In de vorige blog-update is te lezen dat het de eerste
dagen in Lulea erg koud was. We moesten hier allemaal erg aan wennen. Gelukkig
is dit bij ons allemaal redelijk goed gegaan en hebben wij, in tegenstelling
tot veel anderen, geen bevroren lichaamsdelen overgehouden aan de wedstrijd op
donderdag. Zo konden we vooruitkijken naar de wedstrijden op zaterdag en
zondag.
Veel tijd hadden we niet om aan de lage temperaturen te
wennen. Voor het weekend waren er namelijk heel andere omstandigheden verwacht,
dooi! Het zou maximaal +8 graden worden. Lekker, zou je dan denken, maar ook
dit zijn extreme temperaturen, zeker voor dit deel van Zweden. Bij deze
temperaturen word de bovenste laag van het ijs zacht en dat maakt het zwaar.
Toch vreesden wij hier niet voor, laat maar komen!
Zaterdag stond een 40km lange wedstrijd op het programma.
We stonden allemaal scherp (lichamelijk, maar ook de schaatsen waren weer
scherp vandaag) aan de start en hadden er zin in. Precies wat wij verwacht
hadden, gebeurde ook. Vanaf het begin werd er gekoerst! We waren alle vier
vanaf de start alert en zaten goed voorin. Aan de kop van de wedstrijd werd
vaak gedemarreerd en daardoor stond aan de achterkant van het peloton de achterdeur
open. Laura had pech en moest hierdoor al snel de wedstrijd verlaten.
Doordat er zoveel dames af gereden werden ontstond er een
kopgroep met van ons daarbij Ankie, Maya en Nienke. Ankie reed heel sterk,
vanaf het begin sprong ze al mee en heeft ze heel veel werk verricht. Nienke
kon lang mee in de groep maar moest later met een groepje de eerste groep laten
gaan. Ze bleef in die groep en reed zo de wedstrijd uit. Ikzelf reed lang mee
in de voorste groep. Ik kon mee rijden maar daar was alles ook wel mee gezegd.
Ik heb geprobeerd om zo lang mogelijk aan de groep te blijven hangen en Ankie
te helpen. Op een gegeven moment werd ik op snelheid gelost. Ik kon de
versnellingen niet volgen en reed toen alleen. Ik wachtte op het peloton, waar
Nienke ook nog in reed, en heb daarin de wedstrijd uitgereden.
Ankie zat tot het eind mee in de voorste groep. Er waren
3 dames weggesprongen uit die groep en helaas miste ze die ontsnapping. Wel
reed ze heel sterk in de laatste kilometers weg uit de groep waar ze nog in
zat, en eindigde zo op een 4e plek!
Een mooi resultaat na een super sterke wedstrijd.
Zaterdag reden we op een kleinere ronde en hoefden zo niet
onder de brug door. Dit had ervoor gezorgd dat de schaatsen nog redelijk scherp
waren en we er gelukkig niet nóg eens zo veel werk van hadden om ze voor zondag
weer scherp te krijgen. Er werd door de organisatie en jury beslist dat er
zondag opnieuw op de kleine ronde gereden zou worden. 27 ronden maarliefst. Dat
vereiste nog wel even wat organisatie op het gebied van verzorging. Alida moest
deze week in haar eentje ons alle vier verzorgen. Zo moest er goed afgesproken
worden wie wanneer de bidons aanpakt.
100 kilometer dus. Vanwege de voorspelde dooi mochten we om
7:30 uur al van start. Ook was er in de loop van de ochtend harde wind
voorspeld en hier moest natuurlijk ook rekening mee gehouden worden. Wind heeft
een grote invloed op het wedstrijdverloop.
De eerste rondes verliepen rustig. In tegenstelling tot de
dag ervoor werd er nu rustig opgebouwd en hadden we zo mooi de tijd om even op
gang te komen. Na een rondje of 3 ontstond de eerste kopgroep. Nienke en Ankie
zaten erbij en zo hoefden Laura en ik alleen maar te volgen in de groep
erachter. Ook in onze groep werd gekoerst. Ik had het daardoor al vrij snel
zwaar. Nadat alles weer bij elkaar was ontstond even later weer een kopgroep
met daarbij opnieuw Ankie. Even later wist Laura mee te springen met een
groepje die naar de kopgroep toe reed. Nienke en ik belandden in het peloton.
Nienke heeft de wedstrijd in deze groep uitgereden. Bij mij ging het kaarsje
uit en ik moest de groep laten gaan, ik ging na 17 ronden uit koers.
Ankie en Laura zaten samen in de voorste groep van 13 dames.
Ondertussen was de temperatuur gestegen naar een graad of 6 en was er een harde
wind op komen zetten. Het ijs werd zacht, er kwam een laagje water op te
liggen. Laura had het zwaar. Ze was meerdere keren gelost, maar wist tóch
steeds weer terug te komen en zo gingen ze samen de finale in. De snelheid lag
hoog en de hele groep werd uit elkaar getrokken. Ankie eindigde op plek 7,
Laura op plek 13. Meer dan dit zat er vandaag niet in!
Wat een avontuur. Met lage en hoge temperaturen, heel veel
en heel weinig wind, met hard en zacht ijs hebben we alle extremiteiten wel
gehad de afgelopen week. We hebben alles eruit gehaald, hebben ons allemaal helemaal
leeg gereden. Nu focussen op zo goed mogelijk herstellen voor zaterdag, dan
rijden we de finale van de KPN cup in Leeuwarden! Nog één keer opladen voor de
allerlaatste wedstrijd van dit seizoen.
We zien jullie graag in Leeuwarden!
Sverige tack och se dig snart!
Maya
