We hebben vandaag vroeg afgesproken op de ijsbaan; we moeten eerst nog even een mooie groepsfoto maken voor op de ansichtkaarten. Als ik aankom, kan ik nog net de finale van de regio-top dames zien. Nienke zit goed voor in het peloton, schuift rondje voor rondje meer naar voren en na een goede eindsprint wordt ze 5e. Met een rood hoofd waarschuwt ze ons vast voor de warmte straks tijdens onze wedstrijd. Wij hijsen ons ook alvast in onze schaatspakken, maken snel een paar foto’s, drinken nog even koffie/thee, lopen bij Jurjen langs voor wat verzorging vooraf en willen dan gaan inlopen. Als we langs een KPN-kraampje lopen vragen Alida en Ankie of wij (Aggie, Britt en ik) al aan het rad hebben gedraaid. Nee, dat hadden we nog niet, dus moeten we dat eerst nog even doen. Ik geef een slinger aan het rad, en pak de grote prijs: een heerlijk THERME douchepakket. Aggie heeft minder geluk en wint een kleine prijs (een doosje pepermuntjes), Britt is dan de laatste die mag draaien. Het rad blijft nipt hangen op … de grote prijs. Met de gedachten ‘de eerste prijzen van vandaag zijn vast binnen voor team CENNED’ gaan we inlopen.
Na het inlopen wil ik mijn pak aantrekken, maar het is warm in de kleedkamer, dus ik moet mezelf enigszins in het pak wurmen. Snel naar buiten, hopelijk is het daar koeler, schaatsen aan en het ijs op. We hebben ruim tijd om in te rijden en het ijs te verkennen. Al in de eerste ronde voel ik een gat, maar de ronde daarna kan ik hem niet meer vinden, er ligt zo veel water op het ijs. Een nadeel voor dat gat, en eventuele andere gaten die je daardoor niet kunt zien, maar een voordeel omdat het ijs daardoor waarschijnlijk wel redelijk goed blijft glijden en niet zo snel aan zal slaan onder deze zomerse omstandigheden.
Dan klinkt eindelijk het startschot, en zijn we begonnen aan onze 3e wedstrijd over 70 rondes. Het tempo ligt niet hoog de eerste paar rondes, iedereen zoekt een goede positie. Al snel hoor ik een valpartij achter mij, het tempo gaat nog meer omlaag om de slachtoffers terug te laten komen. Als die weer terug in het peloton zijn, gaat de gaskraan even open, het peloton vormt een lang lint en vlak voor mij valt een gaatje. Ik schiet er buiten omheen en kan aansluiten, Aggie zat er al voor en als ik achter om kijk, zie ik nog meer CENNED-blokjes direct achter mij. Als het tempo nu zo hoog blijft, dan wordt het nog wel een zware wedstrijd, maar daar houden we wel van. Echter, het hoge tempo is slechts van korte duur. Daarna volgen wel veel demarrages, Ankie en ik zitten er eigenlijk altijd bij. Maar de samenwerking in die kopgroepjes is niet best en dus strand elke poging helaas. Maar dan, we moeten nog ongeveer 20 rondes, weer een kopgroep. Eerst 2 dames, maar Aggie ziet het gevaar en springt er snel naar toe. Dit zou wel eens goede kans van slagen kunnen hebben, Ankie, Britt en ik schuiven naar voren en stoppen af. Er springen nog een paar dames naar toe, steeds van andere ploegen, en dus komen er ook steeds meer ploegen helpen afstoppen. Daardoor wordt het gat heel snel heel groot. Het rondenbord staat op 8, Ankie en Britt zitten vlak bij me, en ik hoor hen vragen of we de bel nu op 6 krijgen of niet. Voor mijn gevoel is de kopgroep nog niet aangesloten, maar lang kan dat niet meer duren. Dus misschien moeten we inderdaad wel vroegtijdig afsprinten. En dan hoor ik de speaker roepen dat we inderdaad de bel op 6 krijgen. Britt wil tempo aan maken, en springt naar de kop van het peloton, het is nog maar 700m te gaan, maar ze trekt het peloton in een lang lint. Ankie zit er vlak achter, en ook ik kan mooi van Britt haar versnelling profiteren. Bij het ingaan van de laatste bocht passeer ik Britt, die nog steeds op kop lag, in de laatste 100m komt er niemand meer over mij heen. In mijn ooghoek zie ik Ankie vlak achter mij zitten, we worden 1e en 3e van het peloton, en ook Britt finisht nog goed voorin.
Daarna is het nagelbijten tijdens Aggie haar finale in de kopgroep. Janneke Ensing is al ver vooruit, dus winst is onmogelijk, maar het podium is zeker haalbaar. Met z’n vieren staan we langs de kant. Er wordt gedemarreerd, Aggie rijdt het gaatje dicht. Er wordt weer gedemarreerd, Aggie rijdt het gaatje dicht. Onee, zou ze dat nou wel doen? Ze doet te veel, we denken het allemaal. En dan, met nog iets meer dan een ronde te gaan, wordt er weer aangezet, en weer springt Aggie er achter aan. Is dit te vroeg, of gaat ze het redden? De bel klinkt, het gaatje wordt groter, ze zijn met z’n tweeën, Aggie zit er mooi strak achter. De laatste bocht, Aggie schuift naar buiten. Het peloton lijkt een klein beetje dichter bij te komen, maar dan zet Aggie nog één keer aan. Met z’n allen schreeuwen we onze longen uit ons lijf: “Kom op Aggie!!” De dame voor haar, Daniëlle Lissenberg-Bekkering, pakt ze net niet meer, maar het peloton achter haar komt ook niet meer voorbij en dus komt ze als 3e over de finish. De ontlading is groot, bij haar en bij ons, wat een mooie avond.Birgit
