Over de reis gisteren kunnen we kort zijn: we vertrokken vanuit Hoogeveen, hadden een goede reis en kwamen we rond etenstijd aan in het backpackershostel. We zagen de Feldberg in de verte liggen, waar we afgelopen twee jaar met team CENNED ons kamp hadden opgeslagen. Het zag er grijs en grijs uit, Alida vertelde ons dat de verwachtingen in Italië ‘zon, af en toe een wolkje, en 24 graden’ zou zijn. Voor de hele week. En dus reden we door. Maar hoe dichter we bij onze tussenbestemming kwamen, hoe meer we gingen twijfelen aan die verwachting. We hoopten iedere keer weer dat zonnetje scheen het aan de andere kant van de berg. Helaas, het zonnetje bleef verstopt achter de wolken. Eenmaal in het hostel werd ons verteld dat het in de bergen wel eens zou kunnen gaan sneeuwen vandaag... We werden er een beetje zenuwachtig van, maar na een lekkere pasta-maaltijd gingen we snel naar bed.
De route voor vandaag moesten we voor een groot deel zelf uitzoeken: de enige eis was over de Gotthardpas. Voor het ontbijt sprak ik een Kazach en hij vertelde ons dat het eerste deel van de Gotthardpas niet toegankelijk was voor fietsers: wegwerkzaamheden. Maar eigenwijs als wij sporters zijn, besloten om het toch gewoon te proberen. Alida en Britt, die bij Lago Maggiore zou gaan skeeleren, reden het eerste stukje nog even met ons op, we konden er redelijk makkelijk langs met de fiets en dus besloten zij snel door te rijden om op tijd de sleutel op te halen. Maar net daarna werden we gepasseerd door een politie-auto, die ons even later staande hield. Het verhaal “ja, maar we zijn pas uit de auto gestapt ná de werkzaamheden” werd niet helemaal geloofd, maar we mochten doorrijden. En na een klim van 22km kwamen we op de top. We konden niet zo heel veel zien, het was nogal bewolkt, maar hier en daar prikten hoge rotswanden door de wolken heen. Afzien, maar genieten.
Snel op de foto met het bord, en hup afdalen maar. Het was nog best frisjes de eerste paar kilometers, maar de wolken waren verdwenen. Wat volgde was een prachtige route door de vallei, zo’n 50km. In Biasca werd een snelle cola-pauze ingelast, de route werd nogmaals bekeken en daar gingen we weer: op naar het meer. Na ruim 100km doemde het meer op, maar we waren er nog niet. De route ging verder langs het meer, het voelde als vakantie: zonnetje, palmbomen, bootjes, strandjes. Het wordt vast een zware week, maar dit is toch wel heel erg lekker. Eenmaal in Luino hoorden we van Alida dat het nog maar een paar kilometer tot het park was, maar er zat nog wel even een steil klimmetje in. Daar was niets van gelogen: hele stukken van 17-18%. Een lekker toetje na een mooie dag, en eenmaal bij het huisje bleek het uitzicht waar we het de rest van de week mee moeten doen helemaal niet verkeerd.
Groetjes uit een zonnig Italie,
Birgit
