Gister reden we onze eerste marathon van dit seizoen. Na een goede zomer stonden we allemaal om 19.00 uur te trappelen aan de start. Iedereen vroeg zich af hoe zij ervoor zou staan na alle die trainingsarbeid en al het bloed, zweet en tranen. Spreekwoordelijk maar ik zekere mate ook letterlijk. Het zweet op de beklimmingen in Italië, het bloed bij de skeeler- en fietswedstrijden in Nederland en de tranen bij de mentale trainingen.
Het ijs lag er voor Amsterdamse begrippen schitterend bij. Het peloton is met veel nieuwe topdivisie dames flink uitgebreid. Daardoor starten we met maar liefst 82 deelnemers. Na een aantal rondes aftasten werd het tempo er door de ploeg van A-Ware flink in gegooid. Al snel staan de eerste dames langs de kant en rijden we in een lang lint. Laura heeft een goede start en zie ik goed voorin meerijden. Ook Nienke laat zich een paar keer goed van voren zien. Om beurten springen Aggie en ik mee met een aanvalspoging. Of proberen we voor de ander af te stoppen. Als we er allebei even doorheen zitten roep ik naar Laura die op een mooie positie zit om nu mee te springen. Helaas wordt ook deze aanval weer teruggereden en is het peloton weer compleet. Hier en daar vallen gaten als er weer tempo wordt gemaakt. Nu ontsnapt er een groep en missen we de slag. Ook lukt het niet om nog mee te springen met laatvluchters. Het is een kopgroep van 12 dames met veel potentie die uiteindelijk een ronde voorsprong pakt. Nienke en Laura zijn er na 50 rondes inmiddels af, maar mogen met een goed gevoel terugkijken op hun eerste wedstrijd. Op de ontsnappers na klink voor de rest van het peloton de bel als het rondenbord op 11 staat. Aggie eindigd als eerste van het peloton en is daarmee 13de, ik zit helaas net niet bij de eerste 20 waardoor ik geen puntjes pak voor het klassement.
Bij de nabespreking nemen we de goede en slechte punten mee voor de volgende wedstrijd. Zaterdag 29 oktober staat de Cenned Marathon in Leeuwarden op het programma.
Groetjes,
Ankie
