Woensdagochtend 18 januari 2017, 10:00 uur precies staan we
aan de start van de eerste natuurijsmarathon van het jaar, voor mij de eerste
Nederlandse natuurijsmarathon ooit.
De hele week was iedereen al zenuwachtig en wachtte met
smart op het moment dat Willem Hut groen licht gaf dat de eerste marathon op
natuurijs verreden zou worden. En het gebeurde. Woensdagochtend mochten we met
zijn allen afreizen naar het oh zo drukke Noordlaren, dat de hele dag in het
middelpunt van de aandacht stond.
Ikzelf kon er weinig van slapen. Zo veel spanning! De avond
ervoor een beetje fietsen, schaatsen slijpen, en tja meer kan je er niet aan
doen.
Op naar Noordlaren. Ik kwam ruim een uur voor de start aan
en zag al een hele boel rijdsters inlopen,
waardoor ik nóg een beetje
zenuwachtiger werd. In de kleedkamer was het druk. Iedereen was enthousiast en
blij, we mochten eindelijk los! Aan de baan stonden een hele hoop mensen,
journalisten met microfoons en overal grote camera’s. Tijdens dat ik mijn
schaatsen aan het aantrekken was, tikte iemand mij op mijn schouder, en toen ik
mij omdraaide stond Nicolette Kluijver achter me, met naast haar een cameraman
die een hele grote camera vasthield en zelfs een microfoonman. Ze vroeg me of
ze mij (ja, mij!!!) misschien wat mocht vragen! Ik dacht nog even; heeft u wel
de goeie? Maar dat bleek dus. Een hele bijzondere dag.
Al die hectiek werd mij een beetje te veel, bleek in de
wedstrijd. Vanaf het eerste rondje had ik kramp in mijn linker kuit, wat niet
meer overging. Na dik 20 rondjes met één been te hebben geschaatst moest ik al
uit de staart van het peloton lossen. Balen!!! Ik had de wedstrijd graag uit
willen rijden. Maar gelukkig reden mijn teamgenootjes wel supergoed! De
snelheid lag vanaf het begin hoog, er waren veel dames die een uitlooppoging
deden. Laura zat er in het begin van de wedstrijd heel goed bij en reed erg
alert. Ook Aggie zat een aantal keren in de kopgroep. Maar al deze pogingen
slaagden niet. Uiteindelijk ontstond er een kopgroep van 8 dames. Ankie is hier
later nog naartoe gesprongen. Deze dames wisten een ronde te pakken, waardoor
het peloton de bel kreeg op ronde 11. Aggie en Laura pakten hier plek 14 en 21.
Doordat een aantal van de kopgroep mee waren gereden in de
pelotonsprint, moest Ankie gelijk al een
gat dichtrijden. Dit kostte erg veel energie. Toen ze er weer bij was ging de
kopgroep rechtop staan, dus heeft Ankie nog geprobeerd om in haar eentje weg te
rijden van de rest. Maar dit mislukte. Hierna was het pijpje leeg, Ankie
eindigde op een mooie, dik verdiende 8e plaats!
Nienke kon in verband met school niet rijden in Noordlaren.
Maar komend weekend zal ook zij er weer bij zijn.
Komende zaterdag mogen we nog één keer los op kunstijs in
Groningen, voordat we afreizen naar de Weissensee!
