zaterdag 21 februari 2015

KPN Cup 15 - Deventer

Na het 'natuurijs' van Flevonice vorige week moet de knop nu toch echt weer om. Op het kunstijs van Deventer rijden wij vanavond onze op één na laatste wedstrijd van dit seizoen.

De strijd om een goed plekje begint in de kleedkamers. Na een voorspoedige reis vanuit Friesland zet ik mijn tas onder één van de banken en hang mijn jas aan een haakje. Als ik even later terugkom is het inmiddels een drukte van belang, is mijn tas aan de kant geschoven en wurm ik me tussen twee andere dames op een bankje.

Voor team CENNED staan alleen Birgit en ik vandaag aan de start. Britt heeft helaas nog te veel last van haar knieën, maar hoopt er volgende week in Amsterdam weer bij te zijn. Ze staat vandaag samen met Maria langs de kant om ons aan te moedigen. Als we even later het wedstrijdplan bespreken is het duidelijk: met zijn tweeën moeten we zorgen dat we bij de ontsnappingen zitten. Geen gekke dingen doen. Ik ben zelf nog wel wat huiverig of mijn knieën het gaan houden vandaag, maar we gaan ervoor.

Met inrijden voelt het ijs vrij goed, al slaat het al wel een beetje aan. Even later knallen we uit de startblokken en duurt het niet lang voor de wedstrijd op gang is. Ik zit wat achterin, maar kan als het peloton even stilvalt heel wat plekken opschuiven. Het peloton gaat op een lint, er wordt hard gereden. Ik voel dat ik af en toe wat snelheid te kort kom en als even later Birgit voor mij schaatst en er weer hard doorgetrokken wordt aan kop van het peloton besluit ik mijn benen maar een stil te houden. Er valt meteen een gat waarop een aantal dames probeert het dicht te rijden. Een groep van 14 dames is weg en Birgit zit er mooi bij. In de tweede tussensprint werken ze daar nog goed samen en het lijkt de beslissende slag. Maar even later wordt er toch teveel naar elkaar gekeken en is in het peloton de snelheid ook weer terug en zit alles weer bij elkaar.

Ik spring bij een volgende ontsnapping mee, maar het is van korte duur. Ik kijk op het rondenbord, nog 15 rondjes. Het lijkt een massasprint te gaan worden vandaag. Dan valt er plotseling iemand twee plekken voor me en valt degene direct voor me eroverheen. Ik weet nog op de been te blijven maar sta bijna stil. In de achtervolging lopen mijn benen vol, maar doordat het peloton omhoog komt kan ik weer aansluiten en omdat ik nu meer snelheid heb besluit ik buitenom door te rijden. Even later moet ik dit bekopen en sta ik voor mijn gevoel met het melkzuur tot aan mijn oren geparkeerd en dendert het peloton buitenom om me heen. Ik denk nog bij mezelf, dit was het... misschien kan ik achteraan nog aanhaken. Maar ineens hoor ik Birgit achter me iets roepen. "Ankie, kom op, zitten" Bijna direct daarop krijg ik een harde duw tegen mijn kont en zit ik weer in de groep. O, wat is het toch fijn om zo'n ploeggenoot te hebben.

In de sprint kom ik niet verder dan de 22ste plek. Birgit rijdt nog een laatste snelle ronde en komt tot plaats 10.

Ankie

zaterdag 14 februari 2015

KPN Grandprix 5 - Biddinghuizen

Grand Prix natuurijs in de polder. Vandaag de vijfde en de laatste wedstrijd in het Grand Prix natuurijs programma. En dat doen we na de Weissensee en Zweden deze keer... op de 3 km kunstijsbaan van Flevonice. Omdat de dames al om 8.30 uur moeten starten gaat de wekker in Groningen al om 5.15 uur. Spullen verzamelen, bidons mee, thee zetten en heet water voor de hersteldrankjes in de thermoskannen gieten. En daar gaan we weer op pad. Na de wedstrijden op de Weissensee en in Zweden hebben de drie resterende Cenned rijdsters met blauwe knieën van het vallen wat lichamelijke ongemakken. Birgit was redelijk hersteld maar de knie van Britt en de knieën van Ankie waren toch wat zorgelijk. Maar zien hoe het gaat vandaag. Rond half acht was het nog rustig bij Flevonice. De Cenned rijdsters waren natuurlijk al aanwezig. Even bij verzorger Jurjen langs voor wat medical tapejes op rug en knie en dan op de parkeerplaats met alle andere marathondames inlopen en warmdraaien. De ploegbespreking is zoals altijd om 35 minuten voor de start. Wat gaan we doen vandaag? De stategie wordt kort en bondig geschetst. Het is zwaar ijs want dweilen doen ze niet aan op Flevonijs. Beetje met de sneeuwschuiver er over heen en dat is het wel. IJs voor bikkels zeg maar. Nou dat komt mooi uit, die hebben we wel bij Cenned.

60 kilometer en 24 ronden voor de boeg. Verzorging na 20 km en na 40 km hadden we afgesproken. Samen met Jurjen geef ik dan de bidons aan. We zijn zo op elkaar ingespeeld dat we daar niet meer over hoeven te overleggen. De 54 gestarte dames beginnen om 8.30 uur aan hun wedstrijd. Zwaar is het vanaf het begin, al in de eerste ronde voelen sommige rijdsters hun benen vollopen. Halfkoers breekt het peloton in stukken. De witte pak jonkies Lisa en Sharon gaan in de aanval, er bungelen nog een paar rijdsters achter maar weg zijn ze. Birgit is te laat en probeert nog wel een achtervolging op gang te zetten maar dat lukt niet meer. Tot haar grote frustratie. De groep met Birgit is wel los van het peloton en koerst voor de derde plek. In het peloton doet Ankie afstopwerk maar geeft wel aan dat ze vreselijk last van haar knieën heeft. Zodra de groep van Birgit een goede voorsprong heeft halen we Ankie dan ook uit koers. Afzetten met het linkerbeen wil helemaal niet meer. Eerst maar herstellen. Britt zit dan met een pijnlijke knie nog keurig in het peloton maar ze wil ook koste wat het kost naar de finish voor de rankingpunten. Ze perst er nog een knappe eindsprint uit en wordt 25e. En ze staat na deze wedstrijd 45e in de KNSB rankinglijst. Dat is met nog twee baanwedstrijden te gaan genoeg voor het rechtstreeks veroveren van een landelijk nummer voor volgend seizoen. Missie geslaagd.

Na het afsprinten van het peloton mogen koplopers en kopgroep hun strijd uitvechten. Birgit probeert in de laatste kilometer nog een soloaanval maar krijgt geen ruimte genoeg. Met een 8e plek in de uitslag en 6e in het overall klassement moet ze tevreden zijn. Koplopers Lisa en Sharon vechten nog een mooie strijd uit. Lisa komt solo over de streep.

Nog twee baanwedstrijden te gaan, volgende week zaterdag in koekstad Deventer en dan nog de finalewedstrijd op 28 februari in Amsterdam. Daarna plannen we nog een gezellig dagje met de vijf rijdsters en begeleiding van het huidige Team Cenned om het marathonschaatsseizoen af te sluiten. Aan het nieuwe Team Cenned wordt hard gewerkt. Binnenkort volgt meer nieuws.

Groeten, Alida Pasveer, ploegleider.

zondag 8 februari 2015

KPN Grandprix 3 & 4 - Zweden

Net een paar dagen thuis vanuit Oostenrijk en daar gaan we alweer... Deze keer gaat de reis naar Zweden, Falun om precies te zijn. Op woensdag vertrekken Alida en ik, redelijk vroeg, vanuit Groningen. In Zwolle zou Ankie zich bij ons moeten voegen, echter vanwege onduidelijke navigatie door eerder genoemden komt ze in een andere wagon terecht en zien we elkaar op Schiphol. Hier ging het overigens nog bijna helemaal de mist in: Alida en ik waren in een gesprek verwikkeld, waardoor we iets te laat richting de uitgang van de trein gingen. Mensen wilden niet aan de kant, de deuren gingen al dicht... Ik kon nog net naar buiten springen, maar Alida stond nog in het gangpad. Dankzij adequaat handelen van mede-reizigers, ze trokken met gevaar voor eigen handen de deuren van de trein weer open, lukte het ons om uit het voertuig te komen.
Goed en wel in het luchtruim begon de hachelijkheid opnieuw.. Ik zat aan de andere kant van het vliegtuig, bij de mannen van Telstar-Primagaz. Hier is natuurlijk niks mis mee, echter op een gegeven moment 'rook' ik onraad. Of beter gezegd: ik zag onraad.. De mannen doken heel diep in de truien, hoofden waren nauwelijks nog zichtbaar. Steeds meer mensen om ons heen volgden hun voorbeeld. Ik was ontzettend verkouden en had geen idee wat er aan de hand was. De woorden van mijn achterbuurman waren: je verkoudheid is een zege, geloof mij maar! Een kind dat naast hen zat had overgegeven en een bedwelmende stank verspreidde zich in ons zitgedeelte. Er werden zelfs mensen geëvacueerd. Ik ben zelden zo blij geweest met een verstopte neus!
Onze volgende halte was, de auto-verhuur. Alhier kregen we te horen dat de auto's op waren. Pardon?! Waarom reserveren we dan?! Er zat niks anders op dan rustig gaan zitten wachten, wat eten en een koffie drinken op kosten van een concurrerend verhuurbedrijf. Gelukkig werd het probleem snel opgelost en konden we onze reis vervolgen.
Tijdens de tocht naar Falun speurden we de omgeving af naar (ijs)beren, (pool)vossen en elanden, helaas zonder al te groot succes.
Na aankomst werden de boodschappen gedaan, ook dit ging niet zonder slag of stoot. We waren het dan wel snel eens over de inhoud van de kar, het afrekenen ging een stuk minder vlotjes. Het probleem lag aan onze zijde, een combi van niet goed nadenken en de vermoeidheid zullen we maar zeggen.... Uiteindelijk is het goed gekomen en konden we richting hostel.
's Avonds nog even wat spelletjes doen en dan redelijk op tijd naar bed, want morgen moet er gekoerst worden.

Op donderdag staat Grandprix nummer 3 op het programma, een tocht over 80 kilometer. Vanaf het begin van de wedstrijd hebben de dames de gang er goed in. Er vormen zich diverse kopgroepen, waarin meestal CENNED dames aanwezig zijn. Ook ik waag een keer de sprong, want ik voel me goed. Samen met Danielle, Elma en Cindy rijd ik een flink stuk voor het peloton uit, ik voel een beetje blijdschap: wauw, ik zit mee en dan meteen in een groepje met 3 andere grote ploegen. Helaas is het geluk van korte duur: juist op dat moment worden we ingehaald voor het mannenpeloton, dat betekent benen stilhouden, rechtop rijden en wachten tot de mannen passeren. Bij de mannen zijn de overgebleven vrouwen aangesloten en zo worden we, even snel als de vlucht begon, weer opgeslokt in de groep. Ankie heeft inmiddels de koers moeten verlaten, ze is hard op haar knie gevallen en kan niet meer verder. Enkele ronden later komt ook Birgit, voor de 3e keer inmiddels, ten val en ook zij meldt zich bij Alida. Zaterdag nieuwe kansen! Ikzelf kom 15 kilometer voor de finish redelijk hard ten val, ik moet echt even bijkomen van de klap. Als ik opsta komt er een toerrijder naast me schaatsen en hij spreekt de bemoedigende woorden: meisje, jij komt echt niet weer bij het peloton! Nog bedankt meneer... Hij krijgt overigens wel gelijk, ik rijd alleen mijn laatste ronden. Zo dicht bij de eindstreep en dus een klassering (heb ik hard nodig vanwege mijn positie op de ranking, waardoor ik rechtstreeks een landelijk nummer toegewezen kan krijgen) besluit ik nog even een stuitergelletje te nemen en door te kachelen. Het mierzoete goedje doet zijn werk, ik kom redelijk fris over de streep en stuiter ongeveer van het bankje van tevredenheid. Natuurlijk baal ik van mijn val, maar de koers verliep heel goed en ik heb mijn rankingpunten binnen. Laat zaterdag maar komen!
In de loop van de middag blijkt mijn linkerknie toch behoorlijk gehavend te zijn, hij is naast blauw ook dik en warm, een privé kacheltje voor onderweg, zo zou je het kunnen noemen. Goed ijzen, af en toe een ibuprofen en het been omhoog houden dan maar.

's Nachts heb ik het idee dat mijn stuitergel nog steeds zijn rol met verve vervuld: vol energie probeer ik de slaap te vatten. Dit lukt maar matig. Gelukkig is het morgen een rustdag en hoeven we niet heel vroeg op.
De volgende ochtend concludeer ik dat de knieën en ellebogen behoorlijk blauw zijn, in principe geen ramp ware het niet dat de linkerknie niet goed mee wil bewegen. Het geheel is nogal pijnlijk, terug in Nederland blijkt er een kneuzing op de knie te zitten. Tijdens het ontbijt wordt de wedstrijd van gisteren nog even vanuit verschillende oogpunten belicht: de mannen van Selecteq weten het fijne van de mannenkoers en de dames van Okkinga vullen onze conclusies m.b.t. de damesstrijd aan. Vervolgens besluiten we dat ik vandaag niet het ijs op het ijs ga, maar een wandeling maak, met Ankie en Alida. We drinken een bakje koffie, eten een soort gebakje en kijken naar Birgit, die wel haar rondes maakt. 's Middags vereren we de lokale sportzaak met een bezoekje, iets wat meerdere ploegen die dag doen. We kopen hier en daar wat leuks. Of heel veel leuks, zoals Birgit, en keren terug naar het hostel om te koken, een spelletje rummikub te spelen (inmiddels vaste prik) en de koers van morgen door te spreken.

Op zaterdag staat Grandprix 4 op de agenda, we rijden vandaag 100 kilometer. Tijdens de eerste ronde merk ik al dat mijn knie niet heel erg blij is met alle activiteit van dat moment en vrees ik dat het vandaag zwaar gaat worden. Het enige wat ik in mijn hoofd heb is klasseren, ik wil koste wat kost mijn puntjes binnenhalen. Na een ronde of 7 a 8 kom ik in een groepje met gelijkgestemden terecht. We zijn met z'n 4-en en motiveren elkaar met teksten als: opgeven is in deze groep geen optie! Kom op meid, doorrijden! Niemand uit deze groep stopt, we hebben elkaar nodig! Met dank aan Marleen (Molenaar) geven we onszelf de naam 'mongolenwaaier', we stofzuigen achterblijvers op en vormen een waar pelotonnetje. Het is een zware tocht, het waait erg hard, onze lichamen doen pijn en het ijs is er niet beter op geworden, maar we halen het. Zelden ben ik zo blij geweest bij het horen van een bel. Wauw, nog 1 ronde en dan hebben we het gehaald! Wat ben ik blij dat ik vandaag deze meiden om me heen had, ik heb ze echt nodig gehad! Bedankt Anneke & Kristine en in het speciaal Marleen & Akke, motivators of the day!
Na afloop van de dameskoers besluiten Alida, Birgit en ik nog even de finish van de mannen af te wachten. Hier krijgen we geen spijt van! Het is een geweldige koers, een waar slagveld met verschillende groepen strijders. Ik ben heel blij met de uiteindelijke winnaar, Sjaak Schipper, het is hem ontzettend gegund. En ook een beetje omdat ik hem de dag voor deze gezegd heb dat hij dit aankan, een 150 kilometer, dat het zijn koers zou worden.
's Avonds gaan we lekker uiteten en besluiten Birgit en ik, met diverse andere rijders, nog even een eindsprintje te wagen in de plaatselijke discotheek. De energie die we nog hebben leggen we op de dansvloer.

Op zondag is het alweer tijd om naar huis te gaan. Echter dit gebeurt niet voordat we een rondje Stockholm hebben gedaan, we vliegen immers pas aan het eind van de middag richting Holland. We slenteren wat door de straatjes, bekijken het oude centrum en natuurlijk de sportwinkel. Halen wat souvenirs en genieten van lokale Indiase, Mexicaanse en Thaise specialiteiten.
Aangekomen op het vliegveld blijkt onze vlucht flink vertraagd te zijn. Gelukkig is er een Starbucks op Arlanda Airport. We wachten redelijk geduldig tot we daadwerkelijk het land van de knackebrod/Dalarna paardjes/dure wijn en natuurijs verlaten. Uiteindelijk duik in rond middernacht moe, maar voldaan in mijn bed. Natuurijs zal er voorlopig niet meer inzitten, zaterdag staat Grandprix 5 op het programma, in Biddinghuizen, maar eerst: uitrusten en herstellen!

Britt