zondag 29 september 2013

Trainingsweekend zaterdag 28 en zondag 29 september

Trainingsweekend Team Cenned in Heerenveen en Groningen. Nadat er al wat ijstrainingen op de doordeweekse avonden waren geweest was het nu tijd voor een weekend ijs. Schaatsen in Thialf en een fietsrondje in Friesland op zaterdag. Op zaterdag zonder Annemarie die nog op het NCK tijdrijden met de Swabo Ladies aan de bak moest.
Zondagmorgen sloten er bij het fietsrondje nog wat andere gasten aan. De ladies van Regioteam Intersport Jan Bols en een paar fiets/schaatsmannen maakten er een mooie trainingsgroep van. Ter afsluiting op zondagmiddag ijstraining in Thialf. Sparringpartner voor deze dag Jolanda Spruit, mocht zich ook even lekker uitleven in de rondjes op kop. Poeh, die is het schaatsen echt nog niet verleerd. Weer een goed en gezellig trainingsweekend in the pocket. Nu mogen de wedstrijden wel komen. We hebben er zin in.


Tot ziens in Amsterdam bij de eerste marathon dan maar.
Groetjes, Alida Pasveer.

zondag 22 september 2013

Trainingskamp Schaatsteam Cenned in Limburg

Het is vrijdag 20 september. We vertrekken met de Team Cenned bus van co-sponsor Stichting Phusis naar Limburg om de Mergelheuvelland2daagse te fietsen. Een lang weekend heerlijk fietsen in Limburg om de laatste puntjes op de I te zetten van de voorbereidingen voor het marathonseizoen. Helaas is Margryt niet mee, een ontstoken verstandskies gooit de trainingen in de war. Als sparringpartner gaat daarom dit weekend Kimberly van den Berg met ons mee. We overnachten in het voormalige klooster van Pater Damiaan in Simpelveld. Op vrijdagmiddag hebben we een relaxt rondje als warming up gefietst. Tenminste dat was de bedoeling. Maar bij de voet van de Keuterberg langsfietsen vraagt er natuurlijk wel om om “even” omhoog te rijden!


Zaterdag 21 september leek het bij de start in Sint Geertruid eerst wat bewolkt en fris maar werd het later op de dag fantastisch fietsweer. De route van 160 km ging grotendeels door de Belgische Voerstreek. Annewil, Annemarie, Birgit en Kimberly hebben alle pittige klimmetjes wel gehad. De route van Alida was wat korter, 95 km vond ze ook ver genoeg.

Zondag 22 september scheen de zon en was het prachtig nazomerweer. Voor de bikkels stond er 120 km door het mooiste deel van Limburg op het routeschema. Nadat Birgit in het Zwarte Woud de bolletjestrui had veroverd was het hier in Limburg Annewil die de bolletjestrui aan mocht. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat er twee dagen goed gefietst en erg goed getraind werd. Mooie basis voor de winter.


zondag 8 september 2013

Zomaar een rustig duurritje. Of …

Nog minder dan vijf weken te gaan, en dan staat al weer de eerste wedstrijd van het nieuwe marthonseizoen op het programma. En na de mooie trainingsweek met het team mogen de lange, rustige duurritjes in de aanloop naar het seizoen natuurlijk niet ontbreken. En dus stond er vandaag eentje op mijn programma. Eigenlijk samen met een groepje fietsvrienden, maar de mannen krabbelden snel terug toen de weersverwachting slecht bleken te zijn. En toen ik om 9 uur wakker werd van de hevige regen, leek het mij toch wel een verstandige keuze. Maar al na een uurtje stopte het met regenen en toen ik iets voor 11 uur buienradar.nl bekeek zag het er toch gunstig uit. Dus stapte ik uiteindelijk alleen op de fiets voor dat rustige duurritje.

De weg was op veel plaatsen al droog, het zonnetje begon zelfs al te schijnen en dus peddelde ik rustig naar de ringvaart van de Haarlemmermeer. Ik zat nog geen half uur op de fiets toen ik mijn achterwiel wat voelde veren. Dus stopte ik, voelde en baalde: lek. Ontelbaar vaak zit ik alleen op de fiets, en in al die keren had ik nog nóóit één lekke band gehad. Maar ja, eens moet de eerste keer zijn. Gelukkig had ik een reservebandje, een pompje en een gaspatroon bij me en haalde mijn achterwiel uit de fiets. Enkele wielrenners passeerden mij, maar niemand stopte om te vragen of ik hulp nodig had. Dat had ik ook niet nodig, maar ze konden het toch op zijn minst vragen?! Na een paar minuten stapte ik weer op en vervolgde mijn rit. Even schoot de gedacht door mijn hoofd “wat als ik nu weer lek rij, want ik heb geen tweede bandje bij me”, maar al snel zat ik weer lekker in mijn ritje. Voor mij doemde een mannelijke wielrenner op, waarschijnlijk was hij met net als gepasseerd toen ik mijn bandje aan het wisselen was. Heel langzaam kwam ik dichterbij, haalde hem in en groette netjes. Hij zei groette niet terug, zoals de meesten overigens, maar pikte wel aan in mijn wiel. Ach ja, anders moet ik toch ook in mijn eentje tegen de wind op boksen. Zo reden we kilometers lang, ik op kop en hij uit de wind in mijn wiel. We draaiden een beetje, nog meer tegenwind, en dus zakte mijn tempo een beetje. Het gaat immers om mijn hartslag en niet om mijn snelheid. Daar dacht hij duidelijk anders over, en passeerde mij. Maar ook hij vergistte zich in de wind, en in de kilometers die volgden  bleef hij 100 meter voor me rijden. Mijn dieseltje was inmiddels opgewarmd, en dus kwam ik toch weer dichterbij, en passeerde hem uiteindelijk weer. Hij sloot weer aan, maar in het drukke verkeer was ik toch wat brutaler dan hij dacht en ‘loste hem’.  Een triomfantelijk gevoel maakte zich meester van mij en ik trapte verder. Niet veel later moest ik stoppen voor een stoplicht. Ik hoorde achter mij  schoenen uit de pedalen klikken, en onbewust zette ik even extra aan toen het licht op groen sprong. Al snel reed hij me voorbij, maar bleef steken op een paar meter. Hij keek een keer om, en niet veel later sprintte hij weg. Ah, die is ook echt aan het trainen! Maar het was een schijnbeweging, want in de kilometers die volgende deed hij het niet nog een keer. En wederom werd het gaatje kleiner, haalde ik hem in en sloot hij aan in mijn wiel. Ja hoor, daar gaan we weer… Ook hij moest en zou deze dame voor blijven, want al snel werd ik weer ingehaald door hem. Hij keek een paar keer achterom, even twijfelde ik. Toch pikte ik uiteindelijk aan, en hij schakelde een tandje bij. De wind kwam inmiddels van achteren, en dus schakelde ik ook een tandje bij. Ik was nu toch ook wel getriggerd en wilde niet meer lossen. Mijn hartslag steeg en zo eindigde mijn rustige duurritje toch iets intensiever. Maar ja, dat is dan toch de topsporter in mij. Was dat het ook bij die mannen, of was het bij hun gewoon hun ego?

Birgit