitten er niet te veel onverwachte zware, steile klimmetjes in de route. En dus werd er op Google en Strava gezocht naar hoogteprofielen en stijgingspercentages. De oorspronkelijke route bevatte in ieder geval één klimmetje met een stuk van 13,5% gemiddeld over 1 km, dus werd de route omgegooid. Maar helaas konden we niet alles vinden, en dus wisten we niet helemaal wat ons vandaag voor steils te wachten stond.
Maar we begonnen de rit vandaag met een afdaling, dat krijg je als je zo ongeveer op het hoogste punt in de omgeving zit… Door Luino heen, een beetje zoekend naar de goede weg die door een mooie vallei leidde: Italiaans vlak. Aangekomen in Ponte Tresa kozen we vandaag de andere kant, nog een stukje langs een meer. En toen begon het echte klimmen: steil omhoog, stukjes van zeker 15%, over een zelfs voor Italiaanse begrippen beroerde weg. Stuiterend op onze fietsen bereikten we het volgende dorpje, waarna het asfalt gelukkig weer iets beter werd. We jutten elkaar nog even op om als eerste boven op de Alpe Tedesca aan te komen. Met kleine voorsprong was hij voor Aggie. Na de afdaling kozen we in eerste instantie de verkeerde kant waardoor we heel even de bus van Alida verloren. Na wat telefonisch contact konden we weer op weg, op naar Mesenzana, op naar het laatste klimmetje van de week. De sprint werd dit maal gewonnen door Ankie.
Maar eenmaal terug bij het huisje wilde Aggie toch nog wel graag een extra ommetje, een laatste toetje, maken. Zij (en ik ook) had immers de berg naar het park nog niet van alle drie de kanten beklommen. En dus vertrokken Ankie, Aggie en ik voor de allerlaatste ronde. Alida reed achter ons aan in de afdaling, strak in het wiel van Ankie, meebewegend alsof ze zelf op de fiets zat in plaats van in de bus. Eenmaal beneden, voor de laatste keer door de straten van Luino, gingen wij op jacht naar het laatste QOM-metje voor Aggie. Helaas bleek die missie net niet geslaagd, ze kwam 15 seconden te kort.Terug in het huisje werden alle spullen alvast ingepakt, en werd de week op zijn Italiaans afgesloten met pizza in het restaurant van het park Villaggio Olandese, waar we werden bediend door onze wandelgids van woensdag. En toen was het mooie Italiaanse leven ten einde, morgen reizen we terug naar Nederland.
Groetjes,
Birgit
