Een tijdje geleden vertelde ik over mijn eerste keer in klimmen, met de fiets. Een heel interessante ervaring, om het maar zo te zeggen, met name het afdalen bleek een stuk ingewikkelder dan verwacht.
Vandaag staat er nog een ontmaagding op het programma: ik rijd mijn eerste mass-start op kunstijs.
Wat ik hiervan vind weet ik nog niet zeker, ik word heen en weer geslingerd qua gevoelens. Op het ene moment voel ik me misselijk van de zenuwen en vervolgens bedenk ik me dat ik een goeie zomer gedraaid heb. Daarna twijfel ik over de bel: op welke ronden klinkt die ook alweer?! Gevolgd door het idee dat we zondag in de training 3x een mass-start geoefend hebben en dat deze prima liepen.
Hemeltje, wat is vandaag ontzettend vermoeiend, nog voor ik daadwerkelijk de schaatsen onder gebonden heb! Aangekomen in Leeuwarden word ik meteen herinnert aan de nieuwigheden van dit seizoen: je helm, nekkraag en handschoenen worden op het middenterrein gecontroleerd! Ok, mevrouw, dan ga ik daar snel heen. Te snel, zo blijkt, want team CENNED is aanwezig nog voor de controleurs er daadwerkelijk zijn. Gelukkig hebben we de wedstrijdbespreking al gedaan en ben ik warmgelopen, dus ik raak niet in de stress, omdat ik dreig kostbare tijd te verliezen. Ik sta inmiddels behoorlijk stijf van de spanning, vraag me lichtelijk af waarom ik me hier ook alweer voor aangemeld heb. Ik doe verwoede pogingen mezelf te kalmeren. Ze stranden allemaal.
Na de controle van het materiaal stappen Ankie, Nienke en ik het ijs op. We toeren wat rustige rondjes en ik besluit 1 steigrung te rijden, omdat ik voor de wedstrijd altijd de neiging heb teveel te willen doen laat ik het daarbij. Het gevoel is medium te noemen, maar mijn zenuwen zijn weg, daar heb ik nu echt geen tijd meer voor. Na het inrijden stap ik in het elastiek, om met Alida de afzet nog even goed na te bootsen. Deze passen lopen lekker, ik besluit dat ik klaar ben voor de koers. Meteen na de start weet ik een plekje voorin het peloton te bemachtigen, Ankie kan er mooi bij schuiven en we beginnen goed. Ik heb mijn pijlen gericht op de eerste tussensprint en trek deze ook zelf aan. Helaas vergis ik me even in de eindstreep en stop ik 50 meter te vroeg met sprinten, waardoor ik ‘slechts’ 2e wordt. Toch mooi 3 punten, maar een klein beetje jammer is het wel. Ankie wordt 3e, we zitten duidelijk goed in de wedstrijd en blijven samen optrekken. De 2e sprint is voor een ontsnapt groepje, de 3e is voor Ankie, ze wordt 2e en pakt zodoende wederom kostbare punten. Nu is het opmaken voor de eindsprint begonnen. Ik zit in het voorste gedeelte van het peloton en besluit dat ik de goeie kont voor me heb, achter deze dame blijf ik zitten. Ze heeft volgens mij een goeie sprint. Nu blijven opletten, zeg ik tegen mezelf. Het gaat verbazingwekkend goed, ik voel totaal geen spanning meer en ben alleen maar deze met het naderende einde. Bij het horen van de bel duik ik in een gat wat aan de binnenkant van de bocht ontstaan is. Ik versnel de bocht uit en zie kansen om naar voren door te stomen, echter daar denkt een geparkeerd staande dame iets anders over. Ik stuit op een pelotongenote en verlies, doordat het me niet lukt om haar te passeren, veel snelheid. Daar gaat de sprint.. Ik ben onwijs gefrustreerd en boos op mezelf: hoe heb ik dit nou weer voor elkaar gekregen. Er komen behoorlijk wat krachttermen uit mijn mond, ik zal ze hier maar niet herhalen. In het heetst van de strijd gaat het er niet altijd even vredelievend aan toe….
Uiteindelijk vind ik dat ik tevreden mag zijn, ik heb punten gepakt en voor mijn gevoel zit de snelheid er behoorlijk in. Daarnaast reed team CENNED lekker, Nienke draaide knap mee in het peloton en Ankie en ik wisten elkaar goed te vinden. Nog even de andere dames aanschouwen, want Aggie en Birgit starten in de A-groep. Ook zij laten zich goed zien en pakken beide punten bij de tussensprints. Heel netjes, als je kijkt naar het deelnemersveld en het tempo wat gevoerd wordt. Uiteindelijk denk ik dat we ons allemaal van onze goeie kant hebben laten zien.
De kop is eraf, deze eerste keer is ook weer doorstaan en vanaf nu wordt het alleen maar makkelijker en beter.
Groetjes, Britt
