Grand Prix 3 de Alternatieve Elfstedentocht

Woensdag 29 januari 2020.
Grand Prix 3 de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. Door de ogen van de ploegleider.

Het is dinsdag. De dag voor de Alternatieve Elfstedentocht. Een dag die volledig in het teken staat van de voorbereiding. Voor de rijdsters met losfietsen, pannenkoeken eten, slapen, weer eten, schaatsen slijpen en wedstrijdbespreking. Voor de ploegleider met regelzaken zoals bidons, repen en gels tellen. Tape, bananen, smarties, tasjes, verrekijker en dergelijke klaarleggen. De spanning begint al iets op te lopen. Morgen is immers de allerbelangrijkste wedstrijd. De 200 km Alternatieve Elfstedentocht. Ik maak nog  een wandelingetje naar het grote prijswinnaarsbord waar mijn eigen naam ook 2x op staat. Wat zou het mooi zijn als daar morgen de naam van een CENNED rijdster bij op komt te staan.
Tijdens het avondeten komt een appje van Willem Hut. Er zijn verzorgingstenten weggewaaid. Ook onze verzorgingstent is keurig opgebouwd voordat het donker wordt. Masseur Willy en papa Willem spoeden zich naar het ijs. Lastig zoeken in het donker. Maar ze vinden onze tent. Kapotgewaaid en opgekruld over een wc hokje. Dat wordt morgen buiten staan. Ach de zon gaat schijnen en vroeger hadden we ook geen tenten.

Het is woensdag. Koersdag. Om 4.30 uur gaat de wekker. De start van de dames is om 7.30 uur. 200 km. Poeh dat is ver. In de voorbespreking hadden we Maya de rol van vooruitgeschoven pion gegeven. In de eerste 100 km met alle kopgroepen mee. Nienke, Ankie en Laura zouden dan in het begin hun krachten kunnen sparen. Beloftenrijdsters Annemarie en Chantal gingen voor hun eigen koers en mochten ongeveer 100 km meerijden. Chantal was in een eerdere wedstrijd al hard gevallen en als de hoofdpijn terugkwam was het stoppen.


Wat is het mooi als een plan uitkomt. Maya zat zoals afgesproken in alle kopgroepen en ook in wat uiteindelijk de definitieve kopgroep bleek te zijn. Maya was de perfecte blimsemafleider. Na ongeveer 120 km sprong Nienke samen met Demi van Benthem richting de kopgroep als vooruitgeschoven post en konden Ankie en Laura naar Nienke toe springen. Dankzij het beulswerk op kop van Nienke konden Laura en later ook Ankie aansluiten in de kopgroep. En daar zaten we dan met drie CENNED rijdsters in de kopgroep.

Wat doet een ploegleider in die tijd? Over het ijs van lus naar lus fietsen op mijn ATB met spijkerbanden. De voorsprong qua tijd aan de kopgroep doorgeven. Nienke naar achteren sturen om eerst Laura en vervolgens Ankie op te halen. Het klaarzetten van de bidons was ondertussen door papa Smit overgenomen. Nienke was nog nooit zo diep gegaan en moest de kopgroep en later ook het peloton laten gaan. Maar ze werd toch als 40e geklasseerd. Ondertussen was de voorsprong van de kopgroep van 5 minuten wat aan het teruglopen. Ankie hielt het tempo in de kopgroep hoog en er vielen steeds meer rijdsters af. Totdat de kopgroep brak en Laura voorin met 5 rijdsters overbleef. Het groepje van Ankie viel terug in het peloton waar Ankie nog mooi wat stoorzender werk kon verrichten. In de finale bleef Laura demarreren en kwam ze solo juichend over de streep. “Ik heb gewoon gewonnen” zei ze. Wel tien keer. En ik? Ik heb vol trots een traantje weggepinkt. Wat een geweldige teamprestatie. Ik ben beretrots op de CENNED meiden.

Johan Boef omschrijft het als volgt:
Het recht van de sterkste
Het is een monsterafstand, die 200 kilometer. Het is een afstand die scheidt, die pelotons doet verschrompelen, die zich in je spieren vastbijt en niet meer loslaat. Het is een afstand die het marathonschaatsen terugbrengt tot de kern, tot de strijd van man tegen man, tot een gevecht van vrouw tegen vrouw. En dan is die sport op z'n mooist. Als het ploegenspel is uitgespeeld, als het gevecht gaat om de sterkste, om de slimste, de taaiste, de wilskrachtigste. En hoe moeilijk is dat, als je rondrijdt in een kopgroep met de hardste rijders van dat moment. Wachten op de sprint? Vroeg in de finale al in de aanval? Frank Vreugdenhil deed het eerste, Laura van Ramshorst het tweede: het bewijs dat een vast recept niet bestaat. Maar beiden wonnen die wedstrijd die iedere marathonschaatser wil winnen. En het publiek? Zelfs het publiek was buiten adem van twee formidabele races. Dit was geen gewone marathon, dit was #meermarathon.

Donderdag 30 januari.
Nog een laatste dagje Weissensee. Bijkomen van alle inspanning, de euforie en alle aandacht voor Team CENNED. Op het grote prijswinnaarsbord wordt de naam van CENNED rijdster Laura van Ramshorst bijgeplakt.

Vrijdag 31 januari.
We rijden naar huis. Ik lever de bus weer in bij co-sponsor Stichting Phusis in Assen. Weekendje opruimen en de was doen. Over twee weken gaan we naar Zweden voor het vervolg van de natuurijscompetitie. Maar eerst op maandag gewoon weer aan het werk bij SportDrenthe.

Maandag 3 februari 2020. Alida Pasveer. Ploegleider team CENNED.