maandag 30 november 2015

KPN Cup 6 - Hoorn

Op zaterdag 28 november deed het peloton Hoorn aan, ja mensen.. wij reizen elke week van de ene ijsbaan naar de andere ijsbaan.
Hier draaien wij ons hand natuurlijk niet voor om, maar gelukkig bestaat er zoiets als een tom tom!

Allereerst mocht onze Nienke in de regio top wedstrijd haar kunsten vertonen, dit liep alleen een beetje in de bonen.
In de laatste ronde zag ze het ijs van wel heeeeel dichtbij, toen was ze niet zo blij.
Maar.... onze Nienke zal Nienke niet zijn want we hoorden geen gemopper, volgende wedstrijd staat ze er weer hoor.. onze topper!

Daarna mochten wij aan de slag, klaar voor weer een veldslag.
Dit keer was de spanning niet normaal, want er werd gestreden om de Sjoerd Huisman Bokaal.
Een speciale wedstrijd, waar het hele peloton weer eens compleet én al te graag met haar krachten smijt.
Helaas was onze Jur niet aanwezig voor de wekelijkse massages en de plaksessies, hij koos dit keer voor andere gezellige opties.
Toch stond Alida er niet alleen voor want daar was onze assistent ploegleider, namelijk Annelies. Zij keek vanaf de zijlijn toe en gaf ons na afloop advies.

Zoals altijd begonnen we weer met de teambespreking, al werd die even stop gezet door een kleine onderbreking.
Alida kreeg telefoon van onze sponsor én trouwe fans van Heat Pax die bij de ingang stonden, ja zij hadden de weg naar onze wedstrijd ook alweer gevonden!
Hierna konden we beginnen aan onze warming up en maakten we ons klaar voor de ploegenpresentatie, voor het publiek was dat een hele sensatie.
Daarna nog snel een paar ronden rijden en even fijn die bochten aan snijden.

Vanaf de start waren we als team lekker actief, en werden we een op stoom komende locomotief.
Het was een levendige wedstrijd, waarmee we naar mijn mening het publiek wel hebben verblijd.
Het tempo lag bijna constant hoog, waardoor er soms wel eens een dame (bijna) de bocht uit vloog.
Ankie, Britt, Birgit en ik hebben ons best gedaan, maar hebben flink wat duw en trek werk moeten doorstaan.
Helaas viel ikzelf in de laatste ronde, dat was toch wel erg zonde.
De andere meiden bleven wel staan, maar eindigden niet vooraan.
Hierdoor zijn wij onze koppositie in het ploegenklassement kwijt, maar dit heeft alleen maar positief effect op onze gretigheid.
Bij de volgende cupwedstrijd staan wij er weer, en gaan we als de brandweer!

Als laatste wedstrijd voor Sinterklaas, waren er zwarte pieten aanwezig en kregen alle toeschouwers een roze gerbera mee voor in de bloemenvaas.
Dan kun je als wedstrijdverslag schrijver natuurlijk niet achterblijven, daarom ben ik dit keer maar gaan rijmen.
Volgende week rijden we op zondag een wedstrijd in Biddinghuizen, dat wordt dus omwisselen die schaatsbuizen.

Om 8.30 mogen we los, maar voor nu zeg ik Adios!

Groetjes Aggie

zaterdag 21 november 2015

Mass start 3 / KPN Cup 5 - Heerenveen

Vernieuwd Thialf

Vandaag stond ons een pittig programma te wachten. Voorafgaand aan de marathon mochten we namelijk nog van start in de 3e wedstrijd van de mass start competitie en tevens de finale. Aggie en Birgit in de A-groep en Nienke en ik in de B-groep. Britt slaat deze keer over.

Het vernieuwde Thialf is vandaag ons podium en bij aankomst is te zien dat de gehele entree in een nieuw jasje is gestoken. De verbouwing in nog maar halverwege wat blijkt als we even later de ijshal betreden waar alles er nog oud en vertrouwd uitziet. Het ijs ligt er prima bij, zeker vergeleken met de kwaliteit in Groningen volgens Alida. “Daar hebben we dit jaar alleen nog maar slagroomijs gehad”. Heerlijk natuurlijk maar niet om op de schaatsen.

In de strijd om de punten in de B-groep rijdt Nienke lekker mee maar komt nog net te kort. Ik pak zelf wel twee keer punten in de eerste en de tweede tussensprint. In de finale kies ik het verkeerde wiel maar finish uiteindelijk nog wel als 4de, Nienke volgt snel als 9de. Dan is het de beurt aan de A-groep. Aggie zat meteen goed voorin en pakte in de eerste tussensprint haar puntjes. Birgit kan met haar lange benen net haar punt van de schaats als derde over de finishlijn drukken in de volgende sprint. Dan slaat het noodlot toe voor Aggie, ze wordt aan de kant geduwd en gaat onderuit. Snel krabbelt ze weer overeind maar het is een groot gat met de rest. Gelukkig kan ze in de laatste ronde voor het peloton uit blijven waardoor ze wel wordt geklasseerd. Zowel Birgit als Aggie behouden hun goede positie in het klassement en plaatsen zich daarmee voor het NK Mass start.

De schaatsen gaan weer uit, we lopen de benen even los en kunnen eigenlijk direct alweer beginnen aan de warming-up voor de marathon. We bespreken onze plannen, kleden ons om en staan even later weer op het ijs. Thialf is een warme baan en ik heb onder mijn pak alleen maar een hemdje aan. Als we gestart zijn gaan de rits al snel een stukje naar beneden. Als team rijden we een goede eerste helft van de wedstrijd. Dan ontsnapt een van de dames van Palet en krijgen we het niet voor elkaar het gaat weer te dichten. Ze pak een rondje op het peloton wat betekent dat we 2 rondjes eerder gaan afsprinten. Met veel geduw en getrek gaan we de laatste ronde in. Jammer genoeg zitten we alle vier te ver van achter voor echt een goede uitslag. In een chaotische finale wordt Aggie 12e, Birgit 17e, ik 18e en Britt 43e. In het ploegenklassement staan we nog bovenaan maar de nummer twee is wel wat dichterbij gekomen. Op naar volgende week!

Ankie

donderdag 19 november 2015

Heideman Bokaal - Dronten

Zomaar een donderdagavond..

Zoals de titel van dit stuk aangeeft voelt het als gewoon een donderdag, een dag waarop ik normaal gesproken op de spinner stap en de ijstrainingen van de dagen ervoor uit de benen peddel. Ik heb absoluut geen wedstrijdgevoel, geen spanning of iets wat daarop lijkt.
's Morgens ga ik nog even langs de fysio, ik heb wat last van mijn spieren en de beste man weet me altijd weer op te lappen. Zo ook deze keer, echter brengt het wel wat beursheid met zich mee. Nog maar even extra fietsen dan, besluit ik, en goed drinken om de afvalstoffen af te voeren.

Om een uur of half 5 vertrekken we, papa en ik, richting het eerste stoppunt: Joure. Hier pikken we Aggie en Ankie op. Iets later dan op de planning stond, want er blijkt een file te staan, maar gelukkig calculeer ik altijd wat extra reistijd in, om stress te voorkomen, en zijn we voor half 7 in Dronten.
Bepaalde dingen horen bij de wedstrijdvoorbereiding en het tapen van de rug is daar 1 van. Vandaag ook even een tapeje op het dijbeen, zodat de doorbloeding wat extra gestimuleerd wordt. Daarna uiteraard inlopen, helaas binnen in de ijzige kou van de ijsbaan, want het regent buiten.

Als we even later van start gaan blijkt dat er meer mensen in de file hebben gestaan, 2 dames rennen de hal binnen en binden zo snel als ze kunnen de ijzers onder. Ik heb respect voor het feit dat ze gewoon konden koersen, want vermoedelijk zou ik van de spanning niet meer weten welke kant we op moeten rijden.
De wedstrijd is geen heel bijzondere, er wordt wel geregeld aangevallen, maar niemand wil echt hard doorrijden en zo wordt elk groepje weer teruggepakt. Zelf plaats ik ook een aanval, de eerste keer in mijn carrière, daar ben ik toch een beetje trots op, ik zie het als een mijlpaal, een stap vooruit.
Tot diep in de finale zit ik, met Aggie en Ankie, goed voorin. Helaas laat ik me toch weer verrassen, raak ingesloten en kan geen kant meer op: 26e. Balen, want de koers ging goed en dan geeft dit toch een bittere nasmaak. Gelukkig mogen we zaterdag alweer, dit keer in het nieuwe Thialf. Ik neem leerpunten mee richting Heerenveen en kijk nu alweer uit naar de herkansing!

Britt

zaterdag 14 november 2015

KPN Cup 4 - Haarlem

Vandaag (14 novmeber) staat voor mij de tweede regiotop wedstrijd op het programma. Dit keer mochten we afreizen naar Haarlem.

In de kleedkamer was het erg rustig, waarschijnlijk zouden er minder deelnemers zijn dan de vorige keer. Eenmaal op het ijs viel dit toch wel mee. Om 17.00 uur kregen we de laatste instructies van de scheidsrechter mee en konden we van start gaan. Ik had me voorgenomen om meer voorin te gaan rijden, aangezien ik vorige week of voorin of achterin zat. Dit lukte al een stuk beter. Er waren een aantal ontsnappingen, maar die hielden geen stand. Mijn benen voelden niet super goed, dus het lukte mij ook niet om samen met iemand weg te rijden, wat ik erg jammer vond. Met nog 5 ronden op het bord reed er toch nog iemand weg. In het peloton werd er een beetje naar elkaar gekeken, waardoor de voorsprong alleen maar groter werd en ze dus als eerste over de streep kwam. In de sprint zakte ik in de bocht iets naar achteren, maar op het laatste stuk kon ik gelukkig nog een aantal dames voorbij rijden, wat resulteerde in een 8e plek. Gelukkig in de top 10 en hopen dat ik de volgende keer wel bij de ontsnapping kan zitten.

Nadat we de B-rijders hebben gekeken en een lekkere warme kop thee hebben opgedronken gingen om 19.30 ook de dames van start. Al vrij snel ontstond er een kopgroepje met daarin Britt. Deze houdt even stand, maar wordt daarna teruggepakt door het peloton. Er volgden nog verscheidene andere uitlooppogingen, met Cenned ladies, maar allemaal zonder succes. Het peloton heeft er zo te zien veel zin in, want het tempo ligt behoorlijk hoog en de eerste afvallers moeten de koers verlaten. Ook Aggie zat wat achterin en Alida dacht; dit wordt niks met Aggie, maar een ronde later reed ze samen met nog iemand voor het peloton. Jammer genoeg hield dit ook geen stand.

Met nog ongeveer 30 ronden te gaan zagen we Ankie, achter Yvonne Spigt aan, wegrijden uit het peloton. Dit verbaasde ons een beetje, want Ankie had van tevoren tegen Alida gezegd dat ze zich niet heel goed voelde vandaag. Maar deze ontsnapping zag er goed uit. Er sloten nog 5 andere dames aan en ze kregen vrij snel een gat van ongeveer 150-200m. Toen begonnen er weer groepjes uit het peloton te springen om het gat dicht te rijden. Birgit en Aggie zaten ook in het eerste groepje. Het zou mooi zijn als dat groepje ook de aansluiting met de kop zou kunnen maken dachten wij langs de kant. Met nog ongeveer 20 ronden te gaan werd het gat naar de kop niet echt kleiner en het zou dus te lang duren voordat de kopgroep een ronde op het peloton zou gaan pakken. Dus Alida besloot de achtervolging af te kappen en Aggie en Birgit gingen rechtop staan. Niemand anders van het peloton probeerde nog weg te komen en met nog 17 ronden op het bord sloot de kopgroep aan. Het was een kopgroep van 7 dames, dit betekende dat het peloton de bel op 6 zou krijgen. Dit werd goed gecommuniceerd met de dames en dus konden ze zich opmaken voor de finale. In de laatste ronden voerde Birgit het tempo van het peloton op en sprintte naar een keurige 9e plek. Aggie reed naar een 15e plek en Britt kon ook mooi meesprinten naar een 27e plek.

Nu werd het spannend, want de overgebleven dames moesten nog 5 ronden rijden. Het tempo ging eruit, want niemand wilde op kop doorrijden. Uiteindelijk kwam Ankie op kop, maar ze kreeg het voor elkaar om snel weer in tweede positie te komen. Bij het horen van de bel werd er tempo gemaakt en in de laatste bocht ging Ankie de sprint aan, een perfecte timing. De laatste honderd meter waren zenuwslopend. Zal ze het redden om op het podium te komen? Een paar seconden later wisten we het antwoord. Er kwam nog een treintje van 4 dames om Ankie heen en ze werd dus 5e. Een super goede prestatie natuurlijk. Na de finish kwam ze helemaal uitgeteld bij ons en plofte op een koelbox neer. Het bleef stil en ineens zegt Ankie vragend en verbaasd: “Waarom zeggen jullie niks?” En we beginnen allemaal te lachen. Wij dachten namelijk, die moeten we even laten uitpuffen voordat we wat zeggen.

Al met al was het weer een mooie avond, op naar volgende week.

Groetjes, Nienke

zaterdag 7 november 2015

KPN Cup 3 - Deventer

Vandaag is het al weer 7 november, maar de temperatuur doet vermoeden dat het nog september is. Gelukkig bewijzen de prachtige geel en rood gekleurde bladeren aan de bomen, die we onderweg naar Deventer veel zien, dat het toch in ieder geval al herfst is.

We hebben vandaag vroeg afgesproken op de ijsbaan; we moeten eerst nog even een mooie groepsfoto maken voor op de ansichtkaarten. Als ik aankom, kan ik nog net de finale van de regio-top dames zien. Nienke zit goed voor in het peloton, schuift rondje voor rondje meer naar voren en na een goede eindsprint wordt ze 5e. Met een rood hoofd waarschuwt ze ons vast voor de warmte straks tijdens onze wedstrijd. Wij hijsen ons ook alvast in onze schaatspakken, maken snel een paar foto’s, drinken nog even koffie/thee, lopen bij Jurjen langs voor wat verzorging vooraf en willen dan gaan inlopen. Als we langs een KPN-kraampje lopen vragen Alida en Ankie of wij (Aggie, Britt en ik) al aan het rad hebben gedraaid. Nee, dat hadden we nog niet, dus moeten we dat eerst nog even doen. Ik geef een slinger aan het rad, en pak de grote prijs: een heerlijk THERME douchepakket. Aggie heeft minder geluk en wint een kleine prijs (een doosje pepermuntjes), Britt is dan de laatste die mag draaien. Het rad blijft nipt hangen op … de grote prijs. Met de gedachten ‘de eerste prijzen van vandaag zijn vast binnen voor team CENNED’ gaan we inlopen.

Na het inlopen wil ik mijn pak aantrekken, maar het is warm in de kleedkamer, dus ik moet mezelf enigszins in het pak wurmen. Snel naar buiten, hopelijk is het daar koeler, schaatsen aan en het ijs op. We hebben ruim tijd om in te rijden en het ijs te verkennen. Al in de eerste ronde voel ik een gat, maar de ronde daarna kan ik hem niet meer vinden, er ligt zo veel water op het ijs. Een nadeel voor dat gat, en eventuele andere gaten die je daardoor niet kunt zien, maar een voordeel omdat het ijs daardoor waarschijnlijk wel redelijk goed blijft glijden en niet zo snel aan zal slaan onder deze zomerse omstandigheden.

Dan klinkt eindelijk het startschot, en zijn we begonnen aan onze 3e wedstrijd over 70 rondes. Het tempo ligt niet hoog de eerste paar rondes, iedereen zoekt een goede positie. Al snel hoor ik een valpartij achter mij, het tempo gaat nog meer omlaag om de slachtoffers terug te laten komen. Als die weer terug in het peloton zijn, gaat de gaskraan even open, het peloton vormt een lang lint en vlak voor mij valt een gaatje. Ik schiet er buiten omheen en kan aansluiten, Aggie zat er al voor en als ik achter om kijk, zie ik nog meer CENNED-blokjes direct achter mij. Als het tempo nu zo hoog blijft, dan wordt het nog wel een zware wedstrijd, maar daar houden we wel van. Echter, het hoge tempo is slechts van korte duur. Daarna volgen wel veel demarrages, Ankie en ik zitten er eigenlijk altijd bij. Maar de samenwerking in die kopgroepjes is niet best en dus strand elke poging helaas. Maar dan, we moeten nog ongeveer 20 rondes, weer een kopgroep. Eerst 2 dames, maar Aggie ziet het gevaar en springt er snel naar toe. Dit zou wel eens goede kans van slagen kunnen hebben, Ankie, Britt en ik schuiven naar voren en stoppen af. Er springen nog een paar dames naar toe, steeds van andere ploegen, en dus komen er ook steeds meer ploegen helpen afstoppen. Daardoor wordt het gat heel snel heel groot. Het rondenbord staat op 8, Ankie en Britt zitten vlak bij me, en ik hoor hen vragen of we de bel nu op 6 krijgen of niet. Voor mijn gevoel is de kopgroep nog niet aangesloten, maar lang kan dat niet meer duren. Dus misschien moeten we inderdaad wel vroegtijdig afsprinten. En dan hoor ik de speaker roepen dat we inderdaad de bel op 6 krijgen. Britt wil tempo aan maken, en springt naar de kop van het peloton, het is nog maar 700m te gaan, maar ze trekt het peloton in een lang lint. Ankie zit er vlak achter, en ook ik kan mooi van Britt haar versnelling profiteren. Bij het ingaan van de laatste bocht passeer ik Britt, die nog steeds op kop lag, in de laatste 100m komt er niemand meer over mij heen. In mijn ooghoek zie ik Ankie vlak achter mij zitten, we worden 1e en 3e van het peloton, en ook Britt finisht nog goed voorin.
Daarna is het nagelbijten tijdens Aggie haar finale in de kopgroep. Janneke Ensing is al ver vooruit, dus winst is onmogelijk, maar het podium is zeker haalbaar. Met z’n vieren staan we langs de kant. Er wordt gedemarreerd, Aggie rijdt het gaatje dicht. Er wordt weer gedemarreerd, Aggie rijdt het gaatje dicht. Onee, zou ze dat nou wel doen? Ze doet te veel, we denken het allemaal. En dan, met nog iets meer dan een ronde te gaan, wordt er weer aangezet, en weer springt Aggie er achter aan. Is dit te vroeg, of gaat ze het redden? De bel klinkt, het gaatje wordt groter, ze zijn met z’n tweeën, Aggie zit er mooi strak achter. De laatste bocht, Aggie schuift naar buiten. Het peloton lijkt een klein beetje dichter bij te komen, maar dan zet Aggie nog één keer aan. Met z’n allen schreeuwen we onze longen uit ons lijf: “Kom op Aggie!!” De dame voor haar, Daniëlle Lissenberg-Bekkering, pakt ze net niet meer, maar het peloton achter haar komt ook niet meer voorbij en dus komt ze als 3e over de finish. De ontlading is groot, bij haar en bij ons, wat een mooie avond.

Birgit

zondag 1 november 2015

KPN Cup 2 - Utrecht / Mass start 2 - Enschede

Een weekend met punten

Zoals vaak na een wedstrijd ben ik de vanmorgen vroeg wakker. Buiten begint het al te dagen en zinkt een vogel zijn hoogste lied. Ik denk terug aan gister (zaterdag 31 oktober), de bel, de laatste ronde en Aggie in de kopgroep vlak voor het peloton. Maar voor het zover was even terug naar het begin van dit mooie sportweekend.

Voor we aan de tweede marathon van dit seizoen beginnen hebben we eerst een fotoshoot met twee van onze sponsoren Heatpax en 30seven. Van Heatpax krijgen we heerlijke warmtezakjes voor in handschoenen en schaatsen voor onder koude omstandigheden. Een noviteit van 30seven is hun nieuwe bodywarmer met warmte-element en wij krijgen er allemaal eentje voor tijdens koude fietsritten en wedstrijden op natuurijs. Helemaal top!
Dan snel een rondje dribbelen en voorbespreken. De wedstrijd start wat onrustig en Aggie en ik zitten achterin. Buitenom probeer ik wat plekjes te winnen. Een val vlak voor me zorgt ervoor dat een paar dames de baan uitvliegen, gelukkig kan ik ze ontwijken. Dit seizoen hebben de tussensprints die meetelden voor het klassement plaats gemaakt voor premiesprints met een dagprijs. Afhankelijk van de organiserende baan worden er wel of geen sprints verreden. Vandaag staan ze wel op het programma maar het lijkt erop dat ik te ver van achter zit om mee te kunnen doen. Dan valt het ineens stil en kan ik een paar plaatsjes opschuiven. Mijn benen voelen goed en de eerste sprint is voor mij. Die is de pocket. Er volgen wat verschillende aanvalletje maar niemand lijkt weg te kunnen komen. Tot na de tweede sprint er ineens een gat ontstaat. Een kopgroep van zes met Aggie erin weet een flink gat te slaan. Door het harde rijden van o.a. Carien Kleibeuker valt het na een aantal ronden toch weer uit elkaar. Drie dames zonder Aggie blijven over, maar ze geeft niet op en heeft een maatje gevonden in Corina Strikwerda. Rondjes lang bungelen ze tussen kopgroep en peloton. De finale is nu echt in zicht en in het peloton maken de sprintkanonnen zich klaar. Birgit, Britt en ik proberen na het nodige afstopwerk om voorin te blijven. De bel klinkt en we zien het gaatje naar Aggie kleiner worden. Ja, ze redt het net en wordt vierde. Met een 8ste en 16de plek voor Birgit en Britt en een 24ste voor mijzelf doen we goede zaken voor het ploegenklassement waarin we vandaag 1ste worden. Hierdoor stijgen we een plaatsje in het algemeen klassement naar de 2de plek. Dit was wel een hele gave wedstrijd.



Na een ontspannen nacht in B&B De Groene Brug in Delden maken Aggie en ik een rondje op de fiets om de benen los te trappen. Verder brengen we de dag door met heerlijk relaxen en studiosport kijken in afwachting van de mass-start in Enschede die nog op ons programma staat voor vandaag.

Birgit en Aggie starten net als in Leeuwarden in de A-groep en Britt en ik in de B-groep. Nienke mag vandaag helaas niet van start. Na een lekker warming-upje waarin we de benen toch wel wat voelen door de wedstrijd van gister staan we om 18.00uur aan de start. Met startnummer 1 en 2 staan we helemaal vooraan opgesteld en rijden we de lose ronde op kop. Dan klinkt het startschot en probeert Britt haar positie in te nemen voor de eerste tussensprint. Ze voelt in de laatste paar meter dat er een paar dames over haar heen komen dus besluit geen verdere energie te verspillen. Door naar de volgende sprint. Ik heb op deze mijn zinnen gezet en kan in de bocht binnendoor bij mijn voorganger. Op de finish druk ik mijn schaats naar voren. Het is close, de jury doet er even over om de filmbeelden te bekijken maar uiteindelijk hoor ik onder de wedstrijd dat ik de 5 punten binnen heb. De race gaat ondertussen door en het tempo zit er goed in. Twee dames zijn weggesprongen en de derde sprint laat ik aan mij voorbij gaan. Dan op naar de laatste paar ronden, nog even alles eruit persen. We finishen als 5de en 9de en kunnen tevreden zijn.
Dan zijn Aggie en Birgit aan de beurt. Het deelnemersveld is sterk te noemen, hier zijn immers startplekken voor de World Cups te verdienen. Het wedstrijdtempo ligt enorm hoog maar Aggie weet er na de inspanning van gister toch nog een puntje in één van de tussensprints uit te slepen. Birgit kon helaas geen potten breken maar ondanks dat kan ze terug kijken op een geslaagd raceweekend na gisteren ook nog een 3km in 4.25.68 te hebben gereden.

Al met al kunnen we terug kijken op een mooi sportweekend met fantastisch teamwerk. Op naar Deventer volgende week.

Groetjes,
Ankie