Na inmiddels heel wat jaren mee te draaien in de topdivisie heb ik er al heel wat trainingsuren opzitten. Op de schaats, maar misschien nog wel meer op de fiets. Gedurende het schaatsseizoen staat zondag, de dag na de wedstrijd, in het teken van een herstel/duurrit op die fiets. Maar storm Ciara strooit vanmorgen roet in het eten. Code oranje met windstoten van 100 tot 130 km/u. Het lijkt dat er niks anders opzit dan toch maar de fiets op de tacx (hometrainer) te zetten en zo de benen het nodige herstel te geven. Maar in de loop van al die jaren heb ik een lichte afkeer ontwikkeld tegen deze vorm van training. Veel liever stap ik op de fiets voor een rondje in de frisse buitenlucht.
Hoe erg kun je opzien tegen drie kwartier doelloos trappen zonder enige vorm van afleiding. Ik duik mijn kledingkast in. Eerst maar een windvanger aan (thermoshirt met speciaal aan de voorkant een winddicht materiaal). Terwijl ik hem aantrek bedenk ik mij dat het enige wat ik zometeen eigenlijk niet wil is wind vangen. Ik pak mijn zwaarste fiets uit de schuur, voor wat echt wegligging en vol goede moed loop ik het tuinpad af. Ik besluit een rondje om Leeuwarden heen te maken. Een beetje tussen de bebouwing door dan zal het allemaal wel meevallen. Maar even later word ik gepakt door een windvlaag en kan ik nog net een stoeprandje ontwijken. Ik vervolg mijn weg, beducht op de volgende windstoot en speurend naar elk hobbeltje, paaltje, hekje of stoeprand. Het doet me denken aan het natuurijs van vorige week op de Weissensee, daar is hetzelfde vereist maar dan met scheuren. Na iets meer dan een uur rij ik het tuinpad weer op en constateer dat ik het niet eens aangedurfd heb om onderweg een slokje uit mijn bidon te nemen. Als kunstfietsen ooit nog eens Olympisch wordt dan ben ik in ieder geval voorbereid.
Dan naar de wedstrijd van gisteravond. Bij de voorbespreking geven we allemaal aan nog wat last te hebben van pijntjes. Ruggen kraken, voeten knellen en door werk en studie is het energielevel nog niet helemaal op peil. Maar vooral de trots overheerst van die mooie overwinning op de Alternatieve Elfstedentocht. We besluiten het in de wedstrijd even aan te kijken en gewoon lekker mee te rijden.
Gelijk vanaf de start knalt het peloton erin en is er van even aankijken geen spraken. Het is weer wennen om na elke 100m rechtdoor een bocht te moeten lopen en ook hier op kunstijs zitten een paar gaten in het ijs, dus is het opletten geblazen. Om beurten springen we mee met kopgroepjes en vooral Laura heeft het op de heupen. Dan valt het even stil en rijdt er heel stiekem een groepje weg. We zitten er niet bij en ik probeer de oversteek te maken. Helaas is het gat al te groot en kan in de aansluiting niet vinden. Dan doen Laura en Maya nog een poging, maar ook die strand even later. Het kopgroepje van 7 dames pakt een ronde voorsprong en wij maken ons op voor de pelotonsprint. Samen met Nienke zit ik met 7 rondjes te gaan mooi voorin maar we raken elkaar weer kwijt. Dan zie ik Laura langskomen en ook Maya sluit aan. De Cennedtrein schuift naar voren en we gaan er vol overtuiging in. Laura trekt hem aan en ik neem het even later van haar over. Het laatste wagonnetje is Maya die naar een mooie 5e plek in het peloton sprint. Met de 7 koplopers erbij eindigt ze dus op plek 13. Nienke, Laura en ik zitten verder van achter.
Volgende week mogen wij naar Tilburg toe, waarna we maandag richting Lulea vertrekken voor het vervolg van de Grandprix natuurijs wedstrijden.
Gelijk vanaf de start knalt het peloton erin en is er van even aankijken geen spraken. Het is weer wennen om na elke 100m rechtdoor een bocht te moeten lopen en ook hier op kunstijs zitten een paar gaten in het ijs, dus is het opletten geblazen. Om beurten springen we mee met kopgroepjes en vooral Laura heeft het op de heupen. Dan valt het even stil en rijdt er heel stiekem een groepje weg. We zitten er niet bij en ik probeer de oversteek te maken. Helaas is het gat al te groot en kan in de aansluiting niet vinden. Dan doen Laura en Maya nog een poging, maar ook die strand even later. Het kopgroepje van 7 dames pakt een ronde voorsprong en wij maken ons op voor de pelotonsprint. Samen met Nienke zit ik met 7 rondjes te gaan mooi voorin maar we raken elkaar weer kwijt. Dan zie ik Laura langskomen en ook Maya sluit aan. De Cennedtrein schuift naar voren en we gaan er vol overtuiging in. Laura trekt hem aan en ik neem het even later van haar over. Het laatste wagonnetje is Maya die naar een mooie 5e plek in het peloton sprint. Met de 7 koplopers erbij eindigt ze dus op plek 13. Nienke, Laura en ik zitten verder van achter.