KPN Cup 1 - Amsterdam

Gisteren 24 oktober was het dan eindelijk zo ver, de eerste marathon van dit seizoen. Traditie getrouw in Amsterdam.
In verband met de nieuwe en strengere regels werd er eerst een veiligheidscheck gedaan, wat inhield dat je je helm, snijvaste scheen- en enkelbescherming, snijvaste kraag en handschoenen moest laten controleren. Tevens werden de transponders gecheckt in het systeem.
Omdat het vlak voor de wedstrijd vaak in de kleedkamers erg druk is (lees; een ontplofte bom met overal sportkleding en dames knus naast elkaar zittend) kleed ik me altijd vooraf al om. Deze routine houden we ook dit jaar weer vast waardoor ik een uur voor de wedstrijd al in mijn pak stond ;). Vervolgens onstond er toch een stress momentje omdat ik ineens 1 van mijn transponders kwijt was. Ik had ze net nog laten checken, dus ver konden ze niet zijn. De tassen van mij en mijn ploegenoten over de kop, maar nergens te vinden. Gelukkig heeft Alida altijd een reserve mee dus hoppakee die om. Probleem opgelost.
Vervolgens zijn we met z'n vieren gaan inlopen. Er heerste toch wel enige spanning wat ook duidelijk werd in de teambespreking. Een eerste wedstrijd is toch een soort test om te kijken hoe je uit de zomer bent gekomen. Waar sta je en hoe staan de concurrenten ervoor? De bespreking was lekker kort, gewoon lekker rijden en kijken hoe het gaat.

Om 19.00 klonk dan ook het startschot. Het werd een levendige wedstrijd met meerdere aanvallen waar team CENNED zichzelf goed liet zien. Op een gegeven moment reden Carien en Iris weg. Ik zag het gebeuren maar reageerde wat te laat waardoor ik wat aan het zwemmen was tussen kopgroep en peloton. Ik kreeg Sharon er nog bij, maar het lukte ons niet om het gat naar de 2 dames dicht te rijden waardoor wij weer opgeslokt werden door het peloton. Ik zakte letterlijk door het peloton en was daarom erg blij dat Britt mij opving in de staart van het peloton. Door top coaching kon ik even herstellen om vlak voor de finale mezelf weer redelijk voorin te positioneren. Uiteindelijke liep het uit op een massasprint waar team CENNED als 9de, 12de, 25ste en 36ste finishte. Voor een eerste wedstrijd mogen we tevreden zijn. Op naar volgende week, dan rijden we in Utrecht!

Ohja.. ik zal dan weer starten met mijn eigen transponders. De uitvinder van klittenband is voor nu even mijn held. Hij zat namelijk vastgeplakt aan mijn jas ;)

Groetjes Aggie

Mass start 1 - Leeuwarden

Nog een eerste keer..

Een tijdje geleden vertelde ik over mijn eerste keer in klimmen, met de fiets. Een heel interessante ervaring, om het maar zo te zeggen, met name het afdalen bleek een stuk ingewikkelder dan verwacht.

Vandaag staat er nog een ontmaagding op het programma: ik rijd mijn eerste mass-start op kunstijs.

Wat ik hiervan vind weet ik nog niet zeker, ik word heen en weer geslingerd qua gevoelens. Op het ene moment voel ik me misselijk van de zenuwen en vervolgens bedenk ik me dat ik een goeie zomer gedraaid heb. Daarna twijfel ik over de bel: op welke ronden klinkt die ook alweer?! Gevolgd door het idee dat we zondag in de training 3x een mass-start geoefend hebben en dat deze prima liepen.

Hemeltje, wat is vandaag ontzettend vermoeiend, nog voor ik daadwerkelijk de schaatsen onder gebonden heb! Aangekomen in Leeuwarden word ik meteen herinnert aan de nieuwigheden van dit seizoen: je helm, nekkraag en handschoenen worden op het middenterrein gecontroleerd! Ok, mevrouw, dan ga ik daar snel heen. Te snel, zo blijkt, want team CENNED is aanwezig nog voor de controleurs er daadwerkelijk zijn. Gelukkig hebben we de wedstrijdbespreking al gedaan en ben ik warmgelopen, dus ik raak niet in de stress, omdat ik dreig kostbare tijd te verliezen. Ik sta inmiddels behoorlijk stijf van de spanning, vraag me lichtelijk af waarom ik me hier ook alweer voor aangemeld heb. Ik doe verwoede pogingen mezelf te kalmeren. Ze stranden allemaal.

Na de controle van het materiaal stappen Ankie, Nienke en ik het ijs op. We toeren wat rustige rondjes en ik besluit 1 steigrung te rijden, omdat ik voor de wedstrijd altijd de neiging heb teveel te willen doen laat ik het daarbij. Het gevoel is medium te noemen, maar mijn zenuwen zijn weg, daar heb ik nu echt geen tijd meer voor. Na het inrijden stap ik in het elastiek, om met Alida de afzet nog even goed na te bootsen. Deze passen lopen lekker, ik besluit dat ik klaar ben voor de koers. Meteen na de start weet ik een plekje voorin het peloton te bemachtigen, Ankie kan er mooi bij schuiven en we beginnen goed. Ik heb mijn pijlen gericht op de eerste tussensprint en trek deze ook zelf aan. Helaas vergis ik me even in de eindstreep en stop ik 50 meter te vroeg met sprinten, waardoor ik ‘slechts’ 2e wordt. Toch mooi 3 punten, maar een klein beetje jammer is het wel. Ankie wordt 3e, we zitten duidelijk goed in de wedstrijd en blijven samen optrekken. De 2e sprint is voor een ontsnapt groepje, de 3e is voor Ankie, ze wordt 2e en pakt zodoende wederom kostbare punten. Nu is het opmaken voor de eindsprint begonnen. Ik zit in het voorste gedeelte van het peloton en besluit dat ik de goeie kont voor me heb, achter deze dame blijf ik zitten. Ze heeft volgens mij een goeie sprint. Nu blijven opletten, zeg ik tegen mezelf. Het gaat verbazingwekkend goed, ik voel totaal geen spanning meer en ben alleen maar deze met het naderende einde. Bij het horen van de bel duik ik in een gat wat aan de binnenkant van de bocht ontstaan is. Ik versnel de bocht uit en zie kansen om naar voren door te stomen, echter daar denkt een geparkeerd staande dame iets anders over. Ik stuit op een pelotongenote en verlies, doordat het me niet lukt om haar te passeren, veel snelheid. Daar gaat de sprint.. Ik ben onwijs gefrustreerd en boos op mezelf: hoe heb ik dit nou weer voor elkaar gekregen. Er komen behoorlijk wat krachttermen uit mijn mond, ik zal ze hier maar niet herhalen. In het heetst van de strijd gaat het er niet altijd even vredelievend aan toe….

Uiteindelijk vind ik dat ik tevreden mag zijn, ik heb punten gepakt en voor mijn gevoel zit de snelheid er behoorlijk in. Daarnaast reed team CENNED lekker, Nienke draaide knap mee in het peloton en Ankie en ik wisten elkaar goed te vinden. Nog even de andere dames aanschouwen, want Aggie en Birgit starten in de A-groep. Ook zij laten zich goed zien en pakken beide punten bij de tussensprints. Heel netjes, als je kijkt naar het deelnemersveld en het tempo wat gevoerd wordt. Uiteindelijk denk ik dat we ons allemaal van onze goeie kant hebben laten zien.

De kop is eraf, deze eerste keer is ook weer doorstaan en vanaf nu wordt het alleen maar makkelijker en beter.

Groetjes, Britt

Trainingskamp Italië – terugblik

Dat was een mooi weekje met Schaatsteam CENNED aan het Lago Maggiore. Voor mij als ploegleider rest de schone taak om de week af te sluiten en even terug te blikken.

Terwijl ik vandaag thuis bezig ben met het opruimen van de trainingskamp-materialen en het doen van mijn was, laat ik mijn gedachten nog eens gaan over de afgelopen week. Over de terugreis op zaterdag 12 september kan ik kort zijn; die duurde lang. Erg lang. Na een grote file voor Basel i.v.m. strenge grenscontroles, kwamen we in een file voor Karlsruhe door een gekantelde vrachtwagen en een volledig afgesloten Duitse Autobahn. Via een stiekem achteruitweggetje bij een Raststatte konden we na meer dan een uur stilstaan in ieder geval weer verder rijden. Vervolgens werd het ook nog slecht weer en door de vele regen moest de snelheid naar beneden. Maar ach, uiteindelijk zijn we allemaal toch weer veilig thuisgekomen.

Op trainingskamp met Schaatsteam CENNED naar het Lago Maggiore. Als je dat aan mensen vertelt zegt iedereen 'fijne vakantie'. Fijn was het zeker, maar vakantie is toch wat anders. Toch? Wat doet een ploegleider van Team CENNED dan in zo’n week? Vooraf: maken van afspraken met sponsoren, regelen van de accommodatie, routes uitzetten, bus regelen, boodschappen doen, trainingsmaterialen meenemen, trainingsprogramma maken, enzovoort. Na de voorbereiding ben je dan eigenlijk wel aan vakantie toe. Tijdens de week: bijsturen trainingen, sturen van de volgbus, voeren van zware en minder zware al dan niet trainingsgerelateerde gesprekken. Maar eten koken hoef ik niet, dat kunnen de CENNED ladies beter zeggen ze. Natuurlijk laat ik dat graag zo. Afwassen doet de afwasmachine en wassen de wasmachine. Het huis van sponsor Van Braak had een geweldig terras met uitzicht op het Lago Maggiore. Maar toen de tuinstoelen eenmaal op het terras stonden was ook die taak weer verricht. Lijkt het toch al een beetje op vakantie?

Het mooie van vakantie is dat het leuk is. En met een vakantiegevoel hard trainen maakt het nog veel leuker. En er is hard getraind. Er zijn battles gestreden op fiets op de cols en bij de intervals. Er is gezweet bij de schaatspassen en “het laddertje”. Er zijn supersteile Italiaanse cols met slecht asfalt bedwongen. Er is een prachtige bergwandeling met gids Candido gemaakt. En er is samengewerkt om er nog een hechter team van te maken. En dat is nou het mooie van het zijn van ploegleider. Mogen werken met supergemotiveerde sporters die steeds beter willen worden maar ook elkaar daar bij willen helpen. In de loop van een trainingsweek een groep naar een team zien groeien. Een jonge regiorijdster bij de ploeg hebben die “gewoon” alle trainingen mee kan doen. Nieuwe uitspraken en nieuwe teamuitdrukkingen horen langskomen. Serieus trainen maar ook veel lachen. Aggie, Ankie, Birgit, Britt en Nienke bedankt voor deze mooie week. En zoals sponsor Hennie van Braak van Van Braak Accountants al mailde: na zo'n mooie week moet het toch een goed seizoen worden.

Volgende week op het ijs. Kom maar op met die winter. Schaatsteam CENNED heeft er zin in.
Groetjes, Alida

Trainingskamp Italië – dag 6

Aan al het moois komt helaas een einde...

Vandaag was het al weer de laatste dag van ons trainingskamp. Alida had gisteravond een mooie route bedacht, en vroeg Ankie en mij om nog even mee te kijken: zitten er niet te veel onverwachte zware, steile klimmetjes in de route. En dus werd er op Google en Strava gezocht naar hoogteprofielen en stijgingspercentages. De oorspronkelijke route bevatte in ieder geval één klimmetje met een stuk van 13,5% gemiddeld over 1 km, dus werd de route omgegooid. Maar helaas konden we niet alles vinden, en dus wisten we niet helemaal wat ons vandaag voor steils te wachten stond.

Maar we begonnen de rit vandaag met een afdaling, dat krijg je als je zo ongeveer op het hoogste punt in de omgeving zit… Door Luino heen, een beetje zoekend naar de goede weg die door een mooie vallei leidde: Italiaans vlak. Aangekomen in Ponte Tresa kozen we vandaag de andere kant, nog een stukje langs een meer. En toen begon het echte klimmen: steil omhoog, stukjes van zeker 15%, over een zelfs voor Italiaanse begrippen beroerde weg. Stuiterend op onze fietsen bereikten we het volgende dorpje, waarna het asfalt gelukkig weer iets beter werd. We jutten elkaar nog even op om als eerste boven op de Alpe Tedesca aan te komen. Met kleine voorsprong was hij voor Aggie. Na de afdaling kozen we in eerste instantie de verkeerde kant waardoor we heel even de bus van Alida verloren. Na wat telefonisch contact konden we weer op weg, op naar Mesenzana, op naar het laatste klimmetje van de week. De sprint werd dit maal gewonnen door Ankie.
Maar eenmaal terug bij het huisje wilde Aggie toch nog wel graag een extra ommetje, een laatste toetje, maken. Zij (en ik ook) had immers de berg naar het park nog niet van alle drie de kanten beklommen. En dus vertrokken Ankie, Aggie en ik voor de allerlaatste ronde. Alida reed achter ons aan in de afdaling, strak in het wiel van Ankie, meebewegend alsof ze zelf op de fiets zat in plaats van in de bus. Eenmaal beneden, voor de laatste keer door de straten van Luino, gingen wij op jacht naar het laatste QOM-metje voor Aggie. Helaas bleek die missie net niet geslaagd, ze kwam 15 seconden te kort.

Terug in het huisje werden alle spullen alvast ingepakt, en werd de week op zijn Italiaans afgesloten met pizza in het restaurant van het park Villaggio Olandese, waar we werden bediend door onze wandelgids van woensdag. En toen was het mooie Italiaanse leven ten einde, morgen reizen we terug naar Nederland.

Groetjes,
Birgit

Trainingskamp Italië – dag 5

Vandaag stond ons een mooie dag te wachten met een duurrit, maar ook teamie Aggie is vandaag jarig. Zo goed en kwaad als het gaat hebben we gisteravond de kamer versierd. Het huisje van de familie van Braak is erg fijn maar ook wat gehorig. We kunnen niet voorkomen dat Aggie al het een en ander door heeft.

We beginnen de dag dus met cadeau’s en slingers en stappen, na de nodige repen en gelletjes bij elkaar gezocht te hebben, op de fiets. Na een rustige eerste klim steken we bij Ponte Tresa de grens over en maken wat omzwervingen door Zwitserland om weer in Italië uit te komen. Langzaam breekt de zon door en bereiden we ons na 2,5 uur fietsen voor op de klim van de dag: Alpe di Neggia (22 km, 1177hm). In Maccagno werken we nog een gelletje naar binnen en knallen de berg op. Ieder in zijn eigen tempo leggen we de eerste kilometers af. Even gaat het klimmen over in dalen en Nienke kiest de verkeerde afslag. Gelukkig is Alida de redder in nood en zit ze even later weer op het goede spoor. Ik moet even later Birgit en Aggie laten gaan en klim verder in mijn eentje. Hoe hoger ik kom hoe indrukwekkender de uitzichten. Rechts boven me zie ik de top van de Monte Lema die we gister te voet hebben bedwongen. Het gevecht tegen de verzuring begint nu echt en de laatste 4 kilometers hebben een gemiddeld stijgingspercentage van 10%. Het is moeilijk te beschrijven hoe dit voelt, maar op dit moment ben ik hier alleen en telt alleen nog deze berg. De stilte om me heen wordt alleen nog maar verstoord door mijn eigen ademhaling. Maar dan hoor ik in de verte getoeter en niet veel later passeert Alida met de bus. Een wielrenner in Saxobank kleding snelt me voorbij en ja daar bereik ik ook de top. De jasjes gaan aan en we storten ons aan de andere kant van de berg naar beneden.



Terug in Villaggio Olandese nemen we moe maar voldaan nog een duik in het zwembad en sluiten we na een lekkere maaltijd af met een typisch Italiaans dessert: Tiramisu. Per slot van rekening hebben we nog wat te vieren.

Groetjes,
Ankie

Trainingskamp Italië – dag 4

Team Cenned kent hoge pieken en grote markten!

Vandaag stond er een alternatieve training op het programma. Familie van Braak had ons getipt over een prachtige bergwandeling onder leiding van Candido Quatrale. Dit is de ober van het lokale restaurantje.
Britt koos vanochtend even voor een studiemomentje en daarom pikten de andere 5 rond de klok van 8.00 uur de gids op om de Monte Lema in Zwitserland te beklimmen. De autorit er naar toe was al een uitdaging op zich, maar Alida reed de bus vakkundig door de haarspeldbochten omhoog.
Bij de start vroeg Candido ons nog of we in een langzaam of snel tempo omhoog wilden lopen. Omdat we officieel een “rustdag” hadden, kozen we toch maar voor het langzame tempo. Snel onze Strava aan zetten voor de statistieken en hop daar gingen we!
Onze Italiaanse gids liet ons de meeste mooie plekjes zien, echt super mooi! Uiteindelijk kwamen we aan bij de top op 1595 meter en hadden we een prachtige uitzicht. Daar nog een springfoto sessie gedaan mét onze gids waarna we begonnen aan de afdaling. We begaven ons redelijk in niemandsland, maar mijn provider bood uitkomst met betrekking tot onze locatie... Italië dan wel Zwitserland!
Na 12 km en bijna 3 uur wandelen, kwamen we weer aan bij de bus. Moe maar met vele prachtige plaatjes in ons geheugen keerden we terug naar ons huisje.

Daar even snel opfrissen omdat we ook nog graag naar de markt van Luino wilden. Deze stond bekend als de één na grootste markt van Europa. Onder het mom; “Nu we er toch zijn!” wilden we deze toch even mee pakken. Bepakt met een hoop geld op zak en persoonlijke shoppingslijstjes, gingen we op pad. Na een tijdje raakten we elkaar kwijt, dus ben ik met de 2 B’s (Britt en Birgit) het stadje gaan verkennen. We hadden het idee dat we de markt nu wel gezien hadden. Bovendien hadden we een speciale missie: eten van een  echt Italiaans ijsje. Die missie hebben we uiteindelijk volbracht en oh wat was dat ijsje lekker! Echt een aanrader ;)!

Ik gok dat we vanavond allemaal lekker zullen slapen. Mag ook wel want dan staat er een tocht van 100 km op de planning.

Voor nu... Ciao!
Aggie

Trainingskamp Italië – dag 3

Na regen komt zonneschijn

De derde dag van ons trainingskamp is alweer aangebroken. Na twee super mooie dagen ziet het er voor vandaag wat minder mooi uit. We hadden namelijk verwacht dat het weer net zulk mooi weer zou worden als zondag en maandag, maar toen we vanochtend wakker werden was het grijs en grauw en regende het. Dit weer was niet ideaal voor de training die vandaag op het programma stond. We zouden namelijk de Santa Michele oprijden en 6 keer een rondje van 8 km met daarin een klim van 2 km intensief rijden. Met regen is dit niet echt prettig dus besloot Alida om maar wat later weg te gaan.
Toen we rond 10 uur klaar waren voor vertrek reden we richting het 8 km rondje. Na een beetje verwarring over wat nou het parcours was voor de intervaltraining en wat de klim naar Santa Michele was ging het gelukkig allemaal goed. Iedereen begreep het en we gingen naar het begin van de eerste klim. Er was ons gisteravond al verteld dat het gemiddelde stijgingspercentage van de Santa Michele ongeveer 10% was. Een serieuze klim dus. We vertrokken met z’n allen, maar al snel probeerde ik maar gewoon in mijn eigen ritme te komen. Voor mij is het voor het eerst dat ik zo’n steile klim oprijd. Het ging wel goed, ik zat lekker in mijn ritme, maar toen kwamen er een paar steile stukken aan, ik probeerde ritme te houden, maar dit was lastig. Toen ik boven was bleek dat er stukken van 18-19% inzaten.

Nadat iedereen boven was gekomen en wat eten en drinken naar binnen had gewerkt konden we nog een paar foto’s van de omgeving en van onszelf maken. Daarna gingen we weer naar beneden, dit was op sommige stukken wel oppassen aangezien het had geregend en de weg op sommige plekken nog nat was. Het eerste deel van de training was afgewerkt. Nu stonden 6 ronden van 8 km op het programma. Na twee keer het rondje te hebben gereden kwamen we erachter dat de training toch wat langer ging duren dan dat we hadden verwacht. Een aantal van ons had niet meer genoeg eten en drinken bij zich. Gelukkig was Alida er ook bij met de auto, want toen we voor de derde keer boven kwamen stonden er flessen water en lekkere koekjes klaar voor ons om op te eten. De training verliep niet helemaal zoals had gemoeten, want Ankie kreeg een lekke voorband in de afdaling. Gelukkig ging alles goed en na een aantal minuten zat de band er weer in door goed teamwerk en konden we verder.

Weer aangekomen bij het huisje waren we het er allemaal wel over eens dat we even konden gaan zwemmen. Het was inmiddels weer lekker warm geworden. Nadat we een lekkere kom courgette soep van Ankie hebben opgegeten waren we klaar om naar het zwembad te gaan. We kwamen eraan en zagen op een bord staan: Watertemp. 20°C. Wij wilden natuurlijk direct doorlopen, maar we werden terug geroepen door de badmeester die als boodschap had dat we onze slippers uit moesten doen. Dit deden we braaf. Toen wilden we dus het zwembad in. Ankie had er zin in en sprong het water in, wat niet gewaardeerd werd door diezelfde strenge badmeester. We moesten eerst onder de douche. Hierna mochten we eindelijk het zwembad in. Het water bleek behoorlijk fris te zijn, zeker geen 20 graden zoals aangegeven stond. Na een paar keer op en neer te zijn geweest gingen we maar lekker zonnen op de lekkere ligstoelen die langs het bad stonden. Hier hebben we ons de rest van de middag wel vermaakt. Bij terugkomst zijn Ankie en Birgit begonnen aan het avondeten wat er goed uitzag. Tijdens het eten kwamen we erachter dat de kruiden die er doorheen zijn gedaan iets te scherp zijn, maar met een aantal aanpassingen smaakt het lekker.

We hopen dat de regen van vandaag eenmalig was en dat we de rest van de week nog kunnen genieten van de heerlijke Italiaanse zon.

Groetjes,
Nienke