zondag 8 februari 2015

KPN Grandprix 3 & 4 - Zweden

Net een paar dagen thuis vanuit Oostenrijk en daar gaan we alweer... Deze keer gaat de reis naar Zweden, Falun om precies te zijn. Op woensdag vertrekken Alida en ik, redelijk vroeg, vanuit Groningen. In Zwolle zou Ankie zich bij ons moeten voegen, echter vanwege onduidelijke navigatie door eerder genoemden komt ze in een andere wagon terecht en zien we elkaar op Schiphol. Hier ging het overigens nog bijna helemaal de mist in: Alida en ik waren in een gesprek verwikkeld, waardoor we iets te laat richting de uitgang van de trein gingen. Mensen wilden niet aan de kant, de deuren gingen al dicht... Ik kon nog net naar buiten springen, maar Alida stond nog in het gangpad. Dankzij adequaat handelen van mede-reizigers, ze trokken met gevaar voor eigen handen de deuren van de trein weer open, lukte het ons om uit het voertuig te komen.
Goed en wel in het luchtruim begon de hachelijkheid opnieuw.. Ik zat aan de andere kant van het vliegtuig, bij de mannen van Telstar-Primagaz. Hier is natuurlijk niks mis mee, echter op een gegeven moment 'rook' ik onraad. Of beter gezegd: ik zag onraad.. De mannen doken heel diep in de truien, hoofden waren nauwelijks nog zichtbaar. Steeds meer mensen om ons heen volgden hun voorbeeld. Ik was ontzettend verkouden en had geen idee wat er aan de hand was. De woorden van mijn achterbuurman waren: je verkoudheid is een zege, geloof mij maar! Een kind dat naast hen zat had overgegeven en een bedwelmende stank verspreidde zich in ons zitgedeelte. Er werden zelfs mensen geëvacueerd. Ik ben zelden zo blij geweest met een verstopte neus!
Onze volgende halte was, de auto-verhuur. Alhier kregen we te horen dat de auto's op waren. Pardon?! Waarom reserveren we dan?! Er zat niks anders op dan rustig gaan zitten wachten, wat eten en een koffie drinken op kosten van een concurrerend verhuurbedrijf. Gelukkig werd het probleem snel opgelost en konden we onze reis vervolgen.
Tijdens de tocht naar Falun speurden we de omgeving af naar (ijs)beren, (pool)vossen en elanden, helaas zonder al te groot succes.
Na aankomst werden de boodschappen gedaan, ook dit ging niet zonder slag of stoot. We waren het dan wel snel eens over de inhoud van de kar, het afrekenen ging een stuk minder vlotjes. Het probleem lag aan onze zijde, een combi van niet goed nadenken en de vermoeidheid zullen we maar zeggen.... Uiteindelijk is het goed gekomen en konden we richting hostel.
's Avonds nog even wat spelletjes doen en dan redelijk op tijd naar bed, want morgen moet er gekoerst worden.

Op donderdag staat Grandprix nummer 3 op het programma, een tocht over 80 kilometer. Vanaf het begin van de wedstrijd hebben de dames de gang er goed in. Er vormen zich diverse kopgroepen, waarin meestal CENNED dames aanwezig zijn. Ook ik waag een keer de sprong, want ik voel me goed. Samen met Danielle, Elma en Cindy rijd ik een flink stuk voor het peloton uit, ik voel een beetje blijdschap: wauw, ik zit mee en dan meteen in een groepje met 3 andere grote ploegen. Helaas is het geluk van korte duur: juist op dat moment worden we ingehaald voor het mannenpeloton, dat betekent benen stilhouden, rechtop rijden en wachten tot de mannen passeren. Bij de mannen zijn de overgebleven vrouwen aangesloten en zo worden we, even snel als de vlucht begon, weer opgeslokt in de groep. Ankie heeft inmiddels de koers moeten verlaten, ze is hard op haar knie gevallen en kan niet meer verder. Enkele ronden later komt ook Birgit, voor de 3e keer inmiddels, ten val en ook zij meldt zich bij Alida. Zaterdag nieuwe kansen! Ikzelf kom 15 kilometer voor de finish redelijk hard ten val, ik moet echt even bijkomen van de klap. Als ik opsta komt er een toerrijder naast me schaatsen en hij spreekt de bemoedigende woorden: meisje, jij komt echt niet weer bij het peloton! Nog bedankt meneer... Hij krijgt overigens wel gelijk, ik rijd alleen mijn laatste ronden. Zo dicht bij de eindstreep en dus een klassering (heb ik hard nodig vanwege mijn positie op de ranking, waardoor ik rechtstreeks een landelijk nummer toegewezen kan krijgen) besluit ik nog even een stuitergelletje te nemen en door te kachelen. Het mierzoete goedje doet zijn werk, ik kom redelijk fris over de streep en stuiter ongeveer van het bankje van tevredenheid. Natuurlijk baal ik van mijn val, maar de koers verliep heel goed en ik heb mijn rankingpunten binnen. Laat zaterdag maar komen!
In de loop van de middag blijkt mijn linkerknie toch behoorlijk gehavend te zijn, hij is naast blauw ook dik en warm, een privé kacheltje voor onderweg, zo zou je het kunnen noemen. Goed ijzen, af en toe een ibuprofen en het been omhoog houden dan maar.

's Nachts heb ik het idee dat mijn stuitergel nog steeds zijn rol met verve vervuld: vol energie probeer ik de slaap te vatten. Dit lukt maar matig. Gelukkig is het morgen een rustdag en hoeven we niet heel vroeg op.
De volgende ochtend concludeer ik dat de knieën en ellebogen behoorlijk blauw zijn, in principe geen ramp ware het niet dat de linkerknie niet goed mee wil bewegen. Het geheel is nogal pijnlijk, terug in Nederland blijkt er een kneuzing op de knie te zitten. Tijdens het ontbijt wordt de wedstrijd van gisteren nog even vanuit verschillende oogpunten belicht: de mannen van Selecteq weten het fijne van de mannenkoers en de dames van Okkinga vullen onze conclusies m.b.t. de damesstrijd aan. Vervolgens besluiten we dat ik vandaag niet het ijs op het ijs ga, maar een wandeling maak, met Ankie en Alida. We drinken een bakje koffie, eten een soort gebakje en kijken naar Birgit, die wel haar rondes maakt. 's Middags vereren we de lokale sportzaak met een bezoekje, iets wat meerdere ploegen die dag doen. We kopen hier en daar wat leuks. Of heel veel leuks, zoals Birgit, en keren terug naar het hostel om te koken, een spelletje rummikub te spelen (inmiddels vaste prik) en de koers van morgen door te spreken.

Op zaterdag staat Grandprix 4 op de agenda, we rijden vandaag 100 kilometer. Tijdens de eerste ronde merk ik al dat mijn knie niet heel erg blij is met alle activiteit van dat moment en vrees ik dat het vandaag zwaar gaat worden. Het enige wat ik in mijn hoofd heb is klasseren, ik wil koste wat kost mijn puntjes binnenhalen. Na een ronde of 7 a 8 kom ik in een groepje met gelijkgestemden terecht. We zijn met z'n 4-en en motiveren elkaar met teksten als: opgeven is in deze groep geen optie! Kom op meid, doorrijden! Niemand uit deze groep stopt, we hebben elkaar nodig! Met dank aan Marleen (Molenaar) geven we onszelf de naam 'mongolenwaaier', we stofzuigen achterblijvers op en vormen een waar pelotonnetje. Het is een zware tocht, het waait erg hard, onze lichamen doen pijn en het ijs is er niet beter op geworden, maar we halen het. Zelden ben ik zo blij geweest bij het horen van een bel. Wauw, nog 1 ronde en dan hebben we het gehaald! Wat ben ik blij dat ik vandaag deze meiden om me heen had, ik heb ze echt nodig gehad! Bedankt Anneke & Kristine en in het speciaal Marleen & Akke, motivators of the day!
Na afloop van de dameskoers besluiten Alida, Birgit en ik nog even de finish van de mannen af te wachten. Hier krijgen we geen spijt van! Het is een geweldige koers, een waar slagveld met verschillende groepen strijders. Ik ben heel blij met de uiteindelijke winnaar, Sjaak Schipper, het is hem ontzettend gegund. En ook een beetje omdat ik hem de dag voor deze gezegd heb dat hij dit aankan, een 150 kilometer, dat het zijn koers zou worden.
's Avonds gaan we lekker uiteten en besluiten Birgit en ik, met diverse andere rijders, nog even een eindsprintje te wagen in de plaatselijke discotheek. De energie die we nog hebben leggen we op de dansvloer.

Op zondag is het alweer tijd om naar huis te gaan. Echter dit gebeurt niet voordat we een rondje Stockholm hebben gedaan, we vliegen immers pas aan het eind van de middag richting Holland. We slenteren wat door de straatjes, bekijken het oude centrum en natuurlijk de sportwinkel. Halen wat souvenirs en genieten van lokale Indiase, Mexicaanse en Thaise specialiteiten.
Aangekomen op het vliegveld blijkt onze vlucht flink vertraagd te zijn. Gelukkig is er een Starbucks op Arlanda Airport. We wachten redelijk geduldig tot we daadwerkelijk het land van de knackebrod/Dalarna paardjes/dure wijn en natuurijs verlaten. Uiteindelijk duik in rond middernacht moe, maar voldaan in mijn bed. Natuurijs zal er voorlopig niet meer inzitten, zaterdag staat Grandprix 5 op het programma, in Biddinghuizen, maar eerst: uitrusten en herstellen!

Britt