Er zijn een tal van mijlpalen in je leven, je eerste keer naar school, je eerste paar schaatsen, je eerste vakantie alleen, je eerste.. Vult u hem zelf maar aan.
Voor mij staat vandaag, maandag 7 september, een mijlpaal op de planning: mijn eerste keer fietsen in de bergen. Gelukkig starten we de dag met iets bekends: een elastiektraining.
De elastiektrainingen vind ik altijd leuk: je bent heel specifiek met de schaatsbeweging bezig en kunt alles lekker uitvergroten en tegelijk werken aan details. Vandaag is het helemaal mooi, want we hebben uitzicht op het Lago Maggiore en trainen met een heerlijk zonnetje op onze bolletjes. Het grootste probleem van de ochtend: het vinden van een vlak stukje weg, zodat we niet meteen met de beklimmingen hoeven te beginnen.
Al vrij snel vinden we een goed pad en gaan we van start. Ankie is vandaag mijn partner, aangezien Josie (mijn vaste woensdag elastiek maatje) niet aanwezig is in Italie. Aan Ank blijk ik een goeie te hebben, ze heeft oog voor details en wijst me op de juiste dingen om de beweging nog vloeiender te krijgen. Na 1,5 uur en de nodige uitleg aan voorbijgangers zijn we klaar met de eerste training van de dag. Ik ben behoorlijk vermoeid, maar voel dat er nog genoeg energie is voor de spannendste training van deze week, de fietsrit die vanmiddag op het programma staat.
Na het eten volgen Ankie en ik nog een digitale yogales, om onze rug en schouders los te maken. Dat kan prima op het terras van ons mooie huisje, lekker in het zonnetje op een handdoek. Na een uurtje zijn we helemaal zen en is het tijd om ons klaar te maken voor 'de eerste keer'.
Meteen bij het verlaten van de camping begint de lol: we moeten meteen een flink stuk dalen, de haarspeldbochten zijn inclusief. Ik vind het heel erg spannend en stap onderweg zelfs even af om nog even goed mijn remmen te checken, welke zit ook alweer waar? Ik wil natuurlijk niet meteen head first over de vangrail gaan. De meiden en Alida moeten beneden even op me wachten, ik heb de nodige kilometers nodig om bij te komen. De spanning moet er even uitgetrapt worden. Na een uurtje fietsen zie ik het allemaal weer zitten, de weg is heel licht glooiend en we fietsen tenslotte door het Italiaanse land, dus ik moet ook een beetje genieten. Na een uurtje of anderhalf trappen komen we aan bij de plek des onheils: de eerste beklimming. Want na een eerste keer dalen, komt natuurlijk ook een eerste keer klimmen. Ik heb in Nederland, na bij de nodige (in mijn eigen ogen) pro's informatie ingewonnen te hebben, een nieuwe cassette laten monteren, dus aan het materiaal kan het niet liggen. Nu de benen nog.... Ik besluit zo goed en kwaad als het gaat bij mijn teamies aan te haken, dit lukt verbazingwekkend lang. Na een kilometer of 1,5 moet ik ze laten gaan, maar houd ze wel in het oog. De laatste kilometer moet ik het alleen doen. Ik heb mijn ademhaling goed onder controle en besluit dat 'gewoon zo doortrappen' mijn nieuwe mantra is. Opeens ben ik er, slechts enkele tientallen meters achter de andere Cenned ladies. Ik ben trots op mezelf, dit heb ik gewoon gedaan. Ondanks de vermoeidheid kan ik breeduit lachen, deze eerste keer was best goed te doen. Vol moraal start ik de afdaling richting het vakantiepark, ook dit gaat inmiddels een stuk beter dan bij de start van de tocht.
Ik houd Birgit in het oog en probeer haar bewegingen zoveel mogelijk te volgen. Ik weet dat ze een ervaren daler is, dus ik vertrouw er volledig op dat dit goed gaat. Dit blijkt een goeie keuze. Ik daal een stuk ontspannender dan eerst en laat af en toe mijn fiets gewoon gaan, zonder constant de remmen in te knijpen.Moe van de 2 trainingen van vandaag, maar zeker voldaan komen we terug bij het huis.
Britt
