zaterdag 20 februari 2016

KPN Cup 17 - Alkmaar

Iets met 3-tjes...

Pff, het is ineens zaterdag 20 februari, de dag van de finale van de KPN Cup (en de regiotop). Het voelt nog helemaal niet als het einde van het seizoen, maar toch is het zo, de tijd is veel te snel voorbij gevlogen. Nog één keer mijn vaste-zaterdag-programma: schaatsen slijpen, beentjes lostrappen op de fiets en hop in de auto, vandaag naar Alkmaar.
Als ik daar aankom zit Nienke haar regiotop finale er al op: die ging wel goed, maar helaas verliep net de laatste ronde niet zoals ze had gehoopt. Ze eindigt net buiten de top-10 op een 11e plek. Maar morgen mag ze nog een keer, dat rijdt ze de finale van de NoordOost competitie, waarin ze haar 4e plaats in het klassement zal verdedigen.

Net als afgelopen woensdag staan er bij ons ook vandaag een aantal buitenlandse langebaanschaatsers aan de start, een mooie ontwikkeling al zeg ik het zelf. Na het afscheid van Yvonne Spigt en nog twee dames gaat de wedstrijd van start. Al snel volgt de eerste aanval, ik reageer net te laat, maar kan er naar toe springen. Ik haal haar bij, en hoor Alida roepen dat we een gaatje hebben. Dus zet ik extra aan en als ik van kop af kom, een halve ronde later, zie ik dat we met z'n vijfen zijn en al best een groot gat hebben (van bijna 100m). Ronden lang rijden we kop over kop, en wordt het gaatje een beetje groter. Het zijn zware omstandigheden: het ijs is al snel wit aangeslagen en er staat een gemeen windje richting de finish. Er springen wat dames vanuit het peloton naar onze groep toe, en als ik weer een keer van kop af kom zie ik dat Aggie ook mee is gesprongen: yeah, dat is mooi, dan zijn we nu met z'n tweeën. Dat is toch altijd mooier dan in je eentje, zoals helaas eigenlijk het hele seizoen gebeurde. Maar nu dus niet.
In het peloton wordt nog wel tempo gemaakt, maar Britt worstelt zich keer op keer naar voren om op de rem te trappen. Bij ons in de kopgroep wordt juist extra gas gegeven, even lijkt het er op dat het breekt. Twee dames moeten afhaken, Aggie en ik niet, en ineens zien we het peloton in de rug en hebben we een rondje.
Vervolgens blijft het tempo hoog, maar daar komt Ankie voorbij om ons naar voren te rijden. Het peloton maakt zich op voor de finale. Britt zit mooi voorin, en dan ineens wordt er weer gedemarreerd. Ankie ziet haar kans schoon en springt mee. Het lijkt er even op dat ze met een klein groepje voor het peloton kan blijven, maar met nog een paar rondes te gaan wordt ze helaas toch teruggepakt. De finale voor het peloton is begonnen, er zijn nog wat valpartijen, Britt en Ankie blijven wel staan, maar kunnen zich net niet voor in handhaven en finishen als 30e en 31e.
Dan is het tijd voor onze finale in de kopgroep: twee dames van Palet, twee van CENNED en nog wat éénlingen. Hier zouden we gebruik van moeten kunnen maken. Aggie schuift voorbij, achter Elma de Vries aan, en knikt. Ik knik terug en laat een klein gaatje vallen. Maar ze zetten niet echt aan en dus komt de rest voorbij en rijdt het gaatje dicht. Dan demarreert Ineke Dedden van Palet, we moeten nog 7 rondes. Dit is een goed moment, ik spring er tussen door en ga in de achtervolging. Het gaatje met haar wordt kleiner, het gaatje met de rest van de kopgroep is ineens heel groot. Ze houdt in en samen met Daniëlle Lissenberg-Bekkering sluit ik aan. We draaien weer kop over kop. Ik kijk een paar keer achterom, en zie dat we een ruime voorsprong hebben. "Het zou toch niet, ga ik nu ook op kunstijs een keer podium rijden?!" schiet er door mijn hoofd. Er wordt achter ons toch een beetje gas gegeven, maar het gat is te groot, en dus weet ik dat ik dat podium in ieder geval ga halen. Ik rij op kop als we de laatste bocht in gaan, dan komt Ineke binnendoor en Daniëlle buitenom. Mijn benen willen niet meer, mijn hoofd vindt het goed genoeg, en dus word ik 3e. In de groep achter mij sprint Aggie naar de 6e plaats. Het was dus een mooie afsluiting van het seizoen voor team CENNED!


En dan de 'titel' van de blog vandaag: het was dus een dag met drieën in de hoofdrol. Naast mijn 3e plek in de daguitslag, werden we met team CENNED ook nog eens 3e in het ploegenklassement. Een mooie prestatie, al was het verschil met nummer 2 maar ... ja, ja, u raadt het al: 3 punten.
Tot slot: dit was mijn 3e seizoen bij team CENNED, ik heb in deze jaren veel geleerd en mooie momenten beleefd. Maar nu is het tijd voor wat anders. Ik wil bij deze dan ook de sponsoren (CENNED, van Braak en Breman), net als mijn (oud)ploeggenootjes, ploegleider Alida en verzorger Jurjen voor alle steun en mooie momenten. Bedankt!!

Veel liefs,
Birgit

donderdag 18 februari 2016

KPN Cup 12 - Assen

Woensdag, 17 februari, stond de marathon van Assen op het programma, nadat deze eerder was afgelast vanwege de ijzel in het noorden van het land. Gelukkig ging het deze keer wel door. De temperaturen waren net iets boven nul wat zou betekenen dat er een mooie ijsvloer klaar gemaakt kon worden. Het was de eerste wedstrijd nadat een deel van het peloton was terug gekomen uit Zweden, waar de laatste serie natuurijswedstrijden werden verreden. Aggie, Ankie en Birgit zijn heelhuids terug gekomen. Helaas had Britt dinsdag op de training te veel last van haar enkel en had dus besloten om niet te gaan rijden woensdag, zodat ze tijdens de finale in Alkmaar wel aan de start kon staan. Doordat Britt niet ging rijden betekende dit dat ik wel mee mocht doen.

De marathon in Assen was niet alleen een van de laatste marathons van het seizoen, maar het was ook voorlopig de laatste landelijke marathon die in Drenthe verreden werd. Voor mij was dit een mooie kans om toch nog een keer een landelijke marathon op mijn thuisbaan te verrijden.
Omdat het de laatste marathon in Assen was, was de toegang gratis en er stond dan ook veel publiek langs de kant. Tijdens het inlopen kwamen er al veel bekenden voor mij die me allemaal veel succes wensten. Dit gaf me wel een lekker gevoel.

Er stond een behoorlijk sterk en internationaal deelnemersveld aan de start. Naast het overschot aan Nederlandse marathonschaatsers deden er ook een aantal langebaners, Canadezen, waaronder de wereldkampioen MassStart, Italianen en Belgen mee.
Het begin van de wedstrijd ging bij mij al een stuk beter dan bij de marathon in Groningen. Ik kon me beter handhaven in het peloton en kon makkelijker naar voren rijden als ik te ver achterin was komen te zitten. Er probeerden steeds wel meiden weg te rijden, maar telkens werden ze weer tot de orde geroepen door het peloton. Halverwege de koers zat ik helaas achter een valpartij, waardoor ik volledig in de remmen moest. Het gat was daarna te groot geworden om weer aan te sluiten en dat betekende dus einde wedstrijd voor mij. Al met al ben ik wel heel erg tevreden over hoe de wedstrijd is gegaan.
Aggie, Ankie en Birgit zaten nog wel goed in de wedstrijd. Helaas bleef het peloton tot het einde van de wedstrijd bij elkaar. Het was een hectische finale. Iedereen probeerde een goed plekje in het voorste treintje te bemachtigen, dit was Aggie en Birgit gelukt. Ankie zat nog in het midden van het peloton. Het tempo werd de laatste tien ronden behoorlijk opgevoerd en aan de achterkant van het peloton moesten verschillende dames lossen.
Aggie en Birgit konden nog goed meesprinten en werden uiteindelijk 8e en 9e, Ankie eindigde op een 41e plaats.

Zaterdag is er nog één marathon te verrijden en dan zit het seizoen er al weer op.

Groetjes,
Nienke

zondag 14 februari 2016

KPN natuurijs GrandPrix 3/4 - Falun

Zweden: hoge pieken en diepe dalen!

Na een fantastische Weissensee week, waar we als team hele mooie resultaten wisten te behalen, stond de trip naar Zweden nog op ons programma. Daar werden de 2 laatste wedstrijden voor het natuurijs klassement georganiseerd. Een klassement waar team CENNED 1, 2 en 5 stond. We hadden dus wat te verdedigen!

Vol goede moed en een dosis enthousiasme vertrokken we woensdagochtend naar Zweden. We hadden al vernomen dat het daar een natte boel was. De wedstrijd van donderdag 11 februari startte daarom ook om 13.00. Dit zodat de zon wat extra tijd had om het resterende laagje water te verdampen.
Om 13.00 dus de start voor een wedstrijd over 80 km. Al vrij snel werd de spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok gegooid. Door het pittige windje reed het peloton al snel op een lint. Ik zelf zat niet goed gepositioneerd en moest daardoor meerdere gaatjes dicht rijden. De andere meiden zaten beter in de wedstrijd en sprongen attent mee met de kopgroepen. Op een gegeven moment was daar de slag en Birgit zat er namens CENNED bij. Dit groepje werkte goed samen en de voorsprong groeide snel. Het peloton brak op een gegeven moment ook in stukken waardoor Ankie en ik in de 3de groep zaten. Britt reed in de 4de groep. Uiteindelijk mocht Birgit sprinten voor het podium en dat deed ze super. Een mooie 3de plek als resultaat. Moe gestreden kwamen ook de andere meiden over de streep. De top van het klassement bleef vrijwel ongewijzigd.

Op vrijdag deden Ankie en Britt nog een hardloop training om de benen te laten herstellen. Birgit en ik gaven de voorkeur aan het schaatsen. Ook Alida ging dit keer mee. Na een aantal jaren haar schaatsen niet mee te kunnen nemen, lukte dat dit jaar wel. Dus ook zij ging even toeren. Later die middag gingen we nog naar de stad om de lokale sportwinkel leeg te kopen en dronken we nog een theetje/koffie. Uiteraard mét taartje.

Zaterdag 13 februari stond de volgende wedstrijd over 100 km op het programma. Dit was de laatste in de grandprix met dus aan het eind de verdeling van de prijzen. Dit keer stond er minder wind. Het hele team reed weer attent. Ongeveer halverwege ontstond weer een mooie kopgroep met Birgit. Ze kregen een klein gaatje en meerdere rijdsters zetten de achtervolging in. Zonder resultaat en daarom mocht de kopgroep strijden om de winst. Ik zat dus niet bij de kopgroep maar mijn directe concurrentes ook niet. Zaak voor mij dus om hen in de gaten te houden. Met hulp van Ankie en Britt ging dit super goed. Tot aan de finishstraat. Ik reed in een trein op links, maar op rechts kwam een trein met meer snelheid. Door de chaos die daar onstond raakte ik ze kwijt en kwam ik met te veel puntenverschil over de streep. Hierdoor raakte ik mijn klassement kwijt. Ik wist het gelijk en baalde (understatement ;) ) dan ook enorm. Wel zag ik een enorm vrolijke Birgit zitten. Ze was als 2de gefinisht en dat tezamen met het winnen van het klassement, maakte de trip naar Zweden voor haar heel succesvol.
Daarom dus een hoge piek voor Birgit en het team voor het behouden van haar koppositie en een diep dal voor mij persoonlijk voor het verknallen van mijn klassement.

Een dag later is de teleurstelling nog steeds aanwezig maar de knop moet om. Deze week hebben we nog de laatste 2 cupwedstrijden. Ook daar zijn nog prijzen te winnen dus we gaan ervoor!!

Groetjes Aggie

zaterdag 6 februari 2016

KPN Cup 16 - Groningen

Thuiskomen

Het valt niet mee om over te stappen van natuurijs naar kunstijs en dan ook nog een goeie koers te rijden, tenminste niet voor mij. Over het algemeen hang ik 'er lekker tussenin' en de timing is ver te zoeken. Mede daarom vond ik het een beetje jammer dat de wedstrijd in Kardinge gepland stond na terugkomst van de Weissensee. Dit is de baan waar ik sinds mijn 8ste levensjaar mijn rondjes rijd, de baan die ik op mijn duimpje ken en waar veel vrienden en bekenden langs de kant staan. Kortom, de baan waar ik graag goed wil rijden.

Wat wel heel fijn is, is dat ik dus niet heel vroeg op de dag al in de auto hoef te stappen. Vandaag kan ik lekker rustig aan doen, op mijn gemak boodschapjes halen en nog een beetje luieren. Rond 18.00 uur loop ik de vertrouwde hal binnen en klets ik eerst even met een journalist van RTV Noord, hij maakt een reportage over de wedstrijd van vandaag en wil mij en trainingsgenootje Nynke (Pellikaan) graag even spreken, omdat we dit jaar voor het eerst (weer) meedraaien op het hoogste niveau. Toch wel een beetje spannend, zo'n camera op je hoofd, gelukkig weet ik te voorkomen dat ik struikel over mijn woorden en gaat het allemaal behoorlijk vlotjes.

De wedstrijd zelf verliep ook vlotjes, als je kijkt naar de rondetijden. Er wordt behoorlijk door gereden, om het zo maar te zeggen. Ik heb mezelf voorgenomen om lekker de kat uit de spreekwoordelijke boom te kijken, maar dit lukt me uiteindelijk niet. Ik wil me toch graag laten zien en spring met 2 kopgroepjes mee. Helaas worden ze beide teruggepakt. Als de volgende, wat later blijkt definitieve, groep wegrijdt zie ik Birgit meespringen. Gelukkig, we zitten er gewoon weer bij. Nienke, onze regiorijdster, zie ik even later haar jasje aantrekken. Ze heeft prima meegedraait, nadat ze eerder vandaag ook al het NK voor junioren reed. Petje af hoor, 2 wedstrijden op 1 dag, dat valt niet mee!
In de ronden die volgen constateer ik dat ik in natuurijsvorm verkeer.... De wil is er wel, de conditie ook, maar die verdomde bochten he?! Om dan over de explosiviteit nog maar niet te beginnen...
In de finale proberen Aggie en ik, samen met een dame van Egbert Egberts, nog weg te komen, maar helaas wordt ook deze poging te niet gedaan.

In de finale zoek ik Aggie op, we beginnen mooi vooraan aan de slotfase van onze koers. Helaas verlies ik wat plekken, vooral doordat het hoofd er niet goed bij is en ik me vooral afvraag of er altijd al zoveel dames in de baan waren en hoeveel ijzers er nu wel niet in mijn buurt zijn.

Het echte slotstuk bekijken we vanaf de kant. We zien Birgit een verwoede poging doen om weg te komen uit de groep dames die om de bloemen strijden, ze rijdt sterk en geeft alles, maar helaas levert het geen podium op.

Na afloop klets ik nog wat na en bespreek ik vooral het komende natuurijs, in Zweden. Hopelijk gaat het daar beter dan vandaag.

Britt