Trainingsdag Leeuwarden

Ook dit jaar/seizoen zullen de dames schaatsteam CENNED hun belevenissen weer delen met hun trouwe fans en volgers via de weblog. Aan mij (Birgit) de eer om af te trappen.

De eerste kennismaking met team CENNED 2014-2015 vond plaats in april. Onder het genot van een kop koffie of thee werden de plannen voor de zomer van 2014 besproken, waarna een lunch volgde met de kaatsers van "Team Puur Passie" in het kader van kruisbestuiving. Een van onze sponsoren (Fa. Groothandel Jaap Breman) is ook sponsor van dit kaatsteam. Na de goed verzorgde lunch volgde een fietstochtje, waarbij vooral de harde wind die over het Friese landschap woei niet onopgemerkt kon blijven. Volgens nieuwe teammie Ankie waaide het altijd in Friesland, maar ja, in de polders rond Amsterdam staat ook eigenlijk bijna altijd wind. Dus ik was wel wat gewend, net als onze Zeeuw Annemarie.

Iets meer dan een maand later stond de eerste trainingsdag gepland, wederom in het Friese landschap. 's Morgens stond er een fietsrit van 2,5 uur op het programma, uitgezet door Ankie. Ik vind het toch altijd bijzonder om op nieuwe plaatsten in Nederland te komen, en met nieuwe ploeggenootjes kom je dus nog eens ergens. Het landschap in Nederland is zo verschillend, maar toch zie ik ook wel overeenkomsten. Wat ik duidelijk niet gewend was waren de vele bruggen op de route. Annemarie had de gisteren nog een wedstrijd gekoerst, en was daar nog een beetje moe van (ze was ook nog heen en weer naar de start gegaan op de fiets, onze bikkel had 220km gereden!!). Maar die vele bruggen leken wel te ruiken dan onze Bennie moe was, en dus besloten ze net voordat wij aankwamen open te gaan. En ach, laten we eerlijk zijn, stil staan in het zonnetje is niet de grootste straf :-). En ineens, geheel ongepland volgens Ankie, zagen we enkele CENNED-vlaggen wapperen in de wind. We passeerden het hoofdkantoor van onze hoofdsponsor. En dus moest er toch even een foto gemaakt worden. We ploften neer in het gras, hielden een korte fotoshoot, en vervolgden onze tocht. We lagen eigenlijk best lekker zo in het gras, maar er stond meer op het programma voor deze trainingsdag.

Na een goede lunch in huize Ytsma vertrokken we namelijk naar de Pitch & Put in Leeuwarden. Ankie kan namelijk niet alleen heel goed schaatsen, nee ze kan ook een aardig balletje slaan op de kleine golf-baan. Tijdens de afsluiting met team CENNED 2013-2014 bleek al dat enkele dames weinig balgevoel hadden, en dus bood Ankie ons een workshop putten en afslaan aan. Er werd driftig geslagen, Ankie wees ons steeds weer geduldig op onze verkeerde houding, en zo af en toe volgde een kleine vreugdekreet na een goed geslagen bal. Op naar de echte baan; 9 holes in twee teams tegen elkaar. Zouden we snelle leerlingen zijn? Ankie en Annemarie vormden het ene team (AA), Birgit, Alida en Marie (BAM) het andere team. In het begin ging het nog redelijk gelijk op, maar toen team BAM na vertrek van Maria door ging als team BA was het eigenlijk wel duidelijk dat het voor dit team een verloren zaak was. Met een verschil van 8 holes namen zij hun verlies, het was tijd geworden om nog even te genieten van het mooie weer. Als dit weer een voorbode is voor wat de rest van de zomer ons gaat brengen, dan zijn wij tevreden. Op naar de volgende gezamenlijke trainingsdag, 15 juni is regio Amsterdam het decors van een fietstocht.

In de tussentijd zal team CENNED overigens niet stilzitten. Maria doet bijvoorbeeld mee aan de Schuttevaarrace (23-25 mei), Birgit gaat de uitdaging aan om maar liefst 6 keer Alpe d'Huez te beklimmen op 1 dag (Alpe d'HuZes; 6 juni) en Ankie en Annemarie zullen aan de start verschijnen van verschillende fietswedstrijden.

Groetjes, Birgit

Team CENNED versterkt met Maria Sterk en Ankie Ytsma

Damesmarathonschaatsploeg Team CENNED is voor het nieuwe seizoen uitgebreid met twee rijdsters. Tweevoudig oud Nederlands Kampioen op natuurijs Maria Sterk uit Hallum en Ankie Ytsma uit Leeuwarden komen het team versterken. Birgit Witte (Duivendrecht) en Annemarie Pasveer uit Groningen blijven bij Team Cenned. Margryt Gerritsma en Annewil Schreuder zijn gestopt ivm blessures.

CENNED Telecom en ICT uit Joure is de hoofdsponsor, co-sponsors zijn Van Braak Accountants en Fa. Groothandel Jaap Breman uit Franeker.

De ploegleider van Team CENNED blijft de Groningse Alida Pasveer en verzorger Jurjen Rolingswier uit Nieuw Buinen blijft de formatie ook trouw. Herman Kramer blijft de zakelijke contacten voor de ploeg behartigen.

Team CENNED wil komend seizoen op alle fronten meedoen voor de prijzen. Zowel in de KNSB cup als op het buitenlands natuurijs zal de “blokjesbrigade” zich laten zien. Ploegleider Alida Pasveer is bijzonder verheugd met de nieuwe versterkingen. “ Team CENNED wil graag koersen en met Maria en Ankie naast Birgit Witte hebben we een drietal klasbakken voor de aanval.” Annemarie Pasveer heeft een blessureseizoen achter de rug en gaat volgend seizoen haar plekje in het peloton veroveren en de aanvallers van het team ondersteunen. Team CENNED heeft extra focus op natuurijs. Maria Sterk won in 2010 het Nederlands Kampioenschap op natuurijs op het Zuidlaardermeer en kan net als Birgit Witte op natuurijs goed uit de voeten. Overigens ligt het draaiboek voor de echte Friese Elfstedentocht ook al klaar voor het geval de Tocht der Tochten dit jaar komt. Aan de voorbereidingen zal het niet liggen. Op de website www.schaatsteamcenned.nl staat het laatste nieuws.

NK Mass Start Coolste Baan van Nederland

De finale van de KPN Cup en het natuurijs Grand Prix zijn verreden, maar voor mij was daarmee het seizoen nog niet helemaal afgelopen. Nee, op zondag 2 maart stond mijn toetje op het programma: het NK Mass Start. Een aantal jaar geleden door de ISU (de internationale schaats unie) bedacht als variant op marathonschaatsen, maar dan voor langebaanschaatsers. De enige twee overeenkomsten die ik kon bedenken met marathonschaatsen zoals wij de hele winter hebben gedaan waren toch wel de massa start (in plaats van twee aan twee als race tegen de klok) en het tactische ploegspelletje. Want 15 rondes, dat is toch geen echte marathon?!

Als ik niet-schaatsers vertel dat ik marathon schaats en geen langebaan schaats, dan is 9 van de 10 keer de eerste vraag die mij gesteld wordt "Ow, moeten jullie dan ook 42km schaatsen". Nee, dat moeten we niet, en ik moet misschien wel eerlijk toegeven dat de naam "marathonschaatsen" niet helemaal een duidelijke naam is. Ik probeer altijd de vergelijking met wielrennen te maken, en zeg dan ook altijd dat het een massastart is. Net als het toetje van mijn seizoen, wat dan toch echt weer wat anders was. Snapt u het nog? Nou wij echte marathonners wisten het voor het start ook even niet helemaal meer.

In de kleedkamers heerste de bekende gezelligheid van marathonners onder elkaar, slechts een enkele langbaanrijdster had de uitnodiging voor het NK Mass Start geaccepteerd. Iedereen was zich aan het omkleden, toen een van de dames vroeg "moeten we eigenlijk met onze eigen transponders rijden of krijgen we die van de organisatie?". Het viel onder de organisatie van de langebaan sectie, en dus konden onze eigen transponders in de tas blijven. We kregen anderen, op startnummer, en met een "L" en "R" voor de linker- en rechterenkel. Conculega Aggie Walsma zat naast mij haar schaatsen aan te doen, en had het niet eens gemerkt. Waarschijnlijk meerderen niet, en ik denk ook eigenlijk niet dat het iets uit zou maken, maar toch wisselde ze die van haar maar om en deed ik netjes de "L" om mijn linkerenkel. Daarna inrijden in een helaas bijna leeg Olympisch Stadion. Het NK Allround was een uur geleden al afgelopen en de winnaars uitgebreid gehuldigd, dus alleen de echte die-hard fans bleven nog een uurtje in de kou wachten voor ons NK. Van mijn schaatsvereniging waren een aantal mensen blijven zitten, luid juichend toen ik mijn eerste ronde reed. Even voelde ik mij een ster. En toen kwam de start-procedure. Een voor een werden we opgeroepen. Mariska had zich als eerste geplaatst voor het NK, en mocht dus als eerste naar voren. Wij starten altijd op de 500m start, dus daar stelde zij zich op. De scheidsrechter gebaarde dat ze door moest rijden, de Mass Start start op de 1000m finish. Tja, we zijn als topsporters toch allemaal misschien een beetje autistisch.. Nummer 2, nummer 3, een voor een werd iedereen naar voren geroepen en opgesteld. Vijf dames op de voorste rij, de volgende vijf daar netjes achter. Ook dat had niet elke marathonner goed begrepen, en dus kozen zij hun favoriete positie zelf maar uit. Het was niet het laatste foutje wat me maakten voor de start. Nee, de scheidsrechter had iets gezegd, en toen hij klaar was, zette het peloton zich in beweging. We werden teruggefloten, want er moest echt gestart worden, na een startschot. Maar toen waren we eindelijk weg, al was de eerste ronde nog een loze ronde, die dan wel weer bij die 15 rondjes hoorde. En dus klonk er na die eerste ronde nog een keer een startschot. Wij keken er niet meer van op, wij reden rustig, zochten onze positie in het kleine peloton van maar 20 dames en maakten ons al klaar voor de eerste sprint. In totaal stonden er 3 tussensprints op het programma (in 15 rondes!!), na 4, 8 en 12 rondes (plus de uiteindelijke eindsprint, dus in totaal 4 sprints). De eerste en tweede sprint liet ik aan mij voorbij gaan, ik zou daarna proberen weg te springen om bij de derde sprint wat punten te pakken. In de eindsprint zou dat moeilijk worden, alleen de eerst 6 dames krijgen dan punten, in de tussensprints zelf de eerste 4 maar. Meteen na de finish van de tweede sprint viel het peloton weer stil, buitenom werd er gedemarreerd door Imke Vormeer, en ik kon mooi meteen binnendoor met haar mee. Ik kon snel aansluiten en samen bouwden we een redelijke voorsprong op. De bel klonk, sprint nummer 3 kwam er aan. Ik reed steeds het stuk na de finish op kop, Imke het stuk naar de finish toe. "Zou ik kop afgeven?", vroeg ik mij af, en deed het toch maar wel. Ik zette nog wel even aan op het rechte stuk maar Imke deed hetzelfde. Ik kwam er niet voorbij en bedacht dat ik die energie ook maar beter niet kon verspelen om zo lang mogelijk vooruit te blijven. Het gaatje was ruim 100m, en we hoefden nog maar 3 rondes te gaan. We werkten echt goed samen, de bel klonk, en nog was het peloton ons niet voorbij. "Het zou toch niet zo zijn dat wij hier nu om de titel moeten gaan sprinten?", dacht ik toen ik voor de laatste keer langs ploegleidster Alida reed. We gingen de bocht in, nog steeds reden we op kop. Maar nog voordat we de bocht uit waren kwam het peloton ons heel hard voorbij. Nee, Nederlands Kampioen werd ik niet, en ik belandde ook niet op het podium, maar door de puntjes die ik had gepakt in de sprint werd ik wel 8e en niet 12e. Het toetje had mij goed gesmaakt, het was geweldig om het seizoen in het Olympisch Stadion af te sluiten. Nu is het tijd om uit te buiken, nog even lekker nagenietend van dit seizoen.

Sportieve groetjes,
Birgit

Finale KPN Cup Coolste Baan Amsterdam

Finale van de KPN marathon cup in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Door de media hype was iedereen nieuwsgierig naar de Coolste baan van Nederland. Knappe PR voor ouderwets buiten schaatsen in regen en wind. Voor marathonschaatsers maakt het niet uit. Kom maar op met zware omstandigheden.

Team Cenned stond met twee rijdsters aan de start. Voor Birgit een bijna thuis wedstrijd. Ze kwam zelfs op de fiets naar het Olympisch stadion. Voor Margryt was het haar laatste marathonwedstrijd. Ze stopt met schaatsen en geeft werk en privé prioriteit. Voor alle zekerheid waren we op deze doordeweekse dag maar wat eerder vertrokken naar Amsterdam. Verzorger Jurjen en onze PR assistent Britt Tjalma en ploegleider Alida waren daarom al heerlijk vroeg bij het Olympisch Stadion. Parkeren onder het stadion en als eerste actie de accreditaties ophalen voor het NK Mass start van zondag. Ja ook weer op de Coolste baan. En doordat we daarna in de verkeerde zaal gingen zitten werden we verrast met erwtensoep en broodje kroket. Mooi meegenomen. Britt ving sponsor Breeman en familie op en praatte ze even bij over het afgelopen schaatsseizoen en de plannen voor volgend jaar. Alida en Jur bemoeiden zich met de rijdsters. Even tapen, voorbespreking en klaarmaken voor de start. Heel apart dat Olympisch Stadion. De security bewaakte de baan alsof het de kroonjuwelen waren. Zelfs met ploegleiderspasjes was het lastig om op de juiste plek te komen. Ze zijn in Amsterdam vast alleen maar voetbalhooligans gewend. Voor de start werd er nog even afscheid genomen met een bloemetje van rijdsters die stopten. En in het halfdonker klonk het startschot. Spannend, zou het opwarmen van de stadionlampen wat meer tijd hebben gekost dan ingeschat was? De eerste aanval was dan ook niet zichtbaar. Het spervuur van demarrages daarna wel. Veel actie en Birgit zat bij bijna alle kopgroepen. Veel in de aanval vandaag en een beregoede wedstrijd om het seizoen mee af te sluiten. Margryt kreeg 20 ronden voor tijd kramp in de kuiten en moest de wedstrijd verlaten. De tussensprints om het leiderspak waren spectaculair. Wel jammer dat de twee ploegen van Mariska Huisman samen gaan werken om Janneke Ensing te verslaan. Janneke werd door Mariska en Lolobrigida zelfs zwaar gehinderd. Dat hadden best twee rode kaarten mogen zijn. Of die tussensprintserie ongeldig verklaren. Nu was het niet eerlijk. Olympiaganger Carien Kleibeuker stal de show door in de aanval te gaan en met Lisa vd Geest op de bagagedrager een rondje voorsprong te pakken. Carien sloot met deze overwinning een mooi marathonseizoen af. We mogen trots zijn dat ze het marathonschaatsen zo mooi op de kaart heeft gezet. Oh ja de rest van het peloton sprintte natuurlijk ook nog af. Birgit werd 15e. En sluit het seizoen af met een 15e plaats in het klassement en staat op een machtig mooie 7e plaats in de overall ranking.

Zondag is nog het NK Mass start en dan sluit Team Cenned op zondag 9 maart dit schaatsseizoen af met de laatste wedstrijd van dit seizoen op de Pitch en Putt baan in Wolvega.

Groetjes, Alida Pasveer

Grandprix 3 Biddinghuizen

Een groter contrast tussen het ijs kan er niet bestaan: binnen iets meer dan 12 uur een wedstrijd op het snelste ijs van Nederland (Heerenveen) en op de zwaarste ijs van Nederland (Biddinghuizen). Door al het slechte weer zat het programma dit weekend wel zo in elkaar, en dus wisselde ik zaterdagavond voor het slapen gaan nog even snel mijn kunstijsbuizen om voor mijn natuurijsbuizen. Daarna naar bed, en weer vroeg op. Zou ik net zo scherp als gisteren zijn? Nog voor ik de ijsbaan in Biddinghuizen had bereikt wist ik daar het antwoord al op: "Ja!", onderweg werd in de verte al het eerste hertje gespot door mij (een staartje van een wedstrijdje 'wildspotten' in Zweden, wat ik overigens ook al had gewonnen).

Mijn rug was gisteren nog even goed gemasseerd, maar uit voorzorg werden er nog wat mooie kleurtjes tape op geplakt. Gisteren kostte problemen met mijn rug me een goede klassering, en eigenlijk wilde ik vandaag wel een beetje revanche nemen op de wedstrijd vorige week in Zweden. Het ijs zag er zwaar uit, er stond veel wind, dus voor mij de ideale omstandigheden. De eerste ronde wordt er nog redelijk rustig gereden, iedereen lijkt even te willen testen hoe de benen de snelle wedstrijd van gisteren hebben overleefd. Die van mij voelen in ieder geval goed, en bij de eerste kopgroep die ontstaat spring ik meteen mee. Maar echt weg komen we nog niet. De volgende aanval wordt geplaatst, ik spring meteen maar weer mee. Maar ook deze redt het niet. Zo gaat het een aantal rondes lang, er is eigenlijk geen kopgroep die ik mis, en als ik niet meteen mee zit, dan spring ik attent mee met een achtervolgende groep. Ik besluit zelfs een of twee keer zelf in de aanval te gaan, zonder succes, maar ik merk wel dat mijn benen snel herstellen. Mijn rug overigens niet, die doet toch redelijk zeer, maar ik laat me er niet door afstoppen. Na ongeveer 25 van de 60 km ontstaat er weer een kopgroep: Foske, Elma, Lisa van der Geest en ik. Er komen nog drie dames bij (Sharon Hendriks, Mariska Huisman en de Italiaans Fransesca Lollobrigida). Zooo, dat is een mooi kopgroepje, maar de nummer twee van het natuurijs Grandprix klassement zit er niet bij. Het tempo ligt hoog bij ons en er komt een achtervolgend groepje aan hoor ik langs de kant. Ik hoor de jury roepen: "30 seconden op de achtervolgers, 1 minuut op het peloton". Het tempo zakt een beetje, maar niet veel later wordt er geroepen: "1 minuut op de achtervolgers, 2 minuten op het peloton", en zo af en toe kunnen we de achtervolgers zien. Het gaat wordt inderdaad groter, en groter. Dit gaan we redden, denk ik, en ik bedenk vast een aanvalsplan voor de laatste paar rondes. Want met deze dames naar de finish rijden betekent waarschijnlijk voor de 5e keer dit seizoen een 7e plek. Niet verkeerd, maar ik wil eigenlijk meer. Nog voordat ik mijn plan in werking kan zetten, demareert Mariska met nog 15 km te gaan. We staan er bij en kijken er naar, niemand doet enige moeite om haar terug te gaan rijden. En ik dus ook niet, ik vind dat de anderen dat maar moeten doen, de echte sprinters. We rijden rustig verder, er worden speldenprikker uitgedeeld, maar hard gaat het geenszins meer. Anderhalve ronde later laten we op dezelfde eenvoudige wijze de tweede sprinter van het groepje wegrijden (Lollobrigida). Dit gaat wel heel makkelijk zo met die podiumplekken, nu is er nog maar eentje over. We kijken elkaar steeds aan, versnellen even, en komen weer overeind. Ik rij nog behoorlijk makkelijk, mijn rug lijkt zich te hebben geschikt naar zijn lot, nog minder dan 10km pijndoen en afzien. Foske rijdt een stuk minder makkelijk en moet steeds als eerste lossen en sluit als laatste weer aan. Ik raak haar liever kwijt, en besluit dus maar het tempo op te voeren. De rest wil niet, ik ga nog maar een keer, en nog maar een keer maar steeds komen ze weer terug. Nog twee ronde te gaan, ik rijd zo ongeveer de hele ronde op kop, "ben ik stom bezig en mijn energie nu aan het verspillen?" vraag ik mij af. Maar ja, ik moet toch wat?! De bel klinkt, weer een klein gaatje, maar het tempo valt toch weer stil. Als iedereen aansluit en overeind komt ben ik het zat. Het is nog minder dan 2km te gaan, als ik nu doortrek kan ik het misschien redden. Ik spring tussen de dames door, voor de wind en maak veel snelheid. Ik zie geen schaduw aankomen, en rijd vol door tegen de wind in. Nog maar 1km te gaan, ik kijk even achterom, en zie tot mijn verbazing dat ik een heel groot gat heb. "Ga ik dit nu echt redden?? Het zou toch niet waar zijn", maar ik focus mij weer op het schaatsen, er komt nog een gemeen stuk tegen de wind in. Weer kijk ik even opzij, ze lijken echt stil te staan. Ik zie het laatste bochtje al, nog één keer kijk ik over mijn schouder en zie dat ik dit eigenlijk niet meer uit handen kan geven. Alida staat langs de kant te schreeuwen, heel veel anderen hoor ik ook aanmoedigen, maar ik blijf hard rijden. Als ik de eerste KPN-boog voorbij rij, weet ik het eigenlijk al wel, mijn eerste podiumplek is een feit. Ik bal mijn vuist, en kom juicend over de finish. Een podiumplek!! Hoe gaaf?! En zo hard voor gevochten. Eindelijk loon na hard werken, en er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht.Ik val Alida in haar armen, wow, niet te geloven. Op zoek naar mijn beschermers, want ik moet naar het podium. Het is wel even wennen, en veel te vroeg sta ik al klaar, trappelend van ongeduld. Bloemen, foto's, felicitaties en als toetje de 4e plek in het eindklassement. Mijn seizoen kan niet meer stuk. En Zweden, tja, vandaag voelt toch een beetje als revanche.

Groetjes, Birgit

KPN Cup 15 Heerenveen

Vanavond staat alweer de één na laatste Cup wedstrijd van dit seizoen op het programma. Het seizoen is voorbij gevlogen. Helaas op een iets andere manier dan ik me voor de start van het seizoen had voorgesteld, maar desondanks heb ik op afstand genoten van de verrichtingen van Birgit en Margryt. Birgit die het hele seizoen super stabiel en sterk voorin rijdt en Margryt die echt weer in het seizoen gegroeid is en heel goed meedoet in de wedstrijden.

Rond 19.30 uur neem ik plaats op de tribune. Het voelt een beetje als een avondje uit. Een marathonwedstrijd is eigenlijk altijd een prachtig spektakel om te zien. Rond 19.45 uur zie ik Alida aan komen lopen, voordat ze plaats neemt op haar 'ploegleidsterspost'. Na even bijkletsen gaat de wedstrijd van start. Het is een beetje een vreemde wedstrijd, met name bij de premiesprints. Mariska en Janneke, 'de kemphanen' zoals de speaker ze noemt, pokeren om de klassementspunten. Kopgroep na kopgroep probeert weg te komen en het tempo lig HOOG, zoals altijd in Thialf. Birgit rijdt erg attent en zit vaak mee met ontsnappingen. Margryt rijdt heel netjes middenin het peloton. Na ongeveer 56 ronden moet Margryt de wedstrijd helaas door kramp in haar benen staken. De zware inspanning in Zweden eist zijn tol. Lange tijd lijkt het uit te lopen op een massasprint, totdat de meest ervaren dame in het peloton, Danielle Lissenberg-Bekkering 'er tussenuit glipt'. Er ontstaat een kopgroep van drie met Elma de Vries en Yvonne Spigt. Het peloton oogt moe gestreden en de kopgroep lijkt het te gaan redden, mede dankzij de hulp van twee rijdsters die zich laten afzakken. Wat spannend is dit!!!...ik 'sta' inmiddels op de tribune... Ze gaan het doen, de drie vluchters gaan strijden om de podiumplaatsen. Zal Danielle op herhaling gaan en winnen in Heerenveen? Nee...het wordt toch Elma. Danielle wordt knap tweede en de altijd flinke Yvonne pakt het brons. Birgit finisht als 29ste, dit was niet de plaats die haar toekwam na een hele goede wedstrijd, maar goed, morgen en donderdag weer nieuwe kansen... Mariska pakt de punten voor het klassement en neemt het oranje leiderspak weer over van Janneke. De dames hebben een super spannende koers laten zien. Wat is marathonschaatsen toch een gave sport!

Morgenochtend om 08.30 uur start de finale van de Grand Prix in Biddinghuizen. Helaas staat Birgit hier namens team Cenned alleen aan de start. Ik hoop zó dat Birgit nog een podiumplaatsje zal scoren. Ze is in vorm dus het zou maar zo eens kunnen... Birgit zou het echt enorm verdienen, hopelijk lukt het haar! Ik duim in ieder geval op afstand weer voor haar.

Groeten, Annewil

Grandprix 2 Zweden

De datum die al het hele seizoen (of eigenlijk zelfs al bijna een heel jaar, omdat het wedstrijdprogramma eind januari/begin februari al jaren gelijk is) rood omcirkeld stond in mijn agenda was zaterdag 1 februari. Dan zou het moeten gebeuren, de Alternatieve Elfstedentocht (AET) op de Weissensee, en na twee top-10 klasseringen bij de vorige twee edities wilde ik nu kijken of ik in staat zou zijn om misschien wel op het podium te eindigen. De hele zomer had ik hard getraind, met de AET in mijn achterhoofd. De hele winter veel gefietst, met de AET in mijn achterhoofd. En toen was het zo ver, we reisden af naar Oostenrijk, en net na het ONK op woensdag bleek dat de tocht niet op zaterdag maar al op vrijdag zou worden verreden. De weersverwachting was slecht voor zaterdag, en dus moest team CENNED het schema een klein beetje aanpassen. Donderdag viel er al veel sneeuw, en ook voor die nacht werd veel sneeuw voorspeld. ’s Avonds bij de ploegbespreking werd uitgebreid gelachen bij de gedachten aan anderhalve meter sneeuw, en hoe onze kleine ploegleidster zich daar door heen moest worstelen. Maar zo veel sneeuw zou er toch nooit kunnen vallen?! Toch wel, want toen we de volgende ochtend vroeg werden gewekt door onze wekker, bleek dat de tocht was afgelast; te veel sneeuw waardoor de ijsmeester het ijs niet goed schoon wist te houden, en er heel veel water op het ijs was gekomen. &^%$#@#$%^&*(*& er vlogen behoorlijk wat vloekwoorden door mijn hoofd, dit was niet waar ik op had gehoopt. Het kostte wat moeite, maar de focus ging dan maar op de wedstrijd in Zweden.

Maar voor we naar Zweden zouden reizen, stond er nog een Grandprix wedstrijd in Nederland op het programma: in Biddinghuizen op zondag 9 februari. Maar het is voor schaatsers toch echt een horrorwinter, want harde wind en veel regen zorgde voor de tweede aflassing van een wedstrijd. Er lag bijna geen ijs, en dus werd uit veiligheidsoverwegingen de wedstrijd verplaatst naar zondag 23 februari. En dus was het zo dat we op zaterdag 15 februari in Zweden pas de tweede (in plaats van vierde) wedstrijd van de Grandprix reden. Ook hier gold overigens dat er af en toe geruchten gingen dat deze wedstrijd niet door zou gaan vanwege het slechte weer in Zweden. En nee, niet slecht omdat het heel koud was, nee slecht omdat het ook in Zweden warm was en er slechts 20cm (in plaats van zeker 50cm) ijs lag. Op vrijdag werd al even het parcours verkend, het was inderdaad dooi-ijs, en het beloofde een zware wedstrijd te worden op zaterdag.

En toen gingen we eindelijk van start. Er stond veel wind, het was dus zaak om meteen goed voorin te zitten, want ze zouden het wel eens meteen op de kant kunnen zetten net zoals ze dat bij het wielrennen wel eens doen. En bij wind in de rug moest je ook goed opletten, want daar zou het hard gaan en de gaten vallen. De eerste ronde werd er toch nog wat afwachtend gereden. Aan het begin van de tweede ronde werd er al wat tempo gemaakt, ik zat goed voorin en ook Margryt had een goede positie. Ik draaide netjes mijn kopbeurten mee, er werd gedemareerd, ik sprong mee, maar we kwamen niet weg. Ik zakte naar achteren, en op datzelfde moment ontstond er aan de andere kant van de baan weer een kopgroepje. Ik zat opgesloten, en Margryt zag het helaas niet. Ik reed om het peloton heen, naar voren en probeerde het gaatje te overbruggen. Maar door de harde wind lukte het niet, en toen ik van kop af kwam hield iedereen zijn benen stil. Zucht, ja, iedereen had er iemand bij zitten, dus riep ik Margryt. Zij reed een stuk op kop, maar ook zij kwam niet dichterbij. Zelf probeerde ik het nog een keer, maar zonder succes. Even uitrusten, en op zoek naar wat dames die zo misschien nog wel willen springen. Dat gebeurde, maar ook dan precies op de momenten dat ik verkeerd zat. En dus miste ik de grote kopgroep, (*&^%$#@$%^&*(. Dat was niet de bedoeling, maar ik kon er niets meer aan doen. En dus reed ik in het tweede groepje de wedstrijd uit. Ik sprintte nog wel naar een 10e plek, maar ja ik had natuurlijk eigenlijk gewoon in die kopgroep moeten zitten.
Margryt kreeg het meteen moeilijk nadat ze mij had geholpen op kop in de achtervolging en kwam alleen te zitten. Niet veel later zag ze voor haar een groepje achterblijver ontstaan, maar het was ver weg. Maar Margryt zou Margryt niet zijn als ze niet bedacht had dat ze daar toch wel naar toe kon rijden. Ronde na ronde reed ze alleen, en zag ze dat het gaatje (wat volgens iemand in het publiek wel 3 minuten was) kleiner en kleiner werd. Onze bikkel reed in haar eentje het gat dicht, al kostte haar dat veel energie en kracht. Ze reed met kramp rond, kon aansluiten, maar in de eindsprint niet meer mee strijden voorin; ze werd uiteindelijk 23e.

Voor nu zit er niets anders op dan ons focussen op de laatste twee cup wedstrijden (in Heerenveen en op de Coolste Baan in het Olympisch Stadion in Amsterdam) en de finale van de Grandprix in Biddinghuizen (als het weer nu tenminste wel mee wil werken). Daar gaan we nog een paar mooie wedstrijden van maken!

Groetjes, Birgit