De wekker gaat, zoals bijna elke dag, om kwart voor acht. Ik
werd vandaag alleen iets minder goed wakker, ik sliep nog best wel vast. Maar,
1 minuut na de wekker staat Aggie al neuriënd naast haar bed. Zo word ik ook
een beetje wakker.
Op het programma staat vandaag een fietsrit met een paar
vrij korte, maar wel hele steile klimmen. Na het ontbijt starten we de fietsrit
met een afdaling, die we inmiddels al een beetje kennen, en die dus ook steeds
een beetje sneller gedaan wordt. En ik vind, voor mijn eerste fietskamp in de
bergen, dat dat bij mij ook al best wel heel goed gaat!
 |
| Core-stability op het terras. |
Na een afdaling, jaja… volgt natuurlijk een klim. Laura is
er als eerste vandoor, de rest doet nog even iets rustiger aan zodat ook ik kan
volgen. Dit is nog het rustigere deel van de rit. Ondanks dat ik ‘nieuw’ ben in
de ploeg, houden ze heel goed rekening met mij. Ik krijg ook regelmatig tips
van Ankie over hoe ik het beste de bergen op en af kan fietsen, en dat is super
fijn!
Twee uren later, een beetje op het laatste stuk, komt voor
mij de laatste klim. Deze moeten we wel op ons eigen tempo omhoog. Ik probeer
aan te haken bij de rest, maar dat houd ik niet heel lang vol. Na een paar
honderd meter moet ik uit het wiel van Nienke lossen. Het is een lange en
steile klim. Al hijgend kom ik uiteindelijk, samen met Laura, boven. De rest
staat daar te wachten. Gelukkig is ‘boven’ ook het einde van deze fietsrit voor
mij. De rest moet dezelfde klim nog een keer afdalen en dan van de andere kant
de berg nog een keer op. Zodra de rest ook terug is, beginnen we gelijk met een
core-sessie van Ankie. Na 45 minuten core zijn we allemaal wel kapot. Ook de
core-stability trainingen gaan bij mij steeds beter, al werd het me vandaag iets
moeilijker gemaakt door de spierpijn van de afgelopen dagen.
 |
| Aan het Lago Maggiore |
Er is vandaag ook nog de wekelijkse markt in Luino, die
bekend staat als een van de grootste markten van Europa. Na het middageten én een
hele snelle douche stapten we allemaal in de bus. Na een rondje over de markt
waren we allemaal wel toe aan een lekker Italiaans ijsje. En wat was ie lekker!
Eenmaal thuis waren we allemaal ook wel hongerig en het was
vandaag Nienke haar beurt om te koken. “Pasta met witte saus” noemde ze het. Wat
het dan wel echt heet is nog steeds niet bekend, maar het was wel lekker! En
veel. Maar dat mag wel, want morgen staat ons een zware fietsrit te wachten. Namelijk
een lange rit, met als “toetje” een klim van 21 kilometer lang. Dat wordt weer afzien!
Arrivederci!
Maya
