Ik ben een beetje een diesel, dus sinds een paar jaar stap ik zaterdagmiddag eerst op de fiets. Eigenlijk altijd thuis op de Tacx, voor de tv met een opgenomen programma van ongeveer een uurtje. Net lang genoeg om de benen los te fietsen, en de reclame-onderbrekingen kan ik dan mooi gebruiken om even iets harder te trappen (spanning op de benen, hartslag een beetje omhoog). Maar met dit soort weer lijk ik wel gek als ik binnen op de Tacx stap, en dus ga ik vanmiddag buiten een rondje fietsen. Langs de Amstel, richting Ouderkerk aan de Amstel, dan de Ronde Hoep, en weer terug langs de Amstel naar huis. Al langs de Amstel valt me op dat ik vandaag niet de enige ben die besloten heeft een rondje te gaan fietsen, er zijn meer fietsers. Ik zie veel mensen in korte broek en T-shirt rijden; zelf twijfelde ik maar het is vandaag 1 november en dus vind ik dat dat toch eigenlijk niet meer kan en trek mijn arm- en kniestukken aan. Al peddelend dwalen mijn gedachten af: “zou het bij minder zonnig weer ook zo druk zijn als nu?” (waarschijnlijk niet denk ik) en “dit is toch wel ideaal weer voor een lange duurrit” (maar ja, we hebben vanavond wedstrijd en hopelijk is het morgen ook nog zulk weer). Dus na iets meer dan een uurtje zet ik thuis mijn fiets weer aan de kant, pak mijn schaatsen en vertrek richting Utrecht.
Vandaag zou Annemarie weer starten, maar al aan het begin van de week liet ze ons weten dat ze voorlopig nog even geen wedstrijden zal rijden. We balen er allemaal van, we gunnen het haar zo ontzettend, maar het gaat nu helaas echt nog niet. Toch is ze er in Utrecht wel bij, en zorgt voor de belangrijke morele support. Door regiorijdster Britt staat er trouwens gelukkig wel een complete CENNED-ploeg aan de start. Zij heeft van ons allemaal het drukste programma; naast de landelijke marathons op zaterdag rijdt zij ook haar regiowedstrijden op zondag. Dat betekent voor haar bijna elk weekend twee wedstrijden, en dat lijkt ze goed aan te kunnen: twee weken geleden werd ze al 3e en vorige week zelfs 2e.
Enkele rijdsters van andere ploegen ontbreken in Utrecht, zij hebben in Heerenveen het NK afstanden al gereden. Maar vandaag gaan wij uit van onze eigen krachten, we willen zelf een paar keer in de aanval gaan en in ieder geval bij elke kopgroep meezitten. We missen dan toch de eerste kopgroep, maar die wordt al snel teruggereden. Ik wacht even wat er gaat gebeuren, en precies op het moment dat ik van achter naar voren wil rijden wordt er aangezet. Ik spring meteen mee, maar veel voorsprong krijgen we niet. Enkele rondes later ontstaat er weer een groepje en weer zit ik mee. Er sluit een tweede groepje aan, met Maria daarin, maar het tempo valt een beetje stil. Hoewel de eerste serie sprintjes er bijna aankomt besluit ik toch door te versnellen. Ik krijg 3 andere dames mee, en de bel luidt voor de eerst sprint. We sprinten er niet om, doorrijden en meters pakken zijn op dit moment belangrijker. Dat lukt, en bovendien sprokkel ik zo nog even mooi 3 punten mee voor het klassement. We hebben een halve baan voorsprong, maar lijken dan niet echt meer dichter bij te komen. Ronden lang rijden we kop over kop, mijn benen gaan protesteren en op kop van het peloton wordt af en toe gedemarreerd. Ineens zien we dan toch de staart van het peloton in de rug, nu moeten we doorrijden. Eén van de drie andere dames moet lossen, en dus lijkt een podiumplaats er in te zitten. Maar dan ineens wordt er aangezet in onze kopgroep. Ik kan de versnelling niet aan en zie dat het gaatje tussen mij en de andere twee steeds groter wordt. Mijn benen willen niet meer, en na een paar ronden geef ik op. Ik laat mij terugzakken naar het peloton, hopelijk kan ik een beetje herstellen, al komt de tweede serie tussensprintjes er meteen aan. Het gaat hard, ik bijt op mijn tandvlees en wonder boven wonder herstel ik. Maria wil eigenlijk nog wel een keer demarreren maar krijgt niemand mee. We maken ons langzaam op voor de eindsprint. Er ontstaat een mooi CENNED-treintje, helaas midden in het peloton in plaats van op kop, maar het geeft een goed gevoel. Na een ronde raken we elkaar in het gedrang helaas al weer kwijt, en samen met Ankie rij ik naar voren. Ankie op kop, en ik zeg tegen haar dat er zo echt wel wat omheen zal komen. Uiteindelijk gebeurt dat ook, maar helaas zakken wij ook weer te ver naar achteren. Nog maar een paar rondes voor we de bel krijgen, zie ik Maria op kop van het peloton rijden. Ik wil ook naar voren en kan als tweede aansluiten in het treintje. Dat is mooi, nu blijven zitten en wachten tot te bel klinkt. Met nog 300m te gaan tot de finish stap ik naar buiten, en zet de sprint in. Rechts van mij komen een paar dames langs zij, maar toch vooraan het sprintgeweld duik ik het laatste rechte stuk op. Maria zit vlak naast mij, en samen sprinten we voor wat we waard zijn; het worden een 7e en 8e plek. Ankie en Britt finishen in de tweede helft van het peloton op de 37e en 39e plek. Een mooie wedstrijd, een mooie uitslag, en toch ben ik teleurgesteld. Gelukkig is het seizoen nog lang, en komen er hopelijk nog veel meer van dit soort kansen.Birgit
