In die 8 jaar dat ik nu op landelijk niveau schaats, ga ik toch altijd wel (licht) gespannen naar Heerenveen toe. Iets met thuisbaan en publiek. Dit hoeft overigens niet verkeerd te zijn want ik heb best wel een paar aardige wedstrijden gereden in Thialf. 1 Ding is altijd zeker... je kunt je maar klaar maken voor een snelle en harde koers.
Dit was ook dit keer weer het geval. Helaas kreeg ik de spanning niet uit het lijf en reed dit wagonnetje totaal niet lekker. Heb een paar keer iets voor de meiden kunnen doen maar moest daar dan weer een aantal ronden van bekomen. Nienke zat een hele poos lekker in het midden van t peloton om ons op te vangen. Ankie en Laura zaten gelukkig beter in de wedstrijd en zaten vaak met uitlooppogingen mee. Niets bleef echter weg waardoor het uitliep op de al wel verwachte massasprint. Ankie, Laura en ik vonden elkaar en koppelden onze wagonnetjes aan elkaar vast. Om ons heen reden er meerdere treinen met ook enkele (letterlijk😏) ontspoorde wagonnetjes, waardoor wij een wissel naar rechts moesten maken om een ander treinspoor te kunnen pakken. Dit ging niet zonder slag of stoot (of om in het trein thema te blijven: treinhoorn; lees geschreeuw) en we raakten elkaar weer kwijt. Inmiddels was ik een ontploft treinstel geworden en riep naar de andere 2 dat ze het zelf moesten gaan doen. Ankie heeft nog beulswerk kunnen verrichten maar ontplofte ook. Laura zat als overgebleven locomotief nog lekker maar werd in een bocht onderuit getikt.
Helaas.... geen succes voor de CENNED trein, maar volgende week in Utrecht zijn we alle 4 weer nieuwe en frisse wagonnetjes en gaan we er voor!Vriendelijke groet,
Aggie
