Kwam dat door het ijs? Het zou kunnen, in Hoorn is het ijs
eigenlijk altijd wel redelijk goed, zeker als het buiten wat kouder begint te
worden zoals nu. Hierdoor ligt het tempo toch wat hoger, maar desondanks kunnen
veel dames het peloton volgen en geven we elkaar maar weinig ruimte voor een
mooie kopgroep.
Kwam het doordat we morgenochtend in alle vroegte al weer
een wedstrijd hebben, de eerste "natuurijs"wedstrijd van het seizoen
(op de hernieuwde lange ijsbaan in Biddinghuizen)? Dat leek mij vandaag toch
wel waarschijnlijk. Niet iedereen wilde het achterste van zijn tong laten zien
en toch ook nog een beetje energie overhouden voor morgen.
Hield ik rekening met de wedstrijd van morgen? Ik zou liegen
als ik "nee" zou zeggen, maar 70 ronden lang achter in het peloton
hangen en dan de laatste paar rondes een keer vol gas geven in de massasprint
die zou komen ligt niet in mijn aard. Met ploegleidster Alida was afgesproken
dat ik vooral zuinig zou rijden, maar toen ik na enkele ronden naar voren
schoof en voor mij werd gedemarreerd sprong ik gewoon mee. De benen voelden
goed, maar we kregen weinig ruimte. Zo ging het eigenlijk de hele wedstrijd, ik
sprong een paar keer mee, en soms hoopte ik van harte dat we net als de vorige
twee wedstrijden weer met een kopgroep een ronde voorsprong zouden pakken. Maar
het was dus zo een wedstrijd waarbij je van te voren wel weet dat het
uiteindelijk uitdraait op een massasprint. Langzaam draaide het rondebord naar
onder de 10 ronden, ik probeerde een goed plekje te veroveren. Ik zat te ver
van achteren, en ineens schoot de kramp in mijn teen. "Negeren, negeren,
negeren" dacht ik, in de hoop dat het over zou gaan en ik mij weer kon
focussen op de sprint. Het lukte zo ongeveer, en ineens stond het rondebord op
2. "Ojee, nu zit ik toch te ver van achteren", en leek een goede
klassering niet echt meer haalbaar. In de laatste 500m kon ik nog wel voldoende
snelheid maken en een aantal dames passeren. Het resultaat: een 16de plek, maar
er had meer ingezeten. Maar ... morgen weer een dag, eentje met nieuwe kansen
en eentje waarbij er gelukkig weer meer CENNED-ladies aan de start staan. De
schaatsen zijn gewisseld, nu is het tijd voor mijn bed!
Groetjes, Birgit
