Het valt niet mee om over te stappen van natuurijs naar kunstijs en dan ook nog een goeie koers te rijden, tenminste niet voor mij. Over het algemeen hang ik 'er lekker tussenin' en de timing is ver te zoeken. Mede daarom vond ik het een beetje jammer dat de wedstrijd in Kardinge gepland stond na terugkomst van de Weissensee. Dit is de baan waar ik sinds mijn 8ste levensjaar mijn rondjes rijd, de baan die ik op mijn duimpje ken en waar veel vrienden en bekenden langs de kant staan. Kortom, de baan waar ik graag goed wil rijden.
Wat wel heel fijn is, is dat ik dus niet heel vroeg op de dag al in de auto hoef te stappen. Vandaag kan ik lekker rustig aan doen, op mijn gemak boodschapjes halen en nog een beetje luieren. Rond 18.00 uur loop ik de vertrouwde hal binnen en klets ik eerst even met een journalist van RTV Noord, hij maakt een reportage over de wedstrijd van vandaag en wil mij en trainingsgenootje Nynke (Pellikaan) graag even spreken, omdat we dit jaar voor het eerst (weer) meedraaien op het hoogste niveau. Toch wel een beetje spannend, zo'n camera op je hoofd, gelukkig weet ik te voorkomen dat ik struikel over mijn woorden en gaat het allemaal behoorlijk vlotjes.
De wedstrijd zelf verliep ook vlotjes, als je kijkt naar de rondetijden. Er wordt behoorlijk door gereden, om het zo maar te zeggen. Ik heb mezelf voorgenomen om lekker de kat uit de spreekwoordelijke boom te kijken, maar dit lukt me uiteindelijk niet. Ik wil me toch graag laten zien en spring met 2 kopgroepjes mee. Helaas worden ze beide teruggepakt. Als de volgende, wat later blijkt definitieve, groep wegrijdt zie ik Birgit meespringen. Gelukkig, we zitten er gewoon weer bij. Nienke, onze regiorijdster, zie ik even later haar jasje aantrekken. Ze heeft prima meegedraait, nadat ze eerder vandaag ook al het NK voor junioren reed. Petje af hoor, 2 wedstrijden op 1 dag, dat valt niet mee!
In de ronden die volgen constateer ik dat ik in natuurijsvorm verkeer.... De wil is er wel, de conditie ook, maar die verdomde bochten he?! Om dan over de explosiviteit nog maar niet te beginnen...In de finale proberen Aggie en ik, samen met een dame van Egbert Egberts, nog weg te komen, maar helaas wordt ook deze poging te niet gedaan.
In de finale zoek ik Aggie op, we beginnen mooi vooraan aan de slotfase van onze koers. Helaas verlies ik wat plekken, vooral doordat het hoofd er niet goed bij is en ik me vooral afvraag of er altijd al zoveel dames in de baan waren en hoeveel ijzers er nu wel niet in mijn buurt zijn.
Het echte slotstuk bekijken we vanaf de kant. We zien Birgit een verwoede poging doen om weg te komen uit de groep dames die om de bloemen strijden, ze rijdt sterk en geeft alles, maar helaas levert het geen podium op.
Na afloop klets ik nog wat na en bespreek ik vooral het komende natuurijs, in Zweden. Hopelijk gaat het daar beter dan vandaag.
Britt
