Alternatieve Elfstedentocht

Gisteren stond de langste wedstrijd van het seizoen op het programma.

Waar het in het begin van de week echt schaatsweer was met temperaturen onder nul, stond gisterochtend toen we de deur uitstapten de thermometer op +1. Lastige beslissingen betreft kledingkeuze hielden ons tijdens het ontbijt bezig. Het parcours van 25km van het kleine meer tot helemaal achterin de Dolomietenblik kon namelijk zorgen voor grote temperatuurverschillen. Hoeveel laagjes thermokleding waren nodig onder ons wedstrijdpak? En ook de keuze van handschoenen en sportbril was nog niet zo makkelijk.

Als we om 7.30 uur van start gaan hebben de meeste dames nog een extra jasje aan wat na een rondje of 2 afgegeven kon worden bij de verzorgingspost. In het peloton zoekt iedereen zijn plekje en houden de meesten zich rustig. Zo verlopen de eerste 100km rustig, waarin Maya, Nienke en Laura attent van voren zitten en kunnen controleren waar nodig. Maya stapt, zoals afgesproken, na 4 ronden uit de wedstrijd. Ze heeft er een stapje bijgemaakt in vergelijking met vorig jaar en heeft zeker haar steentje bijgedragen voor team Cenned.

In de eerste ronden stonden er hier en daar wat plassen water op het ijs, de vergelijking met de steeplechase wordt gemaakt. Inmiddels is de zon doorgebroken en lijkt het op sommige stukken alsof we aan het waterskiën zijn. Ook is er een heel groot stuk waar het ijs erg smotsig is. In de ronde die volgt vindt hier de eerste serieuze aanval plaats. Het is zoeken naar de veiligste route en hier en daar rijden er al dames in een nat pak doordat ze in een dooi stuk op hun snufferd zijn gegaan. Terwijl er vooraan flink wordt doorgereden verliest Nienke aan de achterkant het contact met het peloton. Even lijkt ze nog terug te kunnen komen, maar helaas gaat ook zij onderuit. De volgende 1,5 ronde rijdt ze samen met een andere dame en na 150km wordt ze geklasseerd als 34^e. Ook voor Nienke is dit een flinke stap vooruit vergeleken met vorig jaar.

Laura, Aggie en ik zitten nog in het uitgedunde peloton, waar inmiddels een dame van MKBasics is weggereden en een voorspong heeft van 4 minuten. Laura probeert met hulp van andere ploegen de achtervolging op gang te krijgen en langzaamaan loopt het verschil terug. Inmiddels heeft ze ook Aggie en Ankie beide een keer teruggereden naar het peloton na een valpartij. De energie raakt langzaam op en Laura raakt achterop maar weet nog wel tot 175km te komen. Daarmee werd ze als 16^e geklasseerd.

Inmiddels zijn er nog 7 dames over in de wedstrijd en zitten Aggie en ik er naar omstandigheden goed bij. Op het smotsige stuk ijs kan het inmiddels geen schaatsen meer genoemd worden, maar lijkt het meer op klunen. Ik probeer het tempo erin te gooien maar wordt gevolgd door Elma. Elma kan nog een tandje bijschakelen en trekt de hele groep uit elkaar. Om de haverklap ligt er weer iemand op het ijs. Ook Aggie en ik blijven niet gespaard en weten op een gegeven moment niet meer of we hier nou om moeten huilen of lachen. Al deze valpartijen hebben als gevolg dat we allemaal als eenlingen over het ijs aan het klunen zijn. Eenmaal weer op iets beter ijs zitten Aggie en ik bij elkaar en kunnen we het gat naar de voorste 3 dames dichten. Nadat we hier zijn aangesloten valt Aggie weer en probeer ik haar er weer bij te krijgen. Helaas lukt dit niet, Aggie finisht helemaal moegestreden als 7^e.

Ik zit nog bij de laatste vier met nog 5km te gaan. In de laatste 2km valt er weer een dame en besluit ik om te demarreren. Ik durf niet meer om te kijken maar voel dat er iemand bij me aansluit. De speaker heeft ons inmiddels in het zicht en ik hoor dat hij zegt “daar komen de vier dames aan”. Niet lang hierna komen ze over me heen en denk ik dat mijn kansen op een podiumplek verkeken zijn. Maar dan ineens valt Elma vlak voor de streep en kan niet meer overeind komen voordat ik als 3^e over de finish kom!