woensdag 26 februari 2020

Natuurijs in Zweden. Lulea 2020

Maandag 17 februari was het dan eindelijk zo ver. We verzamelden op Schiphol om af te reizen naar het koude en mooie Zweeds Lapland. Toch wel wat nerveus stapte ik samen met de andere dames het vliegtuig in. Op de Weissensee liep ik een lichte hersenschudding en kaakbreuk op, hierdoor kon ik de 2,5 week voor Zweden niet trainen. Ik vroeg me af of ik goed genoeg hersteld zou zijn en of ik voldoende voor de meiden zou kunnen betekenen. Op de Weissensee schaatsen we op een meer maar in Zweden wordt er geschaatst op de Botnische Golf. Als ik de verhalen van de meiden mocht geloven stond mij iets heel gaafs, zwaars maar ook iets heel bijzonders te wachten.

Aangekomen in Zweden hadden we eerst twee dagen om te trainen en het ijs te verkennen. Het ijs is vooral veel harder maar heeft ook een andere structuur door het zout van de zee. Het was mooi en koud weer tijdens de trainingen en de trainingen verliepen goed. Hier en daar moest er nog wat aan de schoenen en ijzers versteld worden zodat we donderdag zo optimaal mogelijk van start konden gaan.

Donderdag 20 februari ging de wekker om 6 uur. Het vaste ritueel is dat we dan eerst onze kleren aan doen en een rondje buiten gaan lopen. Dit doen we om te kijken hoe koud het is en zodat ons lichaam op gang komt en onder andere het ontbijt beter op kan nemen. Het was buiten -24 en op het moment dat we begonnen met lopen bevroren onze neusharen. Na het ontbijt vertrokken we naar het ijs in de haven van Luleå. We gingen inlopen in onze skikleren en konden ons daarna omkleden in de grote verwarmde tent van de organisatie. Om 9.00 uur klonk het startschot voor de dameswedstrijd en de thermometer stond op dat moment op -19. Het was koud onderweg en we hadden ons flink ingesmeerd met vitalis. Ondanks dat kwam ik toch thuis met een beetje bevroren wangen. De wedstrijd was 80 km en er waren veel valpartijen door het slechte ijs. Team CENNED had een score van 15 valpartijen met Laura als topscorer met 5 valpartijen. In de koers waren we scherp en misten we geen enkele kopgroep. Uiteindelijk kwam er niks weg en moesten we ons op gaan maken voor een sprint. Een goede uitslag zat er helaas niet in door een valpartij van Ankie en Laura in de laatste ronde.

Op vrijdag, de rustdag, zorgen we dat onze schaatsen weer scherp worden, ons materiaal weer goed is en de kleren weer schoon zijn. Ook hadden we Alida ingezet als masseur waardoor ons lichaam weer wat beter aanvoelde. Er werd even gefietst, geslapen, koffie gedronken en we hebben nog de omgeving verkend. Toen zat de rustdag er alweer op en konden we na het avondeten de wedstrijd weer voorbespreken.

Zaterdag 22 februari startte de wedstrijd om 11 uur. De wedstrijd ging over 40 kilometer, de temperatuur was gestegen tot net boven nul en de wind stak flink op. We vertrokken met windkracht 4, dat betekende dat het een waar slagveld ging worden. Nienke en Chantal zaten in het peloton en Ankie en Laura in de kopgroep. Na een valpartij van Ankie op het tegenwindse stuk kon ze niet meer terugkomen bij de kopgroep en moest Laura het alleen gaan doen. Zij reed een mooie wedstrijd en reed naar een 11e plaats. De andere dames finishten in het peloton.

Zondag 23 februari stonden we om 9.00 uur aan de start van de laatste wedstrijd. De finale van de natuurijs Grand Prix en er waren extra punten te verdienen. Het rondje was helaas ingekort van 12 kilometer naar 6 kilometer omdat we in verband met de lichte dooi niet meer onder de brug door konden. Ze hadden in het 6 km rondje net voor de brug een flink scherpe bocht gelegd dus we waren allemaal gespannen. We gingen van start voor 17 rondjes, wat ons bracht op een totaal van 100 km. Ik zat de eerste kopgroepjes mee, puur omdat ik dan voor in het peloton de bocht goed kon inschatten. Na heel wat vliegwerk door die haakse bocht waren we na 3 rondjes allemaal een beetje gewend aan de bocht. In ronde 4 zaten we goed van voren, we versnelden de bocht uit en we waren met een groep los. We zaten in een kopgroep van 13 rijders met daarbij maar liefst 3 CENNED rijders! Ankie, Nienke en ik waren vertegenwoordigd in de kopgroep en Laura zat in het peloton scherp aan het opletten. In de kopgroep draaiden we goed mee op kop en we probeerden als Team CENNED eerst Nienke en mij zoveel mogelijk in te zetten om Ankie fris te houden. Uiteindelijk moest ik na hard werken de wedstrijd staken na 12 rondes. Nienke moest de kopgroep ook laten gaan na een sterk optreden, en finishte nog knap in het peloton. De kopgroep met daarin nog 6 dames wist de voorsprong uit te bouwen naar ruim 4 minuten en Ankie sprintte naar een knappe tweede plaats! Een mooie beloning en afsluiting van het natuurijsseizoen met de ploeg.


Was Zweden wat ik er van verwacht had? Nee totaal niet. Het was nog veel meer. Het was genieten, afzien, koud, bijzonder en vooral heel gaaf om dit met mijn teamgenoten en Alida te mogen beleven. Als kroon op dit seizoen mag ik volgend jaar mijn opwachting gaan maken in het Topdivsieteam van CENNED ter vervanging van Laura. Mijn seizoen kon niet mooier eindigen dan deze fantastische week waarin ik weer heel veel heb morgen leren en ontzettend genoten heb.

Zaterdag is nog ter afsluiting de finalewedstrijd van de KPN Cup op onze thuisbaan in Leeuwarden. Komen jullie kijken?

Groetjes, Chantal