zaterdag 30 november 2013

KPN Marathon Cup 8 Hoorn

Soms heb je van die wedstrijden waarvan je eigenlijk bij voorbaat al weet hoe ze zullen verlopen. Vandaag in Hoorn was zo een wedstrijd.
Kwam dat door het ijs? Het zou kunnen, in Hoorn is het ijs eigenlijk altijd wel redelijk goed, zeker als het buiten wat kouder begint te worden zoals nu. Hierdoor ligt het tempo toch wat hoger, maar desondanks kunnen veel dames het peloton volgen en geven we elkaar maar weinig ruimte voor een mooie kopgroep.
Kwam het doordat we morgenochtend in alle vroegte al weer een wedstrijd hebben, de eerste "natuurijs"wedstrijd van het seizoen (op de hernieuwde lange ijsbaan in Biddinghuizen)? Dat leek mij vandaag toch wel waarschijnlijk. Niet iedereen wilde het achterste van zijn tong laten zien en toch ook nog een beetje energie overhouden voor morgen.

Hield ik rekening met de wedstrijd van morgen? Ik zou liegen als ik "nee" zou zeggen, maar 70 ronden lang achter in het peloton hangen en dan de laatste paar rondes een keer vol gas geven in de massasprint die zou komen ligt niet in mijn aard. Met ploegleidster Alida was afgesproken dat ik vooral zuinig zou rijden, maar toen ik na enkele ronden naar voren schoof en voor mij werd gedemarreerd sprong ik gewoon mee. De benen voelden goed, maar we kregen weinig ruimte. Zo ging het eigenlijk de hele wedstrijd, ik sprong een paar keer mee, en soms hoopte ik van harte dat we net als de vorige twee wedstrijden weer met een kopgroep een ronde voorsprong zouden pakken. Maar het was dus zo een wedstrijd waarbij je van te voren wel weet dat het uiteindelijk uitdraait op een massasprint. Langzaam draaide het rondebord naar onder de 10 ronden, ik probeerde een goed plekje te veroveren. Ik zat te ver van achteren, en ineens schoot de kramp in mijn teen. "Negeren, negeren, negeren" dacht ik, in de hoop dat het over zou gaan en ik mij weer kon focussen op de sprint. Het lukte zo ongeveer, en ineens stond het rondebord op 2. "Ojee, nu zit ik toch te ver van achteren", en leek een goede klassering niet echt meer haalbaar. In de laatste 500m kon ik nog wel voldoende snelheid maken en een aantal dames passeren. Het resultaat: een 16de plek, maar er had meer ingezeten. Maar ... morgen weer een dag, eentje met nieuwe kansen en eentje waarbij er gelukkig weer meer CENNED-ladies aan de start staan. De schaatsen zijn gewisseld, nu is het tijd voor mijn bed!

Groetjes, Birgit

zaterdag 23 november 2013

KPN Marathon Cup 7 Eindhoven

Het is zondag, buiten is het grauw, grijs en mistig maar gelukkig droog en dus besluit ik lekker buiten een duurblokje van een paar uur te fietsen. Soms is dat samen met mijn vader, en dan analyseren we de wedstrijd van de avond daarvoor nog uitgebreid, maar ik zit ook regelmatig alleen op de fiets. Zo ook deze zondag. Ik fiets een stukje langs de Amstel, en na enkele kilometers zie ik een heel rijtje tentjes en auto's langs de waterkant staan. "Wat is er nu leuk aan vissen?!" vraag ik mij al fietsend af. En al snel dringt de vraag "wat is er nu leuk aan schaatsen?" zich aan mij op. Het is een vraag die mij vaak gesteld wordt, vooral door niet schaatsers, die met name schaatsen op een 400m-baan niet snappen.

"Tja, wat maakt vissen nu anders dan schaatsen?" filosofeer ik verder. Want van beide zou je kunnen zeggen dat het heerlijk buiten is (als je tenminste in Amsterdam schaatst) en dat je even lekker weg van huis bent. Ook het argument "even nergens over na hoeven denken" gaat voor beide op; starend naar de dobber in het water of lekker toerend op het ijs. Er moet toch iets zijn waardoor ik schaatsen wel en vissen niet leuk vind, ik raak een beetje gefrustreerd. Ik ga harder trappen en zie op mijn hartslagmeter op mijn fiets dat mijn hartslag omhoog gaat, mijn benen gaan zelfs een beetje zuur aanvoelen. En precies op dat moment, en misschien wel juist daardoor, realiseer ik mij waarom ik schaatsen zo heerlijk vind. Het zuur in je benen, tijdens intensieve trainingen, en dan tot de ontdekking komen dat bij het volgende intensieve blokje veel minder pijn doet. Dat gevoel is zo fijn, net als het gevoel van een super goede bocht lopen. Want ja, schaatsen is natuurlijk ook een technische sport. Het moet allemaal kloppen op de ene moment, en hoewel je helaas dat moment niet altijd kunt voorspellen, maakt dat schaatsen voor mij wel heel mooi. Tevreden zet ik die zondag mijn fiets weer binnen.

Wat heb ik aan al mijn gefilosofeer tijdens de wedstrijd in Eindhoven? Eigenlijk helemaal niets, dan ben ik alleen maar bezig met dat moment, en niet hoe fijn het is om met verzuurde benen rond te rijden. Ik probeer alert voorin te blijven rijden, en ben aan het begin benieuwd hoe ik de wedstrijd van donderdag in Dronten heb verteerd. Goed, blijkt want ik ben niet weg te krijgen bij de eerste 20. Ik spring regelmatig mee met kopgroepjes, en herstel snel weer. Het tempo ligt redelijk hoog, en ik kan moeiteloos volgen. Na de tweede serie tussensprints ben ik weer alert als er vier dames wegrijden. Dit zou wel eens de beslissende kopgroep kunnen worden, en dus besluit ik de sprong te wagen. Ik hoor dat er nog iemand met mij mee springt, en na 300m sluit ik aan. Het blijkt de juiste keuze te zijn geweest, want de kopgroep wordt nog iets groter en het peloton komt niet meer terug. Ik kan makkelijk meekomen, maar als er in de laatste 8 rondes een drietal wegspringt moet ik passen. Ik kom net van kop af, en hoop dat de anderen zo aanzetten om ze terug te rijden. We dubbelen het peloton niet, maar toch moeten zij eerder afsprinten. Ik probeer een goede positie te vinden, het tempo ligt hoog en langzaam voel ik dan toch de kracht uit mijn benen wegvloeien. De bel luidt, ik zit niet helemaal goed en kom als een van de laatste van de kopgroep over de finish (uiteindelijke klassering: 11e). Na afloop is er weer tijd om even te filosoferen: ik herstelde snel in de wedstrijd en het ging toch eigenlijk wel heel makkelijk.

En de rest van de CENNED-dames dan? Die waren vandaag helaas niet gestart, voor hen geldt op dit moment het advies "rust". Ik kan alleen maar hopen dat zij snel herstellen en weer de oude zijn. Hopelijk ervaren zij ook weer ene onvoorspelbare momentje dat ineens wel weer alles op zijn plaats valt tijdens een schaatstraining en kunnen daar weer verder op bouwen!

Groetjes, Birgit

donderdag 21 november 2013

Landelijke Marathon Dronten

Naast de marathonwedstrijden om de KPN Cup staan er op de marathonschaatskalender ook een paar losse wedstrijden die niet meetellen voor een klassement. De wedstrijd van vandaag in Dronten en de wedstrijd op de langste ijsbaan van de wereld, Flevonice, op zondag 1 december zijn zgn losse wedstrijden.

Losse wedstrijden zijn verrassende races. Geen klassement, meestal wel veel acties en er is ook ruimte voor een experiment. In de wedstrijd in Dronten mocht bijvoorbeeld ook de top van de rijdsters uit de regionale competities meerijden. Er stonden in Dronten daardoor 73 dames, waaronder 22 regionale rijdsters, aan de start.

Als ploegleider maak ik al een aantal jaren deel uit van het Damesplatform. Dat is een vertegenwoordiging van ploegleiders en rijdsters uit het damesmarathonschaatsen die met de KNSB en Sectie Marathon in gesprek is over ontwikkelingen voor de toekomst. Omdat de aansluiting van de regionale dames naar de landelijke topcompetitie een grote stap is zijn daar ook plannen voor ontwikkeld. De regio topcompetitie is daar een van. Dit jaar op 16 november in Haarlem, 14 december in Alkmaar, 28 december in Enschede en 18 januari 2014 in Tilburg. Helaas gaan de wedstrijden in verband met te weinig beschikbaar ijs maar over 35 ronden. Dat moet volgend seizoen beslist meer worden. Anders blijft de stap naar de 70 ronden in de landelijke competitie nog te groot.

Terug naar de marathon in Dronten. Met 22 regionale rijdsters is er ook meer onrust dan anders in het tweede deel van het peloton. Vanaf de eerste rondjes werd er stevig gedemarreerd door de toprijders. Er waren deze keer geen tussensprints en dat laat toch weer een mooiere wedstrijd met meer kopgroepen zien. Team Cenned stond maar met 2 rijdsters aan de start. Birgit reed erg attent mee met alle kopgroepen die ontstonden. Ze had ook van tevoren bedacht: ik zit overal bij en dan zie ik wel wat er gebeurt. En nadat er eerst een klein kopgroepje (met onder andere Birgit erin) van zes rijdsters los was sprongen daar nog weer groepjes naartoe. Uiteindelijk was er een grote kopgroep van 18 dames die rustig een rondje pakte. Met het bord op 19 was de ronde voorsprong bereikt. Margryt had ondertussen halfkoers de wedstrijd verlaten. Het peloton sprintte af met het bord op 11 en toen waren er nog 10 ronden finale voor de kopgroep. Birgit had al een aantal keren goed gereageerd op aanvallen en was net bezig van achter in de groep weer naar voren te rijden toen ze met nog 700 meter te gaan zichzelf pootje haakte bij het uitkomen van de bocht. Languit op het ijs en dat betekende de 18e plek. In een schitterende finale sprint was het Mariska Huisman die de overwinning pakte. Tjonge wat weer een mooie wedstrijd. En voor Birgit wel een goede koers maar met een pechmomentje in finale. Maar ook vallen hoort bij het schaatsen. Verzorger Jurjen heeft de beentjes van Birgit weer opgelapt en zaterdag is alweer de volgende wedstrijd in Eindhoven. Helaas staat Birgit de eerstvolgende wedstrijden namens Team Cenned alleen aan de start. De andere drie meiden hebben door blessures en oververmoeidheid “de komende paar weken geen wedstrijden” voorgeschreven gekregen van de sportartsen. Maar Team Cennd zou Team Cenned niet zijn als het team niet alle energie in het supporteren van Birgit zou steken. Gaan met die Cenned blokjes, het komt allemaal uiteindelijk weer goed.

Tot zaterdag in Eindhoven. Groetjes, Alida Pasveer. 

zaterdag 16 november 2013

KPN Marathon Cup 6 Haarlem

April 2012, met de nieuwe ploeg (team Make a Wish) komen we voor het eerst bij elkaar; het is een mix van oude bekenden en nieuwe meiden en vol goede moed beginnen we aan de voorbereidingen op de winter die komen gaat. Helaas kunnen we dan nog niet weten dat het anders zal lopen dan we op dat moment denken. Het seizoen lijkt het een beetje het verhaal van de tien kleine negertjes, een voor een vallen ze af en blijf ik alleen over. Soms voel ik mij een echte Remy bij de wedstrijden, al ik hoef dan ook met niets en niemand rekening te houden. Uiteindelijk wordt het voor mij een goed seizoen, maar zo alleen wil ik niet meer rondlopen en dus ga ik op zoek naar een nieuwe ploeg.

April 2013, die nieuwe ploeg is gevonden (team CENNED) en ook nu beginnen we vol goede moed aan de zomer. We zijn allemaal nieuw voor elkaar maar als de ijsbanen open gaan voelt het al helemaal vertrouwd. We zijn een hecht team en meteen in Amsterdam rijden we allemaal de eerste wedstrijd uit. Een goed begin is het halve werk, toch? Nee, helaas gaat dat bij onze ploeg nog even niet op. Tijdens de wedstrijden die volgen zie ik mijn ploeggenotes af en toe wel, maar dan voornamelijk als zij zich voortijdig bij ploegleidster Alida melden voor hun jasjes. Tja, als echte dieseltjes hebben zij mischien ook gewoon even wat opstart-problemen. Het seizoen is nog lang, en we houden de moed er in.

Bij de vierde wedstrijd, in Utrecht, heb ik toch een beetje een deja vu met vorig jaar. Annewil en Margryt starten niet om verschillende redenen, en ook in Haarlem staat er twee weken later maar een half CENNED-team aan de start (Margryt is gelukkig weer hersteld van haar verkoudheid, maar Annemarie moet het nu even rustig aan doen). Toch is het een verschil als dag en nacht ten opzicht van vorig jaar, en voel ik mij nu geen moment meer Remy. Waarom niet? Dat is misschien het beste te illustreren met wat er zaterdags op de groeps-app gebeurt:
Annemarie (14:01): heeeeel veeeeeel succes vandaag! Jullie kunnen het toppers.
Annewil (14:04): Succes.
Er volgen een aantal andere berichtjes over het wel of niet kunnen volgen van de wedstrijd via een transponder live stream (blijkt inderdaad te kunnen via liveresults.mylaps.com/knsb/racemon.html). In gedachten zijn de afwezigen in ieder geval niet afwezig, en als ik na de wedstrijd mijn schaatsen nog aan heb hoor ik mijn telefoon al weer piepen.
Alida (20:15): Birgit ongeveer 16. Margryt 40 of zo maar goed uitgereden.
Annewil (20:15): Yes!!!! Wat geweldig voor margryt!!!!
Annemarie (20:15): Gaaaaaf! Goed gereden.

Hoe ging de wedstrijd zelf dan, behalve dat Alida haar uitslagen niet helemaal klopten (ik bleek 18de en Margryt 47ste)? Het tempo lag vanaf het begin weer hoog, net als bij de vorige wedstrijden, en zelf zat ik meteen goed voorin. Er onstond een eerste kopgroep, ik sprong mee in de achtervolging maar we werden teruggepakt. Meteen daarna ging een tweede groep, maar ik kwam net terug en kon dus niet meteen reageren. Weer sprong ik mee in een achtervolging, maar we kwamen er niet meer bij. De 6 dames pakten een ronde voorsprong, daarna bleef er gekoerst worden. Net voor de kopgroep de ronde voorsprong pakt, voel ik iemand in mijn hand knijpen. Ik kijk heel even kort over mijn schouder en zie de ruitjes van Margryt haar arm. Ze zit er nog bij, en samen rijden we een paar rondjes maar dan gaan we toch ieder weer onze eigen weg in het peloton. De finale is weer een beetje chaotisch, hoewel ik uiteindelijk een redelijk goede positie weet te bemachtigen. De bel gaat, ik word alsnog klem gezet, het duurt even voor ik weer op snelheid kom, en pers er nog een sprintje uit. Aangekomen bij Alida zie ik dat er nog twee jasjes liggen. Ik kijk meteen om en zie een moegestreden Margryt aan komen schaatsen. Zij reed vandaag de wedstrijd weer uit, zij wist over haar drempel te stappen en de knop om te zetten. Dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan, en dus petje af voor haar!

Hopenlijk is de rug van Annewil weer hersteld voor donderdag, wanneer we in Dronten starten, en gaat voor haar het gezegde "een goed voorbeeld doet volgen" op. Annemarie moet het komende week ook nog even rustig aan doen, maar twee weken rust kan ook heel goed uitpakken, dus wie weet waar zij weer toe in staat is bijvoorbeeld in Biddinghuizen (op 1 december)?!

Groetjes, Birgit

zaterdag 9 november 2013

KPN Marathon Cup 5 Den Haag

Vol goede moed stonden we aan de start van de vijfde marathon cup. Helaas zonder onze bikkel Annewil, rugproblemen maken het dat schaatsen voor haar nu even niet verstandig is. Hoe moeilijk ze dat ook vindt. Dat het een harde koers ging worden is geen nieuws meer dit seizoen. Maar wat voor tactieken hebben de ploegen nu weer in gedachten? Drie maal dezelfde winnares in de massasprint, Irene Schouten. Tijd om het eens anders te spelen. Dit bleek al direct. Kleibeuker nam gelijk het initiatief en zorgde daarmee voor een hoge snelheid in het peloton. Het moest breken dat was duidelijk. Binnen tien rondjes ontstond er al een kopgroep van vier en werd het tijd voor ploegenspel. Ploegenspel, waar wij als Cenned jaloers op moeten zijn. Birgit hield zich knap staande in de achtervolging. Helaas konden Annemarie en ik(Margryt) niks betekenen voor ons zelf en al helemaal niet voor Birgit. Hoe frustrerend dat voelt? De woorden die dan op zo'n moment door je heen gaan zal ik jullie besparen. Wat zou ik graag iets willen betekenen voor de ploeg en in dit geval Birgit. Die eenzaam en sterk in haar geblokte pakje voorin de strijd aan gaat. Drie van onze ploeg hadden dit seizoen heel anders voor ogen. Voor Annemarie die is overgestapt uit de regio was uitrijden een reĆ«el en mooi doel. Zo'n eerste jaar op landelijk niveau is niet niks. Uitrijden moest geen punt meer zijn voor mij en Annewil. Aan die verwachtingen wordt niet voldaan. Ongelofelijk moeilijk om daar mee om te gaan. Wat helpt? Relativeren. 'Het is maar sport'. Klopt, dat is helemaal waar. Alleen het neemt niet weg dat je elke dag bezig bent met deze eigenlijk fantastische maar oh zo moeilijke sport. 

Hoe maak je het dan makkelijker voor jezelf? Daar moet je tijd voor nemen om over na te denken. Op het ijs lijken we dan misschien geen team, erbuiten zijn we dat zeker. Dit is ontzettend waardevol en uiteindelijk gaat dit zich ook vertalen op het ijs. Dat Cenned treintje gaat er komen, ook in de laatste 20 rondes. Vertrouwen bij ons allemaal is de basis.

De toeschouwers hebben genoten, het was een geweldige koers bij de vrouwen. Laat ik het zo zeggen, niet iedereen heeft ervan genoten... Ik had me mijn verjaardag in ieder geval anders voorgesteld. Piekeren over volgende week heeft geen zin, het loopt toch anders.

Tot ziens in Haarlem.

Groetjes, Margryt

zaterdag 2 november 2013

KPN Marathon Cup 4 Utrecht

Na een week waar het schaatsen veel in het nieuws was stond er voor Team Cenned de marathon in Utrecht op het programma. Eerst nog even het nieuws van afgelopen week. Het supergeheime Olympische schaatspak van Sven Kramer bij het NK afstanden. Goed gedaan Nederland, de eerste internationale speldenprikjes zijn in het Olympische seizoen weer uitgedeeld. Overigens schaatsen marathonrijders gewoon hun wedstrijden met een Heidi Liebt muts of haarbandje op. Aerodynamica is iets minder belangrijk in een vol peloton. Verder was er commotie in het herenpeloton over het mogen vervangen van een geblesseerde rijder tijdens het seizoen. Het is wel krom, want als je al 6 rijders hebt is er toch al een reserve? Maar goed het brandje is geblust en Erben Wennemars start in het pak van Team A-ware. Bij de dames is dit niet aan de orde. Dames hebben gewoon maximaal 4 rijdsters en van vervangen of wisselen is geen sprake. Zouden de heren speciale rechten hebben?

Nu eerst maar over de marathon in Utrecht. Team Cenned stond deze keer maar met twee rijdsters aan de start. Margryt was nog ziek en Annewil heeft wat problemen met haar rug. Birgit en Annemarie mochten de ruitjes van Team Cenned verdedigen. Vanaf het begin ging de vlam in de pijp. De twee teams van MK Basics gingen met 7 rijdsters om en om in de aanval. Mijn collega ploegleider Cindy van Team Koga verzuchtte naast mij een paar keer “oei oei de dames maker er wel koers van”. Nou koers was het zeker, mooi om te zien. Tot de eerste puntensprint met het bord op 46 was er veel beweging maar kwam er niets weg. Bij de puntensprint werd er hard doorgereden en kon Annemarie helaas niet meer volgen. Ze heeft wel deze wedstrijd weer een paar stapjes gemaakt en met wat leerpuntjes is er weer een week om te trainen tot de volgende race. Birgit had goede benen. Als echte diesel moet ze even een rondje of 20 warmdraaien maar dan kan ze los. Na de eerste puntensprint sprongen er rijdsters en reed er een mooi groepje weg met Janneke Ensing, Lisa van der Geest, Imke Vormeer en Birgit. Janneke Ensing nam zo hard over dat Birgit even een beurtje moest overslaan en helaas stokte toen ook de samenwerking. Jammer want dit was een mooie kopgroep met meer dan 200 meter voor. Na 12 rondjes werden ze teruggepakt. Verdere aanvallen kregen niet zoveel ruimte en het draaide uit op een sprint. Carien Kleibeuker reed de laatste 3 ronden nog solo vooruit maar de meiden van Brandhout gaven vol gas. Treintjes schoven van voor naar achteren en Birgit schoof mee naar achteren. Jammer want er had echt meer in gezeten dan een 22e plaats. Goed positie kiezen in de finale is nog een vak apart. Koningin daarin is Irene Schouten. Ze won dan ook de wedstrijd met een magistrale eindspurt. Samenvattend: veel aanvallen, een waar slagveld en zoals Cindy al zei: “de dames maken er wel koers van”.

Op naar volgende week. Nieuwe ronde, nieuwe kansen in Den Haag.

Groeten, Alida Pasveer