Alternatieve Elfstedentocht 2019

Woensdagochtend 30 januari ging de wekker om 04.30 uur. Vandaag was het tijd voor dé belangrijkste wedstrijd van het jaar als echte marathonschaatser. Veel van ons hebben deze dag als droomdoel naast de echte Elfstedentocht opgeschreven. ’s Ochtends op de fiets rijden we al langs het bord, het bord met alle winnaars van de slopende 200 km van de alternatieve Elfstedentocht. Allemaal dromen we er van om die brug op te mogen en onze naam bij te laten schrijven op het grote bord bij de brug.

Terug naar de editie van 2019, want ook dit jaar stonden wij met de hele ploeg hier aan de start. Gespannen kopjes voor de start, de avond van te voren is alle voeding al klaar gemaakt. Zo’n lange wedstrijd eist van de begeleiding een strakke planning want om de ronde moeten er bidons met sportvoeding, reepjes en gelletjes voor ons klaar staan. Om 07.30 uur klonk het startschot en daar vertrokken we met 88 dames voor de koers over 200 km, allemaal met dezelfde droom. De eerste kopgroep vertrok al snel en zoals gepland zaten we in deze kopgroep niet vertegenwoordigd. Er zaten vooral regionummers in en met de gedachte dat deze de wedstrijd hoogstwaarschijnlijk niet zouden finishen lieten we deze kopgroep dan ook gaan. De temperatuur daalde tijdens de wedstrijd dus er moesten jasjes en winterjassen aangepakt worden. De skibrillen konden op en ook het tempo in het peloton zorgde niet voor het opwarmen. Naar mate de wedstrijd vorderde kwam er wat meer snelheid in het peloton. Er sprong een groep weg uit het peloton met daarbij verschillende kanshebbers, Nienke was scherp en sprong direct achter Manon Kamminga aan en sloot zo aan in de kopgroep.
Ook dit ging volgens plan, Nienke rijdt ijzersterke wedstrijden op natuurijs en we zijn dus blij dat zij namens Cenned vertegenwoordigd is in de kopgroep. Achter het peloton gebeurt tot 100 km weinig en we koersen mooi met z’n allen mee. Andere ploegen besluiten na 120 km dat het gat dicht moet en proberen het peloton op gang te trekken of te springen. Maya moet hier helaas de koers verlaten, de inspanningen van afgelopen dagen en een valpartij zorgen ervoor dat ze het peloton moet laten gaan. Chantal moet daarentegen voor in het peloton aan het werk om ervoor te zorgen dat er geen kopgroepen ontstaan of mensen springen zonder Ankie en Laura. De twee aangestelde kopvrouwen voor deze wedstrijd. De kopgroep komt terug tot 22 seconden en van Alida krijgt Chantal te horen dat ze daar niet hard meer rijden. Dit was waar het moest gebeuren, ze rijdt naar voren om de kop van het peloton op te zoeken en stapt in een scheur en gaat onderuit… Shit. Ze kan de wedstrijd niet vervolgen en wordt van het ijs gehaald. Laura en Ankie staan er alleen voor. Twee meiden uit het peloton weten nog te springen naar de kopgroep maar dan rijdt de kopgroep steeds verder bij het peloton vandaan. Nienke moet helaas de kopgroep laten gaan waar er steeds over elkaar heen gedemarreerd wordt. Nienke rijdt een dijk van een koers en probeert nog kopwerk te doen in het peloton tot het lampje uitging en ze keurig de wedstrijd op achterstand heeft gefinishte. Ankie en Laura missen de boot en Laura probeert nog te springen. Ze komt tot 17 seconden maar kan het laatste gat niet dichten. Ze moeten zich op gaan maken voor de pelotonsprint omdat de kopgroep niet meer bijgehaald gaat worden. Ankie rijdt zich goed naar voren maar valt in de laatste bocht. De kans op een goede uitslag is daarbij verkeken. Vandaag is een dag waarop we hebben gegokt en verloren, hebben gestreden en gevochten voor onze droom.  Trots zijn wij als ploeg dat we bekend hebben kunnen maken dat we als ploeg volgend jaar bij elkaar blijven. Dus volgend jaar zullen we opnieuw langs het bord en de brug fietsen, en zullen we er weer een heel jaar lang alles aan doen om ons droomdoel werkelijkheid te laten worden.

Ontzettend blij zijn wij met alle hulp en steun die we hebben gekregen afgelopen week van de ploegleiding, masseur, verzorgers, sponsors en ouders/familie. Bedankt daarvoor!

Grandprix 2

Na het ONK zaterdagmiddag moest de knop alweer snel om. Zondagochtend herhaalde zich het ritueel van de “rustdag”. Acht uur ontbijt, tien uur op de fiets voor een herstelritje. Het is helaas niet zo zonnig als de andere dagen en de temperatuur is een stuk hoger. s’ Middags was er tijd voor een bakkie en schaatsen slijpen. Na de voorbespreking en een lekkere maaltijd sluiten we de af met een spelletje 30 seconds.

Maandagochtend ging de wekker om half 8. Vandaag was het tijd voor de kortste wedstrijd van deze week, namelijk Grandprix 2 over 40 km. Aangezien het de hele nacht flink gesneeuwd had moest de baan over 5 km ’s ochtends nog geprepareerd worden. IJsmeester van de Weissensee, Norbert Jank, zorgde voor een baan van 4 meter breed maar zakte achterop het meer door het ijs. De wedstrijd werd daarom een kwartier uitgesteld, even schakelen en proberen warm te blijven dus. Daarna mochten we dan echt van start. Door de vele sneeuwval was het ijs slecht en lag er veel water op het ijs, voor ons is dat zeker geen slecht nieuws. Het werd een mooie koers met veel ontsnappingen waar wij als Team Cenned steeds vertegenwoordigd waren met één of meer Cenned ladies. Echter kon er in deze wedstrijd geen kopgroep gevormd worden door het geweld van het peloton die de snelheid er goed in had zitten. Nienke moest helaas halverwege de koers verlaten met een kromme schaats, hier baalde ze dan ook flink van. Aan de wetten van natuurijs doe je niks, dus knop om voor haar naar de wedstrijd van woensdag. Wij zaten nog volop in de koers en met meer dan 5 km te gaan zochten we elkaar op. Ankie nam haar laatste energiekoker maar zag daarbij een scheur over het hoofd en ging onderuit. Shit… Dat konden we niet gebruiken in de finale. Na 3x omkijken zat ze alweer achter ons en was er dus niks aan de hand.
De Cenned trein werd gevormd met de overgebleven vier dames en met 5 km te gaan hadden we een goede uitgangspositie. Met de trein probeerden we naar voren te komen om zo de sprint aan te kunnen gaan. Er werd steeds onderweg gecheckt door Ankie wie er nog in de trein zaten, we bleven compleet en de communicatie was optimaal. Na de laatste bocht was het nog 1200 meter naar de streep. Chantal kon de trein helaas niet houden bij het uitkomen van de bocht maar de andere drie Cenned dames bleven goed in formatie zitten. Het laatste stuk was hectisch en doordat er veel ploegleiders op het ijs stonden werd de baan steeds smaller. Ankie en Laura moesten hierbij door het water en verloren snelheid maar reden nog naar een knappe 9^e en 8^e plaats. Maya daarentegen slalomde door het peloton en ging van links naar rechts. Ook vandaag konden de armen in de lucht want ze sprintte naar een knappe 3^e plaats. Ondanks het missen van de trein reed Chantal nog in de punten naar een 19^e plaats.

Open Nederlands Kampioenschap

De dag na onze eerste podiumplek op het AKM hebben we rustig doorgebracht. Even lekker losfiesten, kopje koffie of thee drinken en natuurlijk weer schaatsen slijpen want gisteren stond alweer de tweede wedstrijd op het programma. Het ONK, de afgelopen jaren altijd de eerste wedstrijd op de Weissensee, ging over een afstand van 100km. Voor ons is dit toch wel een behoorlijke lange rit, aangezien we eerder altijd een maximale afstand van 80km hadden op de Weissensee (m.u.v. de alternatieve Elfstedentocht natuurlijk!). Wat nog een verandering was ten opzichte van de andere wedstrijden was dat we in pas om half 1 ’s middags hoefden te starten. Dit betekende dat we dus twee keer moesten ontbijten, ons normale ontbijt om 8 uur en ongeveer 2,5 uur voor de wedstrijd nog even goed eten. In de tussentijd vermaakten we ons met het spelletje 30 seconds, waar we allemaal zeer fanatiek aan meededen.

Om half 12 was het dus eindelijk zo ver en mochten we ons gaan voorbereiden voor de wedstrijd over 100km. Het zonnetje scheen lekker en het was dus helemaal niet zo koud. Echter zou de zon gedurende de wedstrijd achter de bergen verdwijnen en zou het dus een stuk kouder gaan worden. Het was dus zaak om ons goed aan te kleden, maar niet te veel, want dan zweet je je kapot tijdens de wedstrijd en dat kost allemaal energie die we veel beter in een ontsnapping of achtervolging kunnen steken.

Om half 1 ging het startschot. We waren nog maar een paar honderd meter weg of er reed al een groep van 4 dames weg, waar ook onze Maya bij zat. Er sprongen nog 3 andere meiden naar toe en in het peloton werden de benen stil gehouden, met als gevolg dat de voorsprong snel steeg naar 2 minuten. Dit bleef een hele poos rond deze tijd hangen, totdat de ploegen die er niet bij zaten gingen rijden. Na 65km werd het laatste stuk dicht gereden en werd er vol door de dames in het peloton gedemarreerd. Ik zat op tweede positie en zag aan de zijkant dat Ankie en Laura beiden strak achter de twee demarrerende dames zaten, dus wist dat het goed zat. Het hele peloton was in stukken gereden en overal reden groepjes. Chantal probeerde Maya nog op te vangen, maar die had zich al helemaal leeggereden in de kopgroep en kon helaas niet meer aanhaken. Chantal kwam in de groep achter het peloton terecht en heeft keurig de 100km volbracht. Zelf kon ik nog aanhaken in het peloton, maar mijn benen waren niet meer super. Er werd om en om door de dames gedemarreerd, totdat er een groep van 12 dames los kwam waar Laura ook bij zat. Deze groep bleef goed samenwerken, waardoor de voorsprong snel opliep tot een minuut of 3. Alle ploegen zaten erbij en dus werd er in het peloton ook niet echt meer doorgereden. Laura heeft nog een aantal keer geprobeerd om weg te rijden. Één keer had ze een behoorlijk grote voorsprong, maar helaas werd ze in de slotfase van de koers weer tot de orde geroepen, waardoor een eindsprint in de kopgroep onvermijdelijk was. Na deze knappe strijd eindigede Laura op een mooie 9^e plek.

In het peloton hadden Ankie en ik elkaar goed gevonden in de laatste twee ronden. Ik zat er al behoorlijk doorheen, maar Ankie zat nog aardig goed. Dus zou ik ervoor zorgen dat ze in de sprint goed gepositioneerd zat. Dit gebeurde ook alleen zaten we iets te vroeg van voren. Ik trapte in een paar scheuren en verloor mijn snelheid, waardoor Ankie al veel te vroeg op kop kwam. Gelukkig had ze nog wel veel snelheid en kwamen er nog een paar dames overheen. Ze werd uiteindelijk 19^e. Na de koers stond er heerlijk eten voor ons klaar en werden we weer gemasseerd om ons weer klaar te maken voor de 3^e wedstrijd van de week die maandag wordt verreden.

Groetjes,

Nienke

Aart Koopmans Memorial

Gisteren was het dan eindelijk zover de eerste wedstrijd op de Weissensee. Het AKM (Aart Koopmans memorial).  Het AKM was over 60km over een rondje van 5km. De dag ervoor hadden wij alles al voor besproken. Alida vertelt ons dan eerst alle punten die zij te horen heeft gekregen bij de ploegleidersbijeenkomst. Hierin vertelt de jury dan de belangrijke punten die ook voor ons belangrijk zijn. Daarna maken wij ons voedingsschema voor tijdens de wedstrijd. Het is belangrijk in deze lange wedstrijden dat je voldoende vocht en energie binnen krijgt. Nadat dit allemaal duidelijk is bespreken wij onze tactiek. Vaak worden er verschillende scenario’s besproken. Daarna gaat iedereen zijn spullen klaarleggen voor morgen en is het tijd om te gaan slapen.

Om 10.00 uur klonk het startschot en daar gingen we dan eindelijk beginnen aan onze eerste wedstrijd. Het is altijd weer spannend hoe je ervoor staat hier op de weissensee en of je makkelijk over de scheuren heen komt. Het begin van de koers verliep tam en na een ronde gehad te hebben was dan de eerste ontsnappingspoging. Maya viel helaas drie keer deze wedstrijd en had toch aardig last van haar heup. Dit communiceerde ze goed naar de rest van de ploeg. Ook Ankie viel twee keer. Een goed oplettende Chantal haalde zowel Maya als Ankie op en bracht ze weer keurig in het peloton. 

Ondertussen zat ik samen met Nienke voorin de koers. Nienke had vleugels gekregen en reed erg alert. Zat vaak mee in groepjes en zo konden Nienke en ik elkaar goed afwisselen. Nadat Ankie ook weer bij was gekomen reed ook Ankie een alerte koers. Bij alle groepjes zat dus wel een Cenned dame. Tot nu toe verliep de koers voor ons erg goed. Twee rondjes voor het eind hadden wij al wel het idee dat het een sprint ging worden. Wij hadden goed gecommuniceerd wie er goed was en zo kon onze sprintplan inwerking worden gezet. Net voordat wij de laatste bocht ingingen zaten we daar met een mooie Cenned trein van voren. We hadden elkaar dus goed gevonden. Maya reed op kop van onze trein en zorgde dat wij goed van voren zouden blijven. Door een goede communicatie bleven wij goed van voren. Helaas doordat ik bijna viel had ik de aansluiting niet meer met Maya. Gelukkig had Maya dit niet door en dacht dat ik en Ankie nog achter haar zaten, maar helaas waren ver naar achteren gezakt. Maya koos de goede weg en sprintte naar een onverwachtse, maar super mooie tweede plek.

De hele ploeg had een goede koers gereden en dat werd beloond met een mooie tweede plek van Maya. Wij gaan met vertrouwen naar de rest van natuurijswedstrijden hier op de Weissensee.

Tot snel!!

Laura

KPN cup 11 Amsterdam en onze reis naar de Weissensee

Een beetje verlaat, maar we willen jullie toch nog even bijpraten over onze laatste wedstrijd in Nederland en de eerste paar dagen in Oostenrijk. Vóórdat we naar Weissensee vertrokken reden we op zaterdag avond namelijk nog een cupwedstrijd in Amsterdam. Met een peloton van 69 dames gingen we van start. In de aller eerste ronde reden er 6 dames weg van het peloton. Wij zaten nog een beetje te slapen en waren niet alert genoeg. Kopgroep gemist! Omdat het zo vroeg in de wedstrijd was hebben we deze ontsnapping een beetje onderschat. 3 dames van deze kopgroep pakten een ronde op het peloton. Hierna ging het gas erop waardoor de rest het uiteindelijk niet redde en weer teruggepakt werd.

Zo was de wedstrijd dus eigenlijk al na 15 ronden beslist. De wedstrijd werd door de ploegen die vertegenwoordigd waren in de kopgroep gecontroleerd. Hierdoor kwam er niemand meer weg en werd het voor ons een sprint om plek 4. De finale, met daarbij het nodige duw en trekwerk, begon al vroeg. Desondanks konden we elkaar goed vinden en hadden we op een gegeven moment een trein met Nienke, Laura en Maya. Ook Ankie kwam naar voren, maar het lukte niet om ook haar in onze trein te voegen. Het tempo in het peloton ging er helemaal uit, hierdoor was het lastig om ons plekje te verdedigen. We lieten ons iets te ver naar achter zakken en moesten hierdoor de laatste ronde nog een inhaalslag maken. Uiteindelijk finishte Laura op plek 10, Maya op 11, Nienke op 12 en Ankie op 26. Mooie uitslagen voor onze ploeg!

Met een goed gevoel sprongen we na de wedstrijd in de auto naar huis. Gauw naar bed, want zondag stond het eerste deel van de reis naar de Weissensee op ons te wachten! Halverwege overnachtten we om maandag het laatste deel te rijden.

We kwamen goed op tijd aan in Techendorf. Zo konden we na het uitpakken van de bus mooi nog even het ijs op voor onze eerste meters! Het voelde nog een beetje onwennig, gelukkig hadden we nog een paar dagen om ons voor te bereiden op onze eerste wedstrijd.

Dinsdag en vandaag hebben we beide dagen op het ijs gestaan om te wennen en onze training af te werken. Daarnaast werden er al fanatiek spelletjes gespeeld. Iets waar we de komende dagen minder tijd voor zullen hebben, want vanaf morgen gaan we koersen! We trappen af met het AKM over 60 kilometer. Na een dagje rust rijden we dan zaterdag het ONK over 100 kilometer. Maandag de derde wedstrijd over 40 kilometer en we sluiten woensdag af met de aller mooiste, de Alternatieve Elfstedentocht over 200 kilometer.

We houden jullie op de hoogte via Facebook en onze blog. Blijf ons vooral volgen, we gaan er een mooie week van maken!

 Groetjes Maya

FlevOnice

Op een doordeweekse avond naar FlevOnice. Gisteravond stonden we met de hele ploeg aan de start voor een wedstrijd op de 2,5 km lange baan door de polder.

Het ijs lijkt een beetje op wat we volgende week voor de kiezen zullen krijgen op de Weissensee. Er zijn geen scheuren, maar daarvoor in de plaats extra veel Hollandse wind. De verlichting liet op sommige plekken wat te wensen over en de baan is erg smal. Reden genoeg voor een iets meer dan gewone spanning voor de wedstrijd. In de voorbespreking zijn we het snel eens. We moeten ervoor zorgen dat we vooraan staan bij de start zodat we niet klem komen te zitten achterin het peloton. Door de harde wind verwachten we dat het gelijk hard zal gaan.

Eenmaal aan de start vertelt een scheidsrechter nog even de laatste details. De wind staat zo hard in onze rug te blazen dat we nu al vooruit blazen. Laura grijpt haar kans en als het laatste woord gezegd is sprint ze richting de eerste bocht. Een chicane, eerst naar links en dan naar rechts. Sommige proberen pootje over de ander kant op. Onze voorspelling komt uit, het tempo ligt erg hoog. In het lang gerekte lint van 87 dames vallen gelijk de eerste gaten. Mooi om te zien dat we met de ploeg allemaal voorin zitten. Chantal rijdt lekker in het peloton en kan zich daar goed handhaven. Om beurten proberen we met groepjes los te komen. Dan springt Maya mee met één andere dame. Ze rijden met zijn tweeën bijna een hele ronde alleen vooruit. Voor Laura, Nienke en mij is het nu goed opletten tot er dames van ander teams gaan proberen een sprong naar de kopgroep te wagen. Op dat moment krijg ik op en stuk waar het erg donker is ineens een tik tegen mijn schaats en ga onderuit. Omdat het ‘s middags geregend heeft liggen er op veel plekken plassen op de baan. Mijn val veroorzaak een ware vloedgolf en Nienke krijgt hier ook nog een flinke plens van mee over haar schoenen. Als ik weer sta ben ik drijfnat, maar zie dat het peloton nog niet zo ver weg is. Als ik even later weer aansluit zijn er vooraan een aantal dames weggereden. Helaas zitten er niemand van ons bij. Als even later de kopgroep toch weer uit elkaar valt zien we dat Maya ook heeft moeten lossen. Er blijven nog 3 dames vooruit en we proberen uit alle macht weg te springen en anders het tempo in het peloton te houden om het gat niet al te groot te laten worden. Nienke rijdt een berensterke wedstrijd en ook Maya hersteld snel van haar uitstapje in de kopgroep. Laura vliegt over het ijs alsof ze net van start is en zelf zit ik inmiddels ook weer lekker in de wedstrijd. Helaas is Chantal er niet meer bij nadat ook zij een snoekduik heeft gemaakt en even later uit moet stappen door de kou.

In het peloton blijkt na 15 ronden dat we de kopgroep niet meer bij gaan halen en we rekening moeten houden met een sprint met wat er dan nog over is van het peloton, zo’n 30 dames. Laura zit goed voorin als ik met Maya samen naar voren probeer te komen. Maya roep ineen “ja nu!”. Met wat kunst en vliegwerk komen we langs de voorste rijdsters en vliegen met de wind vol in de rug het laatste rechte stuk op. Laura zit vlak achter ons. Zo finishen we als 5e, 6e, 9e en 30e. Een mooie opmaat naar volgende week. Zaterdag rijden we nog een kunstijs-wedstrijd in Amsterdam. Zondag vertrekken we met zijn alle richting de Weissensee. Wij hebben er zin in!

KPN cup 10 Heerenveen

Gisteren stond alweer de 10e cupwedstrijd op het programma. Deze begon eerst met de Regiotop finale waarin Chantal van start ging. Ze reed een goede wedstrijd, was met een mooi groepje weg, die helaas het eind niet haalde. Hierdoor moest ze zich gaan voorbereiden op de sprint, waarin ze naar een 15e plek reed. Dit resulteerde in een 7e plek in het eindklassement!

Om 19.15 uur was het de beurt aan de andere vier dames. Tijdens het inrijden was het goed zichtbaar dat de Regiotop en de B-rijders samen al 150 ronden over het ijs hadden gereden. De bochten lagen er namelijk niet heel mooi bij. Met hier en daar een scheur moest je goed opletten waar je je schaatsen neer zette, zodat je wel genoeg druk kon houden. In de eerste paar ronden was het direct raak. Twee valpartijen waarbij veel dames betrokken waren en dus de achtervolging in moesten zetten, gelukkig zat er niemand van ons bij. Na een stuk of 15 ronden werd het hele peloton geneutraliseerd. Er was weer een valpartij waarbij iemand op het ijs bleef liggen en er dus niet verder gekoerst kon worden. Snel werd er door iedereen een bidon bij Alida aangepakt om de vochtvoorraad weer een beetje aan te vullen. Na een rondje rechtop konden we ons weer gaan opstellen voor de herstart. Er werd direct weer vol doorgekoerst, waar ik wel een beetje moeite mee had. Als diesel moet ik altijd eerst een beetje op gang komen, maar dat zat er nu dus niet in. Helaas kon ik het hoge tempo van het peloton niet bijhouden en moest ik na 37 ronden de koers al verlaten. De andere dames zaten er nog wel bij gelukkig. Het bleef hard gaan. Aanval na aanval, geen moment dat het stilviel. De ene na de andere rijdster moest lossen uit het peloton. Het brak in stukken, sommige groepen konden weer aansluiten maar op een gegeven moment was het ook voor Ankie einde wedstrijd en hadden we alleen Maya en Laura nog in koers. Laura zat mooi voorin de groep wat nog over was. Door de aanmoedigingen die Maya vanaf de zijkant kreeg wist Laura dat Maya er ook nog steeds goed bij zat! Helaas ging na 53 ronden ook voor Maya het licht uit en werden de laatste ronden van de koers met de overgebleven 23 dames verreden. In de volle finale probeerde Laura nog weg te rijden met een andere dame, maar dit werd weer dichtgereden. In de laatste ronden koos ze iemand om achter te zitten, waardoor ze naar een keurige 9e plek reed in de daguitslag!
















Kortom was het een loodzware afvalrace waarbij maar 23 van de 84 gestarte dames de finish behaalden. Voor ons was het niet waar we op gehoopt hadden, met toch nog een mooie top 10 klassering van Laura. Dinsdag staat alweer de volgende wedstrijd op het programma. Dit keer niet op een 400m baan, maar op de 2,5km baan op FlevOnice. We houden jullie op de hoogte!

Groetjes, Nienke

KPN cup 9 Tilburg

Afgelopen zaterdag was het al weer tijd voor de 9^e wedstrijd in de cup, dit keer in Tilburg. Naast een reguliere cupwedstrijd was het ook een doorstroomwedstrijd, de besten van het klassement in de Regiotop mochten bij de topdivisie dames starten. Zo mocht ook onze Chantal starten. Ze wilde graag rijden, maar na overleg heeft ze besloten deze wedstrijd toch aan zich voorbij te laten gaan. Ze heeft een vol programma met heel veel wedstrijden en moet helaas wel eens de keus maken om ergens een keer een wedstrijd te laten schieten.

Zo stonden we dus met zijn vieren aan de start in Tilburg. Voor de wedstrijd werd, net als bij alle andere wedstrijden, een voorbespreking gedaan waarin we besproken hoe iedereen zich voelde, wat het plan was en hoe we dit gingen uitvoeren. Iedereen voelde zich goed, dat is een mooi begin. Dan, het plan. De verwachting was dat het een pittige koers zou worden. Het NK was geweest en daar wilde niemand echt door rijden, maar wij verwachtten dat dat nu wel anders zou zijn. Dus gingen we er vol goede moed in.

 

Voordat we van start gingen hadden we eerst nog een minuut stilte, dit voor het overlijden van Paulien van Deutekom. Vervolgens reden we de loze ronde in stilte. Een mooi eerbetoon.

Toen het startschot eenmaal geklonken had ging het direct los. Het tempo werd erin gegooid en er werd hard doorgereden. Om de beurt waren er groepjes die los probeerden te komen van de rest. Tot ongeveer halverwege viel het niet stil.

We waren alle vier alert en reden om de beurt mee voorin. Dit verliep goed. ondanks alle uitlooppogingen was er geen groepje die stand wist te houden tot het eind, het werd een massasprint. Laura, Ankie en Nienke wisten elkaar 7 ronden voor het eind te vinden en reden met zijn drieën naar voren. Ankie en Laura zetten de trein toen op kop. Zo zaten ze in een perfecte positie om de sprint aan te gaan. Ankie leverde Laura perfect af achter de juiste sprinttrein, waardoor Laura goed mee reed en als derde de laatste ronde in ging. Ze hield haar positie goed. er kwamen maar een paar dames heel hard voorbij. Laura eindigde op een mooie 6^e plaats. Nienke eindigde keurig op plek 19 en Ankie werd 24^ste. Zo deden we ook weer goede zaken voor het ploegenklassement!

Volgende week rijden we in Heerenveen. Tot dan!

Adios!

Maya

Nederlands Kampioenschap

Vandaag stond het NK op de kalender in Groningen. Toen ik aan het begin van het seizoen de wedstrijdkalender voorbij zag komen schreef ik deze stiekem in mijn agenda, zo werd één van mijn doelen om me te plaatsen voor dit NK. Want wat leek me dat gaaf, om samen met mijn vier ploeggenoten hier te mogen starten. Op natuurijs had ik al vaker bij de dames gereden maar nog niet op kunstijs. Ik had me geplaatst en zo kon ik me voor gaan bereiden op dit NK. Dat begon al op 31 december, waar ik normaal gesproken met de familie oud en nieuw uit ging zitten lag ik nu optijd in bed. Keurig om half 11 ging ik naar boven en om 11 uur lag ik te slapen.

Ik werd wakker met al wat gezonde zenuwen, maar ook met heel veel zin. Na een warming up op de fiets en een goed bord risotto was het tijd om naar Groningen te vertrekken. Na 10 keer mijn tas nagekeken te hebben of ik écht alles had konden we gaan. Daar was de rest van de ploeg ook aanwezig en konden we met elkaar opwarmen. Er werden nog wat tapejes geplakt door onze masseur Jur en de wedstrijd werd doorgesproken met Alida. Waar ik normaal de warming up vaak alleen moet doen, was het gezellig om dit met z’n allen te doen. De zenuwen groeiden en ik was wel klaar om te gaan beginnen.

Op het ijs stonden de ploegleiders klaar, het hele rechte stuk stond vol en met alle dames bij de ploegleiders. In de bochten stonden cameraploegen en er was veel publiek. Dit was wel even wat anders dan normaal. De wedstrijd begon voor mij goed, ik kon mijn weg in het peloton goed vinden. Ik kwam ‘perongeluk’ in de eerste ontsnapping te zitten, niet het plan maar nu ik er toch zat voelde het wel goed. Ik voelde me goed, tot ik in de bocht onderuit werd getikt.. Pff wat baalde ik hiervan. Met wat blauwe plekken rijker moest ik de baan verlaten. De rest van de ploeg wist zich goed te handhaven en zaten elke ontsnapping erbij. Er kwam alleen niks weg en zo gingen ze zich opmaken voor de eindsprint. Ankie wist naar een mooie 15e plek te sprinten en Laura werd na een actieve koers 18e. Nienke en Maya hebben zich ook goed van voren laten zien tijdens de koers. Voor mij was het NK niet wat ik er van gehoopt had, maar er komen nog meer kansen om samen met de meiden te koersen dit seizoen!

Groetjes, Chantal